Een gezegde en het laat me denken aan de drenkeling die dreigt te verdrinken. Op zijn rug in het water liggend omklemt hij stevig de plank waarmee hij zich drijvende houdt. Totdat een mede drenkeling hem erop attent maakt dat hij zijn eigen arm omklemt.
Geraakt worden is mezelf vasthouden aan het ego en vasthouden aan de illusie van het denken over mezelf. Angst te verliezen wat ik denk te zijn, maar op die manier is er niets te verliezen.
Goedemorgen Nederland
Alhoewel...
Dit was in Parijs.
de eerste 2 voorbeelden ( gevangenis en eigen arm) zijn duidelijk maar over geraakt worden dat dat betekenen zou jezelf vasthouden aan het ego (aan een vals zelfbeeld) krijg ik niet helder.
BeantwoordenVerwijderenoverigens is er van alles steeds overal aan de hand dat niet en nooit vergeven kan worden...dat zelfs roept om wraak als eerste stapje naar verwerking.
Ik kan me je gedachtengang voorstellen R.
BeantwoordenVerwijderenDat is onze 'normale'manier van denken en daarmee doen we het voorlopig nog wel zolang er geen andere brillen kunnen worden opgezet of zelfs afgezet.
Het Boeddhisme gaat ervanuit dat er geen zelf bestaat op de manier zoals wij het denken (die bril).
Het is een heel pad om het op een andere manier te (leren)zien door de bril die we dragen te herkennen.
Het is ook de vraag of wraak iets oplost.
Rechtvaardige bestraffing en de consequenties van je eigen doen en laten leren accepteren lost waarschijnlijk meer op.
De ene wraak roept de andere op en gaat gepaard met een grote emotionele ik gerichtheid.
Maar vertel dat maar eens aan iemand die er middenin zit :-). Daarvoor zullen vele JUISTE en liefdevolle woorden nodig zijn.
elly
naast de pijn uitdulden en wat je dmv de ander is overkomen rekenen als onder jouw eigen verantwoordelijkheid vallend helpt het als je een kleine wraakoefening kan houden aan het begin van een jarenlang verwerkingsproces.
BeantwoordenVerwijderenmaar zolang ik niet met voorbeelden kom spreekt het niet aan wat ik zeg, dat snap ik wel) . ( ik sloeg zelf deze zijweg in)
ps) ik volg niet 1 of andere richting.
over (het modebegrip) loslaten.
BeantwoordenVerwijderennaar mijn beleving kun je slechts door je eigen innerlijke gerichtzijn de voorwaarden scheppen voor "vergeving" het vergeven op zich ( loslaten) is een onbewust proces.
maar wellicht hebben anderen dit anders beleefd.
Ja er zijn vele ervarings momenten per persoon versvhillend en zelfs in één persoon per minuut kunnen ze anders zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat je je alle processen bewust kunt leren maken en er daardoor mee kunt gaan werken, maar dat is een lange weg. Maar misschien toch korter dan ergens in blijven hangen zonder het te her of erkennen.
Maar ik blijf mezelf de vraag stellen of het helpt, een kleine wraak oefening. Dat we er toe geneigd zijn en er soms geen weerstand aan kunnen bieden en dan een 'soort genoegdoening' ervaren is wel mogelijk maar of het echt iets oplost?? Je moet de verwerkingstijd toch 'uitzitten' en nagelang je vaster in je emoties zit, je ermee identificeert, zal het langer of korter duren. Ik zoek het meestal in die hoek. Zo van: kijk mij nou, daar ga ik weer. :-) Het klinkt vrij luchtig, maar het kan heel diep gaan dat weet ik ook uit ervaring.
Ik zet er vaak Boeddh. bij om te laten weten waar het vandaan komt. Je hoeft het er niet mee eens te zijn natuurlijk ;-) Ik bedoel het meer als een onderzoek proces (in jezelf).
Geraakt worden is vasthouden aan het ego? Hangt ervan af hoe je geraakt worden ziet. Dat kan negatief en positief toch. ik kan heel makkelijk geraakt worden door iets moois bv, dat heeft dan niks met mijn ego te maken.
BeantwoordenVerwijderenJe hoeft denk ik ook niet alles te vergeven, je kunt-als je op die manier op een vervelende manier dus bent geraakt proberen te bedenken dat het meer over de ander zegt dan over jou en het af laten glijden(loslaten :))
Je kunt ook afstand nemen van bepaalde personen, dat is soms het beste.
Ja geraakt worden door iets moois is niet wat ik in die alinea bedoelde, maar ik zal er eens over nadenken, want ook daar kan er misschien wel wat ego aan te pas komen, maar hoe dan ook, dat kan iedereen alleen maar zelf bepalen door er over na te denken, het zich af te vragen en diep te ervaren.
BeantwoordenVerwijderenEn dat gezegde Margreet, over vergeven. Ik vind vergeven toch ook altijd al moeilijk in de zin van "Wie denk ik wel dat ik ben om te vergeven." Alsof ik boven de ander sta. Ja, dat is nu eenmaal mijn gevoel erbij. Ik ga altijd meer uit van gelijkwaardigheid en dan mag alles er zijn, ook mijn geraaktheid en ook de ander die mij raakte. Ik hoef hem of haar niet te vergeven en aanvaard hem of haar zoals hij zij is. Ik probeer te zien dat het allemaal emoties zijn die als wolkjers door de lucht zweven en weer verdwijnen.
Dat probeer ik althans
Dat is ook een manier ;-)
Maar soms is het i.d.d beter (misschien tijdelijk) afstand te nemen.
En ja natuurlijk, al ons spreken en handelen zegt meer over de persoon in kwestie dan over de mens tegen wie het gedaan wordt, dat vind ik ook.
...vasthouden aan het ego en vasthouden aan de illusie van het denken... én vasthouden aan je conditionering.
BeantwoordenVerwijderenWant stel dat je die eenmaal loslaat, is je laatste strohalm [de zogenaamde veiligheid] verdwenen.
Dat schept angst maar tevens vrijheid.
***
Ha die Elly
BeantwoordenVerwijderenBen ook hier even wezen neuzen...
Rake teksten hoor, jeetje, goed man!
En ja vasthouden aan het ego...wat mij gelijk in de gedachten sprong was 'de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest'... met name de laatste tijd is dat (kom ik nu meer en meer tot de ontdekking, mede door jou) van toepassing op. Dat wat ik vreesde gebeurde deels wel en deels niet en weet je wat ik tot mijn verbijstering ontdekte? Mijn wereld verging niet...integendeel ik zag ineens meer mooie dingen dan voorheen.... is dat nou gek of ben ik het of was ik het? ;-)
Liefs
Of he nou was of is Melody, we zijn ieder moment anders maar hebben dat nauwelijks in de gaten.;-)
BeantwoordenVerwijderendag dag
Interessante gedachtegang. Wie niet kan vergeven houdt vast aan zijn eigen denkbeelden, zit vast in zijn eigen ego. Als je echter alle gebeurtenissen in het leven ziet als ervaringsmateriaal dat er op gericht is beter naar jezelf te kijken, ga je anders naar de dingen kijken: wat gebeurt daar? Welke spiegel wordt me daar voorgehouden? Wat kan ik er mee om tot inzicht te komen. Door zo te denken ga je uit de wereld van het gevecht en treed je binnen in een andere... die van de dialoog met jezelf. Dat geeft rust en... op den duur... inzicht en vrijheid.
BeantwoordenVerwijderen