Bijzondere menselijke kwaliteiten

 Ik schreef weleens dat ik niet zoveel last van depressies had. Wat biet wil zeggen dat ik altijd maar vrolijk over alles heen wals, integendeel. Maar zo af en toe slaat de twijfel toe over van alles en nog wat. Ben ik wel goed bezig?. Kan het niet anders? Niks mis mee dergelijke overdenkingen. Maar nu gebeurt het zo af en toe dat ik in de modder zak. 

Enfin werk aan de winkel. Mezelf er weer aan de haren uittrekken.

Vanmiddag naar de oogarts. Misschien speelt dat ook wel een rol want ik denk dat ook mijn ogen achteruit zijn gegaan en gister de hele dag beroerd geweest van die lastige darmen. 

Ach een mens kan dus niet altijd positief zijn. Wat een  rot woord vind ik dat toch. Het wordt te pas en te onpas overal voor gebruikt. Ook ik trap dus in die valkuil en weet nu geen  beter woord te bedenken.

We hebben gelukkig alle mogelijkheden in ons zitten.  als mens. Blijdschap, depressie, verdriet, geluk, rechtvaardigheid, boosheid, haat, liefde, saamhorigheid, twijfel,  enthousiasme, motivatie naïviteit, argeloosheid egocentrisme. Teveel om op te noemen.. Dat op zich is al bijzonder.  En we mogen alles gebruiken en dan natuurlijk ten goede.

Iedereen zit in hetzelfde schuitje

 Ik reageerde op een blogje van Vlasbloem met

Ja vreselijk al die onbereidwilligheid van medeburgers en dat is zacht uitgedrukt. Ik probeer zelf  maar zoveel mogelijk de goede kanten te belichten als het mogelijk is.  

En dan heb ik het over de rellen en de agressie die voortkomt uit angst en boosheid.

Ik heb intussen ook al het een en ander aan nare woorden over me heen gekregen.  Zelfs van een lieverd van wie ik niet verwachtte dat ik zo aangevallen zou worden terwijl we er in grote lijnen dezelfde ideeën op na houden. Kennelijk was ik niet extreem genoeg in haar visie met mijn veroordelingen. sterker nog ik ben totaal niet van plan wie of wat dan ook te veroordelen Álle mensen die het niet met mij eens zijn zitten in hetzelfde schuitje. Natuurlijk heb ik er wel een eigen mening over maar wie is er nou geholpen met het veroordelen van anderen.  Anderen die dezelfde ellende ondervinden als ik. Mensen die er een andere filosofie op na houden om hetzelfde te willen bewerkstelligen als ik. Je kunt het niet eens zijn met elkaar maar de enige schuldige is Corona wordt daar maar eens boos op en haal de energie daaruit om het goede te bewerkstellige We doen allemaal hopelijk wat we kunnen (behalve moedwillige relschoppers) en wat er mis gaat van de ene of de andere kant is onwetendheid niet weten wat de consequenties van een bepaald gedrag kan zijn en niemand weet tot nog toe hoe we corona werkelijk uit de wereld moeten krijgen. 

We zullen allemaal stuk voor stuk de consequenties van ons eigen handelen moeten leren aanvaarden op de lange duur. Ik hoop dat de hele wereld en alle mensen er zonder al teveel kleerscheuren doorheen zullen komen maar dat dat niet lukt voor velen is nu al duidelijk. De ellende en narigheid is groot voor velen.  En iedereen kan zo maar de volgende zijn die aan de beurt is. Dat is beangstigend voor velen en als je dat niet in de ogen kunt of wilt kijken dan gebeuren er rare dingen. 

Mou wil ik geen onheilsprofeet zijn. En daarom schrijf ik er liever niet over en houdt het  bij de mooie dingen die altijd overal tussendoor zichtbaar zijn. Toch wil ik de realiteit ook niet uit het oog verliezen. Vandaar dit blogje en ik hoop dat je daar niet teveel van onderuit gaat dus sluit ik af met te vertellen dat het zonnetje in mijn kamer schijnt en dat het prachtig is in de natuur. Ik heb al zoveel mooie fotootjes kunnen maken vam de grandioze herfst. Want de getijden trekken zich nergens wat van aan en het leven gaat gewoon door. Iedere dag is er een waar de mooie dingen en de warme liefdevolle zonnestralen uit gefilterd kunnen worden. 

Dus

maak er een mooie dag van. 

zolang er leven is

 Ze hadden het goed samen. De zomer was voorbij en alles geurde en kleurde naar de komende winter. Voedsel was er nu nog genoeg maar je moest het wat moeizamer zien te vinden tussen de afstervende planten  van de begroeide waterkant. Natuurlijk zou er weer een tijd van schaarste aanbreken maar daar kan je de hatuur de schuld niet van geven net zomin als aan de andere eenden die met dezelfde schaarste te maken hadden.

Hij deed zij best haar naar de plekjes te brengen waar de lekkerste groene sprietjes nog niet verdwenen waren. Het was noodzajelijk zo goed mogelijk met de omstandigheden o  te gaan.

Zo scharrelde ze samen tussen het verdorde groen van de stille oever meestal verscholen en bijna onzichtbaar

De  opwinding van het voorjaar was verdwenen. De tijd van rust en voorbereiding, het wachten op de winter was aangebroken. En ook dat was goed. Ze lieten de seizoenen komen en gaan zoals ze kwamen.

Zo besloten samen te wachten op de lente die onherroepelijk weer terug zou komen. 

Waarop er weer een herfst en winter zal volgen. 

Zo gaat dat zolang er leven is

Leonard Cohen zong

'Dans me naar het einde van de liefde' en zolang we er zijn is liefde  door ons te realiseren voor al wat leeft. 

Vroegere kundigheid

 Het ;ijkt alsof ik niet zoveel slaap meer nodig heb. Samen met het ouder worden veranderen er nogal wat dingen. Niet alleen werken veel organen en ledematen op een lager pitje maar ik merk ook al heel lang dat ik na vijf uurtjes uitgeslapen lijk te zijn. Meestal blijf ik nog wel een tijdje lekker in mijn  warme bed liggen maar op een gegeven moment zijn er zoveel dingen voorbij gekomen en is het laat genoeg om op te staan. Dan heb ik er weer zin in. Zin in alles wat ik heb bedacht. 

Nu zit ik dus achter mijn laptopje en kijk naar buiten. In de prachtig goudbruingele  beukenboom zitten drie vogels. Helaas kan ik ze niet meer in detail zien maar ik denk dat het twee kraaien en een ekster zijn aan de vorm te zien. Ze zijn duidelijk geen vriendjes van elkaar.

Maar daarover wilde ik niet schrijven. Ik wilde schrijven over mijn bezoekje van vrijdagmiddag aan Vreedenhoff. Er was me gevraagd wat fotootjes te maken voor het nieuwsblad van het biljart dat nu in de binnenhof was geplaatst en daar zou gebiljart worden. En fotograferen is altijd leuk om te doen. Bij binnenkomst met mondkapje dat op Vreedenhoff al die tijd nog van ons binnenkomers gevraagd werd, zag ik maar twee heren bezig en een rolstoeler die ik zo langzamerhand aardig heb leren kennen dus ook even een praatje. 

"Komen er nog meer ", was mijn vraag. 

Nee het biljarten was afgelast in verband met corona. "Schandalig", zei de een. 

"Het is nog schandaliger ziek te worden "antwoorde ik  lachend in de hoop dat die lach door het mondkapje heen zou breken en gelukkig ze waren het met me eens. maar de twee heren gingen gewoon lekker verder of er nou wel of niet meer kijkers of bezoekers kwamen. De biljarttafel stond te wachten en wist nergens van, Anders dan de meeste mensen denken is iedereen in een verpleeghuis vrij om te gaan en te staan waar ze willen behalve op een specifieke gesloten afdeling. 
Ze vertelden dat het een eeuwigheid geleden was dat ze de keu gehanteerd hadden. Ze lieten zich door mijn aangekondigde fotograferen niet afleiden. 

Toch gaf een van de twee het op." Het gaat niet meer "zei hij. Ik kan het niet meer goed zien." Mijn enen oog zie ik niets en het andere maar twintig procent'. 

"Wat naar voor u. Wart is het" vroeg ik. 

Ik zag hem twijfelen met antwoord geven, "tja uuuhh"

"Macula degeneratie?" vulde ik in.

"Ja "

We maakten er een praatje over terwijl de ander rustig probeerde zijn oude biljart routine weer uit de kast te halen. 

Er kwam nog een heer met begeleidster binnen die me vertelde dat hij vroeger heel goed had kunnen biljarten. En hij werd duidelijk getrickerd door wat er in de binnenhof voor hem klaarstond maar ik zag hoe moeizaam hij achter de rollator zich bewoog en zijn uitstraling verried Parkinson. Toch wilde hij het nog wel proberen en pakte de keu en dat kleine vierkante blokje. Intensief en gefocust met grote ogen verrichtte hij de zo bekende handeling Helaas de rest  van de coordinatie met de ballen was volkomen verdwenen. De keu vond de ballen niet meer en zweefde in het luchtledige.  Het ging niet meer. 

De aktiviteiten begeleidster in mij kwam weer naar boven en ik vertelde hem dat ik vermoedde dat hij heel veel mooie herinneringen had van de tijd dat hij zo goed had kunnen spelen met zijn liefhebberij. Herinneringen kan niemand je afnemen. Zijn gezicht straalde. Ik vermoed dat hij blij was toch die keu in handen te hebben gehad. Hij zette hem weer netjes terug maar kon het niet laten een paar keer gewoon met zijn handen de ballen over het groene doek te laten rollen. Daar zou je als activiteiten begeleidster mooi gebruik van kunnen maken. Dacht ik nog. 

Daarna pakte de overgebleven man de stok weer op en ging rustig verder met het ophalen van dat waar hij vroeger zo vertrouwd mee was geweest. Ik denk dat hij langzamerhand wel weer wat op zal halen van dat wat  zijn vroegere kundigheid was. 

Helaas kan ik geen fotootjes plaatsen ivm de privacy over deze gebeurtenis maar ik ben blij met de mooie opnamen die ik heb kunnen maken.