De laatste jaren heb ik daar niet zoveel last meer van en lopen de dingen niet over me heen, dan is het al vrij eenvoudig om te denken dat je je er niet zo snel door mee laat nemen. Maar als de omstandigheden veranderen is dat de vraag. Kan ik onder alle omstandigheden in rust bij mezelf blijven?
Jaren geleden, toen de werkdruk erg hoog was werd ik overspannen met grote consequenties voor mijn dagelijks leven. Nu na jaren is het eenvoudig om te zeggen: dat zal mij niet meer gebeuren zeker weten. Maar is dat ook werkelijk zo? Als de omstandigheden er rijp voor zijn en de druk werkelijk te lang duurt en te hoog is, zou ik dan niet weer in dezelfde valkuil stappen en 'doordraaien'? Zou ik dan wel stabiel en onverdroten rustig door kunnen gaan?
Ik weet het niet en ik hoef dat niet te weten zolang alles op rolletjes gaat en er niet meer is dan een beetje chaos. Maar zekerheid? Nee dat idee van zekerheid, daar trap ik niet meer in.
Of is dat net zoiets als 'dat zal mij niet meer gebeuren' en dus een valse zekerheid? Onzeker over onzekerheid. Min maal min is plus. Ligt daar een link naar wijsheid? Kom ik dan weer terug op leven met werkelijk alles erop en eraan zonder voorbehoud...?
Denken over het leven zelf zit vol valkuilen. Je moet het gewoon leven.
Ik pas goed op mezelf en probeer alert te blijven.
Nadat het balkon in een veranda was omgetoverd betoverde deze regenboog me. Het leek alsof hij schuin over ons heenboog.
Een mooie 'belofte'
Stel dat je door omstandigheden plotseling die rust niet kan bewaren, dan is dat toch ook een ervaring? Dat je dan kunt zeggen: ik was onrustig, de druk was mij even te zwaar.
BeantwoordenVerwijderenWaarom zou je eigenlijk altijd in rust bij jezelf moeten blijven? Legt een mens zich zo niet een onnoemelijke druk op?
Nee Plato dat legt geen onnoemelijke druk op je, want er is niemand die beweert dat je ALTIJD in rust bij jezelf MOET zijn, maar het is wel lekker als je het kunt. Wat jij zegt dat is ook wat er gebeurd. Door het op te merken en te erkennen neem je al een andere houding aan. Komt er alweer wat meer rust. Als je wel in rust bij jezelf kunt blijven is dat mooi meegenomen, zo niet, merk het dan op. Je moet het gewoon leven dus :-)
VerwijderenIk begin me steeds meer te realiseren dat ik als mens een bepaalde basis heb van die ik ben. Mijn rode draad van het Zijn. Toch zie ik ook dat ik daar, door acceptatie, beter mee om kan gaan.
BeantwoordenVerwijderenBeter in de zin van minder stress. Maar toch, alle wijsheid ten spijt, we zijn die we zijn en dat is prima.
Zo IS dat.
VerwijderenHelaas......nog maar heel kort geleden ben ik er weer met beide benen in gegaan Elly. Je zult mij dus niet horen zeggen dat me dat niet meer zal gebeuren.
BeantwoordenVerwijderenHET WAS EEN KLEINE 2 UUR GELEDEN HIER RÁÁK. ZIT ER VAN BIJ TE KOMEN.
BeantwoordenVerwijderen:-( Ademhalen Ref.
VerwijderenDe enige zekerheid die ik heb is mijn twijfel. Naar mijn idee kun je van tevoren nooit zeggen: dat zal mij niet meer gebeuren. Aldus een ZEKER WETEN lijkt mij uitgesloten.
BeantwoordenVerwijderenWeet je dat zeker Es. ??
Verwijderenweliswaar wis en warempel, Elly ;-]
Verwijderennou, k zit vast naast het onderwerp van Elly's berichtje te hengelen.maar ik vervolg nog even op mijn reactie van gisteren. want k zit nog steeds bij te trekken ondanks dat ik eerst de hele boel volwassen heb "rechtgeregeld". want het zit zo: ik ben zelf de oudste die ik ken...dus als nou íemand het moet doen!, de oudste en wijste moet zijn, dan ben ik het. dwars dus door de ontchoogeling en pijn heen de zaken rechtgezet met de gïnvolveerde anderen.
BeantwoordenVerwijderenik vind het normaal en een voorwaarde voor groei dat ik me er doorheen ga en niet een soort afstand neem van wat er gebeurt en wat het met me doet ( zoals dacht ik begrepen te hebben Elly, jij zou proberen te doen? ((ik kan het helemaal mis hebben hoor, dus is het meer een vraag aan jou dan een bewering)
Ik weet niet wat je precies vraagt Reflexxus. Ik heb geen oplossingen voor bepaalde problemen.
VerwijderenHet gaat mij erom hoe ermee om te gaan.En dat is in ieder geval door in rust bij jezelf te kunnen blijven. Dat is heel moeilijk, maar wel te oefenen, JUIST in de kleine dingen waar ik emotioneel door meegenomen wordt. Door dat in de gaten te houden en er oplettend naar te kijken en een stapje terug te doen en naar mezelf te kijken hoe ik reageer, daar leer ik heel veel van. Als het probleem me heftig raakt dan is het al lastiger om rustig te blijven maar ik oefen in de kleine dingen. De 'steek in mijn hart' waarschuwt me altijd dat ik me 'geraakt'voel en dan is het oppassen geblazen. Rustig blijven en het even laten bezinken. Weten dat mijn egootje weer werd getrikkerd.
Met het probleem zelf handel ik als volgt.
Als ik iets aan kan doen dan doe ik er iets aan. (Dat was wat jij deed, denk ik)
Als ik er niets aan kan doen dan zal ik de consequenties van mijn daden moeten ervaren en ermee om leren gaan. Maar mijn uitgangspunt is oefenen om aandachtig te zijn en alert te zien hoe ik op dingen reageer. Misschien ga ik dan hopelijk wat minder uit mijn evenwicht als er zich iets heel heftigs voordoet (zoals waar jij het nu over hebt)
Ik denk niet dat hiermee jouw probleem is opgelost. Voor mij is het belangrijk om te leren betrokken te blijven en daarbij me niet door mijn emoties te laten overrulen. Dat helpt mij bij het voorkomen zowel als oplossen van problemen.
Verder wordt het me steeds duidelijker dat het een onbegoonnen zaak is om andermans problemen te 'helpen' oplossen. Ook al voel je je nog zo betrokken. Dat worden vaak harde lessen. :-)
Heb ik zo een redelijk antwoord gegeven?
duidelijk hoor!
BeantwoordenVerwijderenen redelijk.
gisteren werd ik zo onverwacht geschaad dat het een etmaal leek of er een stuk uit mn hart(streek) was gesneden. ik was zoiets bijna ontwend merkte ik. wat op zoon moment helpt is er met iemand over praten maar...lui met een partner bepraten alles samen( dat heet een goed huwelijk) maar iemand alleen mag nooit praten want dat heet roddelen. Maar hoe ook, door zakelijk en kalm terug te koppelen naar de anderenis nu is nu alles weer rechtgezet.
maar ik moest dus intussen aan jou denken en hoe jij zou omgaan met jezelf in zo een plotselinge situatie.en je gaf het juiste antwoord.
Fijn R.dat we elkaar konden vinden en dat jij er ook zonder mijn verhaal goed door bent gekomen. Toevallig hoorde ik gister van iemand precies hetzelfde als wat jij hier schrijft over alleen zijn. Dat is denk ik ook het meest moeilijke. Mijn ervaring is echter dat je daarvoor niet alleen hoeft te zijn. In een zogenaamd slecht huwelijk kun je ook heel 'eenzaam' zijn is mijn ervaring.
Verwijderenslecht huwelijk duurt maar even zou ik zeggen!!!
BeantwoordenVerwijderenniet eerlijk als trucje om het begrip eenzaamheid te nivelleren
alleen zijn volgens de regelen der kunst is ECHT heus anders.
Ja, foute opmerking van mij.
BeantwoordenVerwijderennou, zo hard wil ik niet zeggen, hoor
BeantwoordenVerwijderenwat is het heerlijk weer, he? morgen nog zoon dag, beetje abnormaal voor october? jammer dat je nou net glas voor je balcon hebt! ( ik plaag
dag!
Ik voel het ook niet zo hard hoor.
VerwijderenEn ik schoot meteen in de lach vanwege je plagerij. Morgen wordt het NOG mooier. Maar het kan gelukkig open. ;-)