Motiverende zintuigen

 Morgenvroeg kan ik weer gaan schilderen in Schaarsbergen.  Heerlijk. Ik heb het gevoel  dat ik er weer helemaal in moet komen en het liefst ga ik dan op zoek wat grote kunstenaars gedaan hebben waardoor ik me kan laten inspireren. Neee ik heb het niet over de resultaten die ik daardoor krijg maar over de motivatie en de zin om weer aan de gang te gaan. Zo is het toch met alles. Onze zintuigen geven ons de impulsen om te doen of misschien te laten wat we wel of niet willen. Zo belangrijk.

Nu las ik een heel stuk over een interview met Anselm Kiefer. Iemand die ik erg bewonder en hij zei dat hij  erg geinspireerd was, al als puber van zeventien door de aquqrellen van Rodin en dat hij dat nooit zo zou kunnen,  Rodin keek geen moment naar wat hij deed op het papier maar voortdurend naar de personage die hij schilderde. Die aquarellen zijn fenomenaal.  

Verder vertelde hij dat alles wat hij zelf maakte en dat zijn enorme materie doeken met lood  stenen etc. Hij ook onmiddelijk weer afbrak en opnieuw opbouwde. 

So it’s always a process of falling down and resurrection. 

Ja dat spreekt me aan en in feite ben ik daar ook heel vaak mee bezig niet vergelijkbaar met wat die man kan. Maar het geeft me wel weer een nieuwe motivatie om morgen  fijn aan de gang te gaan. Ik neem dus werk mee om af te breken en opnieuw op te bouwen. Dan ontstaat er een gelaagdheid en het is meteen een oefening in los durven laten. Ook filosofisch gezien spreekt me dat aan. Zonder vergankelijkheid is er geen vernieuwing mogelijk.

En het resultaat... ONBELANGRIJK.

Happiness is the way.

Het zet me aan het denken.

 Ik had er zin in en wilde heel actief worden. Maar nu plots ben ik even stil gevallen. 

Ik kende haar niet persoonlijk maar zag haar werk in Zutphens museum en een vriendin volgde lessen bij haar in Zutphen. En nu is ze overleden. Negenenvijftig jaar . Edith Meijering. Net als ik denk dat het allemaal wel los zal lopen, wordt dit weer even onder mijn neus gedrukt. Toch wel weer even heftig. En dan is het niet eens zo vreselijk dichtbij, maar toch.  Ieder mens is er een teveel. 

Nee, ik ben niet bang voor mezelf. Ik ben al wat jaartjes ouder en had een goed leven en hoop dat nog even te hebben natuurlijk. Ik ben niet bang voor sterven hoe dan ook of op wat voor manier dan ook. De tijd zal het leren en ook niet voor daarna. maar  al die jonge mensen die nog een heel leven voor zich hebben. De wereld is zo veranderd in de jaren die achter me liggen. Hoe kunnen zij zich staande houden in een wereld zoals hij er nu uitziet? Tja dat soort vragen is van alle eeuwen, ik weet het. Ook mijn ouders vroegen zich dat af en hun ouders zullen dat ongetwijfeld ook gedaan hebben  Zo lijkt het leven er voor iedereen uit te zien. Altijd veranderlijk nooit is er enige zekerheid in het leven zelf te vinden. Niemand heeft het  in de hand en iedereen heeft dezelfde risico  om zo maar uit het leven te moeten stappen zonder daar ook maar iets aan te kunnen veranderen.  Het zet me aan het denken. 

Mitsdien moet ik er maar eens verder over nadenken op mijn eigen wijze. 

Als het weer kan

 En dan ben ik plotseling op zoek naar een speciaal fotootje. Ik weet wel ongeveer waar ik het vinden kan en na veel gezoek vind ik het dan ook wel. Hoera. En dan kan ik ermee doen wat ik wil.

Maar het is ook zo leuk om door die duizenden fotootjes te scrollen. Ik krijg er dan weer helemaal zin in. Vandaar dat ik hier maar weer eens zoiets plaats uit 2019 toen we nog onbekommerd naar de dierentuin gingen om te fotograferen. Als de lock down eraf is zal Fer misschien wel weer gaan. Ik zelf weet het nog niet of ik dan ook weer een abonnement neem, want in de tijd dat ik ga schilderen, een klein eindje verderop kan hij dan mooi naar de zoo als hij me heeft weggebracht en daarna weer ophalen. En meestal gaan we dan niet nog eens een keer samen. Maar wel prima geregeld toch. 

Nu ga ik weer verder met fotootjes kijken en misschien ook weer wat plaatsen op het fotoblog dat ik opnieuw begon. Tja zo blijf je lekker bezig he. 

Het houdt nooit op.

 Druk weekje wel gezellig. Vanmiddag onverwachts een nichtje op bezoek. Zo leuk om samen ook vroeger weer voorbij te laten komen. Maar we hebben ook nog wat gedaan. Dat wil zeggen. Ze wil graag leren tekenen en schilderen en het is heel leuk dat we dan samen bezig zijn en ik mijn beperkte know how met haar kan delen. Super leuk om te zien dat ze er best een leuke kijk op heeft. Jammer genoeg heeft ze eigenlijk te weinig tijd om er een tikkeltje intensiever aan te werken. Maar leuk is het en daar gaat het om.

Deze week nog meer afspraken. Morgen komt er ook een kennisje. Ik ben benieuwd of dat klikt want daar heb ik geen idee van. We zullen het beleven.

Maar vanavond was het weer een heerlijke avond .  Een ZOOM cursus met 12 mensen over het boek de Geheime Leer van Blavatsky. Ik ben blij met onze begeleidster anders zou ik er nooit enig begrip van krijgen. Nu is het een tikkeltje makkelijker om alles te plaatsen omdat ik er voor een tweede keer mee bezig ben. Het blijft boeiend. Een boek om altijd weer opnieuw mee bezig te zijn want nieuwe inzichten komen steeds weer. Andere verdwijnen soms weer maar het blijft spannend voor mij. Vooral die momenten dat er kwartjes vallen. Het houdt nooit op.