Ik ben heel druk aan het stoeien op mijn Laptop om allerlei zaken meer toegankelijk te maken. Zo hoop ik dat ik nu vanuit mijn eigen archieven ook fotootjes kan delen op een eenvoudige en makkelijke manier.
Dit is dus even uitproberen met dit blogje en als het dan goed is komt er een fotootje voorbij van Parijs uit 2011. Met een mooie lichtval door de lage stand van de zon.
Bij mij is het gelukt en ik hoop ook zichtbaar voor anderen die ervaar kijken.
Ik hoop dat ik het nu voor elkaar heb. Het werken op mijn laptopje was zo moeilijk. De lettertjes en veel andere details zijn voor mij bijna niet meer te zien. Dus ben ik weer eens in de instellingen gaan rommelen. Ik had dat al vaker gedaan maar helemaal grip erop krijgen, was me nog niet echt gelukt. Nu geloof ik dat ik het gevonden heb.
Ik krijg dan wel allemaal meldingen dat het lastig zou zijn weer terug te zetten en meer van dat soort geneuzel maar ik denk dan op een gegeven moment, god zegen de greep en start opnieuw op.
En nu zit ik hier te tikken met een groter lettertype en overzichtelijkere verkenner die met bepaalde aanpassingen nooit mee vergrootte maar waar ik bij deze instelling beter grip op krijg.. De waarschuwing was ook dat sommige apps niet mee zouden doen. Nou dat klopt ook want de fotoshop elements blijft pietepeuterige lettertjes houden en daar is voor mij eigenlijk niet meer mee te werken. Dat is jammer want daar kon ik leuke dingen mee doen voor mijn fotootjes maar ook dat is afgelopen. Maar met alle beperkingen die er zijn ben ik toch weer redelijk wendbaar geworden en kan ik toch weer meer kanten op.
Update: Hoera, zelfs fotoshop doet mee in de vergroting. Helemaal blij
Nu moet ik nog even heel goed uitproberen wat er op dit formaat beeldschermpje allemaal gaat gebeuren maar voorlopig denk ik dat ik de juiste instelling voor mijn ogen gevonden heb en daar ben ik blij mee.
Nu eens kijken of ik makkelijker een fotootje terug kan vinden om hieronder te plaatsen.
Helemaal blij. Ik begin er beter grip op te krijgen.
Fotootjes uit 2010.
De regen tikt op de bakken van de rolluiken en ik draai me nog een keertje om in mijn warme bed. Een heerlijk idee dat ik er niet uit hoef. Mijn hand glijdt over mijn bovenbeen. En ik realiseer me hoeveel spiermassa er is verdwenen in relatief weinig tijd. Het oud zijn begint aardig toe te slaan. De herinnering aan een jonger, steviger lijf is niet verdwenen en maakt het verval nog meer duidelijk. Intussen tikt de regen rustig door en trommelt onregelmatig op de hulpmiddelen die ons beschermen tegen de warmte van het zonlicht van de zomer die nu in geen velden of wegen te bekennen is.
Veel is niet meer nodig alles wat er is, is goed en bruikbaar. De chaos is minder omdat er minder is dat zou moeten en een jarenlange meditatietraining heeft zoden aan de dijk gezet en het werkt nog steeds heel functioneel. Wat zou er nu nog moeten? Dat zijn de dingen die ik zelf wil en ik belangrijk vind. Want het is niet zo dat alles onbelangrijk is geworden. Er is nog genoeg om voor te leven. Al voel ik dagelijks de beperkingen de onmogelijkheden en het soms pijnlijk ouder worden van het lijf, de geest is er niet minder om.
Toen we hier vijftien jaar geleden kwamen wonen dacht ik dat als ik er 10 tot twintig jaar plezier van kon hebben. van het wonen in dit appartement dat mij zo aansprak, dat ik dan al aardig op weg was naar de dood. Ik in ieder geval wel want mijn eigen inschatting is altijd geweest dat ik niet zo oud zou worden als mijn ouders . Mijn moeder werd 98 maar dat zou ik nooit halen en die intentie had ik ook niet. De gedachten dat ik niet zoveel tijd meer heb als ik de snelle teloorgang van mijn lijf bekijk, stemt me niet depressief. Integendeel het maakt me steeds meer bewust van het leven dat ik nog steeds zo volledig mogelijk probeer te leven zonder me eraan vast te klampen maar me bewust te worden van de tijdelihkheid van alles. Het laat me genieten van de regen buiten. Van alle dingen die ik kan doen. Het rammelen op mijn computer zoals nu , het schilderen en de momenten die ik op de sociale media en op zoom deel met mijn mede studenten in de boeddhistische Lamrim. En het belangrijkste, de tijd die ik doorbreng met Fer iets beters had mij niet kunnen overkomen.
Het leven is ondanks de vele beperkingen in deze corona tijd goed voor mij. Er is rust in mijn leven gekomen zonder dat ik me af hoef te wenden van alle problemen die er in deze voor velen moeilijke tijd zijn. De nieuwsberichten over alle ellende overal op de wereld, De strijd in Amerika tussen democraten en republikeinen, de carona crises over de hele wereld. er is honger, er zijn achterstanden, de klimaatproblemen dat alles verontrust me mateloos evenals ook de problemen in ons eigen land waar heel veel mensen, ouders en zelfs kinderen last van hebben maar ik hoef me niet door alle ellende mee te laten nemen waardoor ik in onnodige emotionele beperkingen verzeild raak die het niet mogelijk maken ernaar te kijken. Ook hier weer, integendeel het maakt me bewust van mijn onmacht er iets aan te doen en het enige dat ik dan wel kan doen is trainen, mediteren en er voor mijn eigen omgeving zijn door in mijn eigen rust te verblijven zodat ik er kan zijn tussen alle mensen die me, al is het op afstand, omringen. Ernaar kijken en me bewust worden dat er veel liefde en mededogen noodzakelijk is, ook als het tegenzit, evenals het juiste inzicht dat met wijsheid gepaard gaat, De enige twee vleugels van de vogel (ahamsa) die zonder liefde-mededogen en wijsheid niet kan vliegen en dat is ook het enige dat verlichting zou kunnen brengen in een complexe wereldwijde probleem situaties. Vandaaruit werken in de wereld waarin we leven is zo noodzakelijk en wat ben ik dan blij en dankbaar met de mensen die daarvoor staan en zich met lijf en leden in het groot en in het klein inzetten om het goede te doen.
Ze zijn stuk voor stuk onze steun waard. Zeker wanneer we zelf alleen op een laag pitje iets voor deze wereld kunnen betekenen. En ook al worden er in onze ogen menselijke fouten door onwetendheid gemaakt.
Want wat weten we nou werkelijk?
De sneeuw die dit weekend razendsnel even om het hoekje kwam kijken.
Dat was een druk dagje gisteren. Allerlei huishoudelijke karwijtjes samen met de hulp. Ook nog even alle opgespaarde strijkwerk weggewerkt en als ik dan s avonds bij de tv zit en allerlei dingen wil zien die ik volg, denk ik,
Helemaal geen zin meer in blogjes schrijven. Voorlopig doe ik dat niet meer. Maar intussen weet ik dat het zo bij mij niet werkt. Als ik in de flow zit, hoeft er maar iets op te poppen of ik zit weer lekker te rammelen achter het toetsenbord.
Dat begon vanmorgen weer met een fijn gesprek over het universum en hoe alles in het groot maar ook in het klein eigenlijk precies hetzelfde werkt en de hermetische gedachten daarachter. Dat betekent dus dat je al die dingen ook op jezelf kunt betrekken. Zelf zijn we een micro cosmos en een atoom is een nog kleinere. Zo is er ook een steeds grotere macrocosmos omdat we steeds meer ontdekken en heeft de hubble weer ingezoomd op een zwarte plek in het universum, niet te verwarren met een zwart gat, waar weer een totaal nieuw universum uit te voorschijn kwam. Zo geweldig interessant allemaal. Bijna onvoorstelbaar en zeker als je dan ook nog in jezelf leert kijken. Heerlijk als je dan ook nog een beetje buiten de box kunt denken en het abstract in emoties en andere innerlijke zaken eindeloos terug kunt vinden.
Over mijn emotie gesproken daarover schreef ik weer in Negatieve emoties en alles mag er zijn.
Nou ja Het Leven heeft een onvoorstelbare enorme rijkdom en wat is dat LEVEN eigenlijk. Wat is datgene wat leven geeft. Wat is het dat in mij ademt. dat wat verder gaat dan mijn automatische piloot of mijn reflexen vanuit de hersenen en in hoeverre is bewustzijn daar mee verbonden en ook deel van???
Een beetje brainstormen, nooit weg en heerlijk voor mij om te doen.
En ik zit er een beetje op te wachten. Op de sneeuw gewoon hier in mijn eigen bubbel
