woensdag 14-10-2009
Mama had niet in de gaten dat ik het was
die binnen kwam. Ik durf haar nog geen knuf
te geven waardoor ze me natuurlijk direct herkent, omdat ik ook nog een beetje
verkouden ben en merkte ook mijn afstandelijke houding op.
‘Elly, ben jij het?’ Ze zag er grauw uit, sprak
onsamenhangend en gebruikte voor alles en nog wat verkeerde woorden.
De ene keer ben ik bij haar en voel ik me
erg betrokken en meelevend, de andere keer voel ik mijn weerstand en tegenzin.
Dagelijks weer dezelfde verhalen en dingen aanhoren. De constante ontkenning
van haar negatieve emoties die ze uit en als ik erop inspeel haar onmiddelijke
ontkenning.
Ze was vergeten haar bed
te verschonen want ze wil alles zelf doen. Dinsdagmorgen aan
de telefoon vertelde ze me dat de verzorging bij haar was binnen
gekomen en vertelde dat zij het bed wel zouden verschonen. Ze werd
boos. Ze moesten eraf blijven en ze zou het zelf wel doen. Ze heeft de meisjes
weggestuurd.
Als ik haar dan probeer uit te leggen dat
ze daar toch niet boos om hoeft te worden, roept ze onmiddellijk:
‘Nee, maar ik was niet boos!’
Ze is zo bang niet aardig gevonden
te worden. Ik vind dat triest en heel vermoeiend en het is voor mij een
aanhoudend leerproces om daar op een geduldige manier mee om te gaan. Toen ik
als aktiviteiten begeleidster in de zorg werkte, had ik daar totaal geen moeite
mee had. Maar je moeder, dat is een heel ander verhaal.
Maar gelukkig al pratend, want dat kan ze,
kwam de kleur weer wat terug op haar gezicht en vond ze de woorden weer wat
gemakkelijker, leek minder verward.
De psycholoog, die haar afgelopen
donderdag testte, heeft wel gelijk. Het is waarschijnlijk ook een vasculair
probleem. Een slechte doorbloeding naar de hersenen. Als die weer wat beter op
gang komt gaat het beter. Ik had een fijn gesprek met hem en ik ben blij dat
hij die testjes deed. Op een gegeven moment zei ze tijdens die testjes tegen me : ‘Ik ben toch nooit boos of
chagarijnig El of vind jij van wel?’
Ik heb haar gezegd dat ik haar een schatje
vond en ze straalde.
Ach en dan is mijn dag ook weer goed.
Je beschrijft het heel beeldend...toen ik de verslagen hier las terwijl je moeder nog leefde, als lezer raakte ik aan haar gehecht. Ik voel dat nu terug.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
Walter
lieve reactie van Walter
BeantwoordenVerwijderenzelf zou ik wensen dat die positief/ negatief praatjes (oordelen/ beoordelingen) die zo sinds de jaren 80 algemeen in de mode zijn gebracht ook weer eens verdwijnen.
Helemaal met je eens, vaak gaat die p/n benoeming te ver. Maar ook zonder dat concept is het niet voor iedereen eenvoudig om toe te geven dat je dingen doet die anderen in het harnas tegen je jagen of te aanvaarden onvriendelijk of agressief te zijn. Dat veranderd niets aan het feit en je wilt iets toch een naam kunnen geven...
VerwijderenIk vind het een heel mooie observatie, zowel van de moeder als die van Elly over zichzelf. Juist waar het eigen ouders betreft moet je veel van je eigens gevoelens verdringen en dat werkt niet goed uit!
BeantwoordenVerwijderenDank je Sagita, dat is een bevestiging van wat ik wilde vertellen.
VerwijderenMaar er komt nog bij. De irritaties vlogen me dagelijks om de orendat en het was ook een heel mooi leerproces. Het liet me zien hoever ik van werkelijke barmhartigheid verwijderd ben. Zonder er een oordeel op te plakken of er verdrietig van te worden. :-)