Ze zitten samen op de bank. Het sneeuwt. De vroege vlokken dwarrelen langs het raam. Ramses Shaffy en Liesbeth List zingen Pastorale.
‘Het blijft toch een goed nummer’, zeg ze.
‘Ja, wat kwaliteit heeft gaat niet verloren’,
‘Nee, O.K.’ terwijl ze nadenkt zegt ze, ‘dit antwoord had ik van jou niet verwacht, want dit is toch niet echt jouw soort muziek?’
‘Dat heeft niets met goed of kwaliteit te maken, dat is iets anders dan wat je mooi zou kunnen vinden.
‘Vooral de tekst boeit me erg’, zeg ze ‘het is op zoveel verschillende manieren te interpreteren. Het doet me altijd een beetje denken aan het Hooglied in de Bijbel.
het heeft iets mystieks’.
Ze merkt op dat ze weer op haar stokpaardje zit en laat het verder rusten. Niet omdat ze christelijk of kerkelijk zou zijn, nee ze is geïnteresseerd in filosofie en houdt zich graag bezig met allerlei religies, stromingen en mystiek. Het Boeddhisme heeft daarin haar voorkeur.
‘Je kunt niet houden van de zon’, klinkt het door de kamer. Nee bezitten kun je de zon niet, maar liefhebben? Alles kun je liefhebben als je wilt, want echte onvoorwaardelijke liefde behoeft geen bezit.
Het is heerlijk zo in huis te kunnen zijn en rond kijken in een veilige omgeving. Dat geeft ook de mogelijkheid je bezig te houden met denken en verdiepen in wat je wilt. Je bewust worden van alle dingen die op je pad komen. Het is opmerkelijk hoe ze nu met het leven om kan gaan. Het lijkt wel of er een ander was die in het verleden alle moeilijkheden doorleeft en doorvoelt heeft. Haar leven ziet er nu zo anders uit. Toch was ook vroeger echt haar leven.
Die gedachten versterken haar ideeën over veranderlijk- en vergankelijkheid. Er is niets dat hetzelfde blijft, ook al lijkt dat vaak wel het geval. Ze lijkt zo zichzelf te blijven en toch vindt er een voortdurende verandering plaats. Bepaalde ideeën lijken als een berg overeind te staan. Aan de ene kant is er die doorlopende verandering, aan de andere kant geeft de continuïteit van het leven je het idee dat er niets veranderd in jezelf.
Soms noemt ze haar verleden haar vorig leven. Wanneer ze in haar herinneringen duikt komt alles weer zo reëel naar boven, dan ziet ze het als een film aan zich voorbijtrekken. Soms is het bijna onbegrijpelijk hoe ze het zo heeft kunnen laten gebeuren.
Ze heeft geen enkele moeite meer zich alles te herinneren zonder er diep in weg te zakken en zichzelf met haatgevoelens, boosheid of angst op te zadelen. Het is goed zoals het was en zoals het geworden is. Dat ging niet vanzelf. Er ligt een heel bewustwordingsproces aan ten grondslag en het vinden van de weg en de manier van leven die voor haar het meest zinvolle is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten