Ik ga in september, net als de kinderen naar school. Ik ben ingeschreven voor de moedermavo, de volwassen educatie. Van de uitkerende instantie krijg ik toestemming omdat het mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroot. Ik kan beginnen in de tweede van de drie klassen, want ik vermoed dat er nog veel informatie is blijven hangen van de twee klassen ULO die ik als kind volgde. Zes vakken zijn verplicht voor een volledig diploma. Er kan ook per vak gestudeerd worden maar ik besluit het groots aan te pakken in de hoop snel een baan te vinden om in mijn eigen kosten te kunnen voorzien. Ik wil ook graag een creatief vak doen en besluit handvaardigheid als zevende vak op mijn lijstje te zetten. Dat zal me ook goed van pas komen in mijn zelfstandig bestaan. Ik ben enthousiast en popel van verlangen om te beginnen.
Het is donderdag, Peters kroegdag. In de namiddag belt mijn moeder me op. Ze klinkt bezorgd.
Natuurlijk herken ik het boek meteen. Wat een strijd moet dat indertijd geweest zijn. Het is voorbij, maar onzichtbaar is het er nog steeds. Ik denk dat de meeste mensen daar wel iets van meekrijgen, ook uit eigen ervaring. En dan zijn slechts kleine passages van een ander nodig om hele boekwerken in je hoofd te doen herrijzen. Heel het verleden staat plotseling als een muur nabij.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig zijn het gedachtenmuren en die kun je wegsturen.