Toen ik bijna drie was lag ik in het ziekenhuis voor een zware operatie. Er was geen sprankje angst, ja ik herinner me dat heel goed. Niet van horen zeggen, bepaalde dingen kan niemand mij verteld hebben want ik was alleen met de behandelende artsen en verpleegsters. Als ik zo terug kijk en weer voel hoe het was, kom ik tot de conclusie dat de angst die je later opbouwt uit ervaringen, meer pijn bezorgt dan noodzakelijk is.
Ik weet dat nu uit nieuwe ervaringen omdat ik oefende om pijn met de weerstand die daartegen is en soms ook de angst, te leren voelen zonder angst met rust en acceptatie, door heel bewust en aandachtig te zijn. Er is verschil. Waarmee ik niet wil zeggen dat pijn niet erg is of dat ik nooit meer angst en weerstand zal hebben. Maar ik hoop wel dat deze ervaringen me door moeilijkere tijden heen zullen helpen. Oefening baart kunst. En zo werkt het niet alleen voor lichamelijke- maar ook voor psychische pijn.
Ik weet nog goed dat als kind de moeder van een schoolvriendinnetje was overleden. En ook een buurjongetje overleed. Het raakte me diep en ik was heel verdrietig maar ik herinner me ook dat er een basis in mij aanwezig was waarin en waardoor ik pijn en verdriet met vertrouwen, vreugde en liefde wist te verwerken.
Helaas blijven we naarmate de jaartjes verstrijken veel meer in onze emoties 'hangen' en we houden ons vast aan onze manier van denken en de herinnering van 'denken te weten' hoe erg het is. Het is dan heel lastig nog open te staan voor andere perspectieven, die zijn vaak moeilijk te vinden in jezelf en toch zijn ze er. Ze zijn verdrongen door dat 'denken dat we weten' wat het is. Het is maar de vraag of dat denken ons niet op een dwaalspoor heeft gezet voor wat het werkelijke gevoel betreft. Als kind heb je daar geen last van en ervaar je zoals het IS.
De manier waarop ik als kind met het leven omging. Dat was toch werkelijk verschillend van datgene wat ik door de jaren heen heb geleerd met dat denken . Of moet ik zeggen heb afgeleerd in puur voelen.
Weer als een kind te kunnen zijn en toch een volwassen ontwikkeling hebben doorgemaakt.
Dat is voor mij een mooi ankerpunt.
na een woelige nacht is dit verkwikkend om te lezen Elly. Ik zal het nog eens goed lezen later op de dag om het goed te bevatten.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad als kind ervaar je het leven zoals het is, dat geldt voor mij, althans. Ik was onder minder prettige omstandigheden een vrolijke dartelaar.
BeantwoordenVerwijderenPas veel later heb ik begrepen wat de impact is geweest op anderen die toen al ouder en/of volwassen waren en die mij toch een onbezorgde jeugd gaven.
Zo naief als ik toen was zou ik nu(volwassen)niet meer willen zijn.
Hoe kun je nu zo onbevangen als een kind tegenover de mensen en dingen staan nu je wat ouder bent geworden.Tja je moet ervoor kiezen denk ik dan.Maar dan nog lukt je dat niet helemaal denk ik.Hmmm Want je hebt leren zien en herkennen wat er gebeurd.
BeantwoordenVerwijderen'Je hebt leren zien en herkennen wat er gebeurd', schrijf je.
VerwijderenDaarmee zeg je ook dat je weer exact eenzelfde situatie verwacht. Maar dat bestaat niet. Dat is wat in ons denken zit en daardoor ervaren we ook precies hetzelfde, maar er is niet één moment hetzelfde. Ieder moment is nieuw en uniek. Zelfs iedere persoon is in ieder moment anders. Een kind leeft dat.
Alle verwachtingen loslaten en open staan, want ieder moment is nieuw.
We klampen ons vast aan zekerheden die er niet zijn.
Als ik dat zo schrijf weet ik dat er nog heel wat te ontdekken valt voor mij. Weten dat het zo is, is nog niet het kunnen leven :-). Door opmerkzaam te zijn en het te LEREN ervaren wordt het leven uitermate boeiend.
dank je voor je verheldering van je schrijven .....bijzonder uitgangspunt kan ik van leren.
BeantwoordenVerwijderenIk sla het even op hoor op mijn comp of heb je daar iets tegen?
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk heb ik daar niets op tegen.
VerwijderenNovelle, Jezus leerde ons dat toch ook als ik me niet vergis. zei hij zoiets als: Laat de kinderen tot mij komen wqant van hen is het koninkrijk van de hemel. Waren jullie maar zoals deze.
jaja klopt maar ik was het even kwijt denk ik.
BeantwoordenVerwijderenGeen eeuwigheid
BeantwoordenVerwijderenWanneer de herfstwind de bomen streelt
korte dagen het zonlicht van ons steelt.
Is het misschien niet slecht om even te verpozen.
Van een beetje rust moet niemand beginnen blozen.
De mens leeft eigenlijk helemaal verkeerd.
Ziet gewoon naar wat de natuur ons leert.
Wanneer de korte winterachtige dagen
alle groeiprocessen vertragen.
Blijft de mens hardnekkig het natuurlijke ritme forceren.
Kunstmatig licht houdt ons langer wakker, maar kijkt eens naar
de beren.
Die slapen hun winterslaap zoals het hoort.
Plegen wij mensen op ons gestel geen trage zelfmoord?
Zo ver af staan wij van het natuurlijke, waarvan wij in wezen een
deel zijn.
En dan vragen wij ons af, vanwaar komt toch die vermoeidheid
en pijn?
Pijn die de tol is van het ritme en de stress van deze jachtige tijd.
Denkt daar af en toe eens aan, het leven duurt echt geen eeuwigheid.
---
Ja, Elly, pijn is een zwaar gewicht om dragen.
Eigenlijk is het een enorm groot vat vol vragen.
Hoe er mee omgaan is mens-gebonden
elkeen likt ( als ze een tong hebben) op de eigen manier hun wonden.
Graag gelezen.
Lenjef