Al dat vechten tegen mijn irritaties, of de ander er de schuld van geven, het help niets. Irritaties, het begin van boosheid betekent dat ik verstoord ben. Uit mijn midden en uit mijn innerlijke vrede getrokken. Dat wil ik niet en steeds als ik het herken probeerde ik eens diep te zuchten en vraag me af: Waar gaat het nu ECHT over.
Hoe komt het dat ik geagiteerd reagerr. En als ik naar de persoon in kwestie kijk kan er zelfs een gevoel van minachting opkomen en dat wil ik helemaal niet. Dat heeft toch niets met vriendelijkheid te maken. Natuurlijk mag ik het met iets oneens zijn, maar irritatie...?Al die 'boze' gedachten in mijn hoofd over andermans handelingen of woorden. ZE leveren me niets op alleen maar onrust in mijzelf.
Ik moet wel tot de conclusie komen dat ik eigenlijk zelf last heb van dat akelige gevoel van irritatie. Het verstoord mijn innerlijke rust en daar zit ik niet op te wachten. Ik kan wel willen dat die ander verandert en net zo gaat handelen of denken als ik, maar dat werkt niet. Die voelt zich prima bij de eigen handels en denkwijze. Hoe ga ik mezelf en mijn irritaties aanpakken, want ik ga er beslist iets aan doen.
Dus vraag ik me weer af: Waar gaat het echt over?
En laat ik nou regelmatig tot de conclusie komen dat het over heel andere dingen gaat dan waar ik me druk over zit te maken. Ik ben blij dat ik er een vinger achter lijk te krijgen. Het is een zoektocht naar de werkelijkheid maar het is de moeite waard. Ik merk zelfs dat het ernaar uit gaat zien dat ik een stuk milder aan het worden ben want iedere keer als ik het op voel komen ben ik het nu een slag voor en ebt de onrust weg als ik me afvraag waar het echt om gaat. Ik kan zowaar vriendelijk blijven en van de mens houden om zijn hele 'zijnswezen'. Zou dat iets te maken hebben met mijn inspanningen om er een vinger achter te krijgen of zou het gewoon de leeftijd zijn?
Nog maar een plaatje van Amsterdam en die heerlijke dag daar. Ja, ieder mens is anders en alles mag er zijn. Heerlijk al die verschillende mensen!
Mijn gymnasium-lerares Nederlands zei een keer tegen me: helemaal goed Willem, maar voor het woord irritatie moet je toch echt het woord ergernis schrijven. Echt gebeurd en ze had gelijk ook nog.
BeantwoordenVerwijderenNu denk ik na dit laatste stukje van je nog eens over de inhoud na en denk: maar in plaats van een vinger achter je ergernis te krijgen, kun je natuurlijk ook proberen te kijken of dat wat je ergert misschien een beetje waar is. Ik heb dat ook wel eens. Dan denk ik (vaak veel later): ik was geërgerd, maar was dat wel terecht? Nee, eigenlijk had degene aan wie ik me ergerde gewoon gelijk. Dat levert inzichten op die ik daarvoor niet kon vermoeden. Eigenlijk is dan mijn conclusie dat ik me beter in alle openheid op de ander kan richten dan in mijzelf te woelen over hoe ik zou moeten zijn. 't Is vast een incorrecte gedachte maar dat schoot nu eenmaal door mij heen.
Ik kan een heel eind met je meelopen Plato. Niet alleen ergernis, maar ik durf nog extremer te zeggen dat het een begin van 'oorlog' is.
VerwijderenDe manier waarop jij ermee om zegt te gaan heeft voor mij ook alles te maken met woelen in jezelf ook al richt je je daarbij op wat de ander heeft gezegd en of dat wel of niet waar is, is voor mij van ondergeschikt belang bij de emotionele irritatie. Nog afgezien van het feit wie gelijk heeft. Dat is voor mij niet waar het in eerste instantie om gaat. Want alles heeft twee kanten. Het is maar vanuit welk perspectief je kijkt.
We kunnen ons afvragen waar gaat het nu eigenlijk om in dit leven van mij? Een heel belangrijke vraag.
Het gaat er ook beslist niet om hoe je zou moeten zijn. Het gaat om het herkennen hoe je bent zonder oordeel. Want we oordelen niet alleen anderen maar ook onszelf en dat is nergens voor nodig. Het gaat sec over zelfreflexie dat is waar ik over schrijf. Alhoewel het balletje vaak wordt teruggespeeld op mijn persoonlijkheid ;-).. Of ik nu in de 1ste, 2de of 3de persoon schrijf. Het gaat erom dat de dingen die ik in mezelf tegenkom een ander ook onder de juiste omstandigheden tegen zal komen. Meestal komen we tot de conclusie dat we ALLES met ons meedragen. Mooie zowel als minder mooie zaken.
Als we dat durven erkennen zal de irritatie als vanzelf gereduceerd worden en kunnen we van de mens houden en alles respecteren op zijn eigen wijze.
De andere mogelijkheid is dat je in de irritatie blijft hangen en er doorlopend tegenaan blijft schoppen bij je medemens.
Discussies en reacties over wel en niet waar voor zover dat mogelijk is zijn een ander verhaal en hebben niet met irritatie te maken.
Mat andere woorden een heel correcte gedacht van jou vind ik. Wie ben ik ? hihihi
Als ik het nu teruglees denk ik niet dat het erg duidelijk is, maar het gaat toch over irritatie hoor :-) en open blijven staan voor mensen die er anders over denken dan jij.
VerwijderenHelaas kan ik mijn lerares er niet meer met de haren bijslepen maar irritaties waren voor haar fysieke aangelegenheden (jeuk en zo) en alles wat met de geest te maken had noemde ze ergernis. Het ergerde haar als we die dingen door elkaar haalden. Toch denk ik met warmte aan haar terug. En voor de rest: tja, je kunt dingen op verschillende manieren benaderen. ik reageer hier af en toe (misschien wel scherp maar dat doe ik omdat ik je zeer serieus neem) maar soms denk ik nog steeds dat ik het eigenlijk beter niet kan doen. Dat jij eigenlijk hier dingen uit die je bezig houden maar dat je niet per se op reflectie zit te wachten. Daar kan ik me trouwens best in vergissen. Maar misschien wil je daar eens iets over zeggen.
BeantwoordenVerwijderenGrappig hoe die lerares dat zag Plato :) Je hebt natuurlijk verschillende soorten irritatie of ergernis, denk ik/ Sopms ben je moe en dan kan het minste of geringste je al irriteren, dat merk ik bij mezelf wel hier thuis. Buitenshuis/op de log enzo irriteren mij wel onwaarheden die als waar worden neergezet. Natuurlijk is dat dan mijn idee erover en iedereen mag zijn eigen mening hebben uiteraard. Toch denk ik dat je er soms wel op moet en mag wijzen als je vindt dat iets niet klopt. Als iemand in het openbaar dingen schrijft dan kunnen daar reacties op komen, wil je dat niet dan moet je het in een dagboek voor jezelf zetten toch?
BeantwoordenVerwijderen