Afgelopen woensdag reisden we met de trein naar Amsterdam. Met de sprinter vanaf ons huis naar het Centraal station kom je langs het pleintje waar mijn moeder verhalen over vertelde. Ze speelde er in haar kindertijd. Uit het winkeltje dat haar moeder op het pleintje had snoepte ze van de sucade en speelde ze boomverwisseltje. Het winkeltje is verdwenen. Er staan nog wel bomen, maar ik weet niet of het nieuwe aanplant is, dat zou zomaar kunnen. Zelfs ik herken ook niet meer zoveel van deze plek uit mijn kindertijd. De buurt is grondig gerenoveerd. Waar ik nu over het spoor rijd zag zij de oude stoomlocomotieven puffend voorbij trekken met hun zware vrachten.
In de oorlog van 1914-1918 kwamen vele Belgische vluchtelingen ons land in over de rails waar ik nu ga. Ze zag ze zitten achter de raampjes, zelfs iemand met een vogelkooitje herinnerde ze zich. Zo triest al die mensen die huis en haard moesten verlaten vanwege de invallende Duitsers.
Nu is de weg opgebroken en mijn kleinzoon die gelijk met ons de deur uitging moest omrijden. Vanuit het raampje zag ik hem nog naar school fietsen. Met een noodvaart want hij was laat. Toch zagen we elkaar en zwaaiden.
Ieder zijns weegs.
Door het vuile raampje van de sprinter maakte ik deze foto.
Dankzij de sprinter het Putplein in nevelen gehuld...
BeantwoordenVerwijderenEen spoorlijntje met een verhaal dus voor jou Elly
BeantwoordenVerwijderenwonderlijk gevoel geeft dat dan hè?
Als je langs een plaats rijdt waar je moeder vaak over vertelde.
Ik ken die buurt niet heel goed maar ik weet dat er daar veel aan stadsvernieuwing is gedaan. Eigenlijk jammer dat de dingen niet blijven zoals je ze als kind in je hoofd had.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat schrijf ik nu toch een onzin... niets blijft immers en dat is toch goed? Tjongejonge Plato.
Maar ja... dan toch...
Acg ja, we zoeken toch altijd weer een stukje houvast al weten we het nog zo goed. Veranderingen zijn ons nog niet eigen, terwijl we er middenin zitten. Gek hè.
Verwijderen