Aan vrienden, familie, relaties, aan dat wat ik zelf denk te zijn in lichaam en geest.
Als ik daarover na ga denken kom ik tot de ontdekking dat er nog heel wat is waar ik aan gehecht ben.
Toch raken we voortdurend dingen kwijt. Onze gezondheid wordt zwakker met het ouder worden en soms eerder en daarmee veranderen de capaciteiten van mijn wezen en kunnen. Er overlijden mensen die ons lief zijn of ze vertrekken uit onze omgeving. Zulke 'verliezen' overkomen ons allemaal en we vinden het moeilijk daarmee om te gaan. De waarheid en tijdelijkheid van alles accepteren valt niet mee. Niets duurt in deze wereld.
Kunnen we leren leven met deze tijdelijkheid zonder korter of langer uit ons evenwicht te raken?
De rivier die voorbij stroomt is nooit gelijk aan zichzelf en voortdurend in verandering. De jaargetijden brengen steeds nieuwe dingen tevoorschijn. Tijdelijkheid is geen ellende, maar kunnen we dat onder ogen zien?
Het zal enige tijd in beslag nemen om te zien hoe een beukennootje in een beukenboom verandert en hoe we van die wijzigingen kunnen houden. Vergankelijkheid maakt groei mogelijk.
Het is nodig alle verandering te aanvaarden maar ons denkvermogen heeft het er moeilijk mee wanneer het ons persoonlijk raakt en accepteert het niet. Daar begint ons verdriet.
van iemand houden noem jij vastklampen? het is je verbinden en een natuurlijk ptoces als 2 aura's samen 1 aura worden. bij het afscheid van die ander doet "het scheuren" pijn.
BeantwoordenVerwijderenTja, het is inderdaad dat hechten en vastklampen wat verdriet veroorzaakt.
BeantwoordenVerwijderenVooral als je 'houden van' gaat zien als iets bezitten.
Een hele kunst om dat van jezelf door te hebben...
Om los te laten zal je eerst moeten herkennen wat je vasthoudt en dat is niet altijd makkelijk!
We zijn als mens geneigd om ons aan iedere strohalm vast te klampen: geborgenheid zoeken, verlatingsangst/bindingsangst, sektes, godsdiensten, pappies en mammies... en wat voor angsten nog meer...
BeantwoordenVerwijderenAngst om dit leven te verlaten met de definitieve dood als eindstation.
Lijkt mij alles zeer MENSELIJK.
Denk dat er daarom zo'n lange levensles noodzakelijk is om hiermee leren om te gaan. Eigen-lijk al mee te beginnen wanneer we jong zijn.
Niet uitsluitend een cognitieve leerschool volgend maar juist leren voelen: empathie onderscheiden van sentiment/emotie, je realiseren dat het bestaan vergankelijk is en dat wetende het leven volop te (kunnen) leven.
Mooie aanvullingen mensen. Vastklampen en houden van zijn twee verschillende dingen al zijn we geneigd ze als één geheel te zien. Vastklampen is geen houden van. Die verkeerde blik bezorgd pijn en is heel menselijk. Daar begint dus onze pijn en het verdriet. Het is mogelijk daaroverheen te komen dus lijkt het me ook mogelijk om met een juist inzicht de pijn en het verdriet daarover niet te hebben. Of je die houding kunt realiseren en toch met veel betrokkenheid lief kunt hebben, is een ander verhaal en vraagt het een en ander.
BeantwoordenVerwijderenje zegt dat wel in je eerste 2 zinnen.
BeantwoordenVerwijderendat het houden van....familie, partner etc....verdriet door vastklampen geeft
tegengesteld dus aan je hier vlak boven( 14.46) zegt: vastklampen is geen houden van.
echt geen zuivere discussie zo.
Vastklampen is wat ik doe als ik verdriet heb over het verlies en ik HEB verdriet over verlies. Dus klopt het wat er staat. Ik schrijf ook dat er dus nog heel wat is waar ik me aan vastklamp inplaats van liefheb. Daar hoef ik niet over te discuseren. Als dat niet zo was zou ik geen verdriet hebben.
VerwijderenDat betekent dus ook dat ik me meer vastklamp dan liefheb en dat het misschien tijd wordt te gaan analyseren wat liefhebben is in verhouding tot vastklampen. In mijn optie is zuiver liefhebben geen vastklampen en vastklampen is geen zuivere liefde.
Ik hoop dat het zo wat duidelijker is.
Ik heb het trouwens in de eerste regels helemaal niet over houden van familie etc. Want voor mij is houden van duidelijk iets anders dan vastklampen
VerwijderenIs verdriet niet de tegenhanger van geluk?
BeantwoordenVerwijderenIs het niet zo dat het gevoel van verdriet nodig is om je gedrag te te veranderen (hetzij acceptatie van... of het achterwege laten of corrigeren van je eigen handelswijze)?
Als we verdriet begrijpen als een instrument om ons geestelijk te verdiepen, dan kun je er zelfs blij mee zijn.
Stel je voor dat verdriet en andere gevoelsuitingen er niet waren. Hoe vlak zou het leven dan zijn.
Ik denk dat al deze dingen er zijn, niet zo maar, maar omdat ze een functie hebben.