Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of acht.
Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer. Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.
Oh, wat komt me dit bekend voor. Moeder die, noodgedwongen, mijn jurkjes naaide. Ze wist er met heel weinig middelen altijd iets moois van te maken. Zo schudt jouw herinnering bij mij het verleden ook wakker.
BeantwoordenVerwijderenOok mijn moeder breide en naaide altijd, noodgedwongen, inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenWat heb je je herinnering hier mooi verwoord en verbeeld. Prachtig.