Bij mijn moeder merkte ik dat zij pas na ruim een jaar ging vertellen dat ze papa miste. Ik had het idee dat toen pas de problemen en zwaarte van de laatste tijd wat waren gezakt en op den duur voor een groot deel verdwenen waardoor het missen en de goede dingen weer meer naar boven kwamen.

Ik wandel regelmatig langs het raam waar zij altijd zat, want ik woon daar natuurlijk nog geen vijf minuten vandaan. Gister kwam de gedachte in me op wanneer ik niet zo intensief iedere dag met haar bezig was geweest, ik het nu veel moeilijker zou hebben gehad. Nu merk ik dat ik erg geniet en weer de ruimte in mijn hoofd heb om op een heel andere manier (zoals vroeger) te functioneren met de kerst. De laatste jaren was ik erg op haar gefixeerd en was er niet meer zoveel ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Gelijktijdig popte er een gevoel van verdriet naar boven dat overigens maar heel kort was. Het is opmerkelijk hoe die dingen in je leven functioneren. Alle emoties komen en gaan.