Toepasselijk

Hier kan ik me wel in vinden

Schets rode beuk

Dank voor jullie lieve woorden en goede raad.
Op het moment dat na drie weken pijn en balen ik het gevoel krijg:' ik moet er iets aan gaan doen',  en met het verhaal naar buiten kom dan loopt het proces gelukkig op zijn eindje en begint zich weer een meer normale regel voor te doen.
Zondag heb ik de hele dag liggen slapen en dat doet kennelijk ook goed. Het lijkt wel of ik dan helemaal uitgeput ben en bij moet tanken.
Verder IS er gewoon niet veel aan te doen ik ben er al vaker mee bij de arts geweest en heb medicatie die in extreme situaties niet meer helpt. Het beste is gewoon stilletjes thuis blijven zitten en geen spannende zaken zoals vakanties en andere leuke dingen inplannen, maar ja... dat is Elly niet van plan te doen en ze wil gewoon doorgaan met op te pakken wat voor haar voeten komt en daar ook van  genieten. :-). Dat op zich, zoals al het nieuwe en vreemde, geeft al klachten evenals sommige producten zoals zuur, sla en kool.
Als ik na een uitstapje of vakantie dan weer tot rust kom worden de klachten soms extremer.
Niemand wil last van zijn/haar lijf hebben, maar soms moeten we ermee om leren gaan en er het beste van maken. De wetenschap dat het geen ernstige ziekte is, geeft op zich natuurlijk wel rust.
Gelukkig, ik voel dat ik nu de draad weer kalm aan op kan pakken in de dagelijkse routine en bezigheden.
En wat niet onbelangrijk is, ik ben weer heerlijk aan het tekenen en schilderen.

Vanmorgen op een stuk pakpapier dat om de rol papier zat die ik kocht, in een half uur een schets gemaakt van die prachtige beuk die voor ons raam staat. Niet dat ik de illusie heb hem zo mooi te maken als hij is, maar het is heerlijk te stoeien met de nieuwe oliepastels die ik pas kocht en de beperkte kleurtjes die in dat doosje zitten. Dat soort experimenteren na aanleiding van de natuur heb ik al zolang niet meer gedaan. Ik vind het heerlijk om zonder beperkingen die ik mezelf opleg, alles te schilderen  en uit te proberen wat in mij opkomt. Dat geeft nieuwe energie.

Zware dagen

Het bloggen staat momenteel op een laag pitje.
De lust ontbreekt me een beetje, niet in de laatste plaats door mijn fysieke conditie. In de vakantie ging het al minder goed en het gaat nog niet veel beter. Mijn energie is matig tot minimaal, wordt opgeslokt door regelmatige buikpijn en zorgt ervoor dat ik weinig lust heb om iets aan te pakken.
Iedere dag hoop ik op verbetering, maar dat laat nog niet van zich horen. Alles wat ik zou willen doen of zou moeten doen, hangt als een regenwolk boven mijn hoofd. Toch weet ik dat het zo om kan slaan en er weer dagen kunnen komen dat ik me wat energieker voel en beter met de pijn om kan gaan.

En dan vraag ik me weer af, wat is er eerder, de kip of het ei? komen mijn fysieke klachten voort uit onrust, teveel willen en niet kunnen, de innerlijke drang om meer te doen dan op het moment mogelijk is, of is het andersom heb ik fysieke klachten waardoor ik liever stilletjes blijf zitten en alleen maar doe wat noodzakelijk is, wat me soms al teveel is?

Hoe kom ik uit de cirkel? En dan plotseling tijdens een meditatie gaat me een lichtje op. Een heel klein lichtje. Eigenlijk dingen die ik wel weet, maar die ik niet altijd leef. Het heeft met aandacht, loslaten en overgave te maken. Als ik leef vanuit mijn middelpunt de rust en ruimte die heel diep in mijzelf aanwezig is, vanuit dat middelpunt dat niets meer met MIJN wil en MIJN moeten te maken heeft maar alles laat zijn en komen zoals het is, dan begint de rust en de energie zich weer heel langzaam op te bouwen. Als ik die ruimte weer opzoek diep in mijzelf en daarop mediteer als ik me daar vaker en het liefst doorlopend  bewust van ben, dan merk ik dat er rust in mijn lijf ontstaat. Dat de klachten nog wel aanwezig zijn maar dat ik ze op een andere manier ervaar.

Zo laat mijn lijf aan mijn bewustzijn weten dat er een andere manier van leven is een manier die veel meer inhoud aan het leven kan geven dan de dagelijkse beslommeringen waarin ik me mee laat nemen waardoor ik me uit mijn midden laat trekken. De beslommeringen die de oorzaak zijn van mijn idee over moeten en willen. Een doorlopende beweging van mijn bewustzijn van binnen naar buiten en weer terug, die me bewust maakt van de mens die ik ben.

Misschien ben ik me nu na een paar weken tobben weer even bewust van de juiste houding. Ik moet weer eens even wat meer tijd inbouwen voor mijn dagelijkse ondersteunende meditaties die ik gewoon ben te doen. Ze helpen me door de dag heen bewuster met het leven om te gaan en rust in te bouwen waar nodig. En soms, evenals bij mensen die dagelijks noodzakelijke lichamelijke oefeningen doen, staan ze op een te laag pitje.  Mijn lijf laat me weten hoe noodzakelijk het is om met bewuste aandacht in het leven te staan.

Hoe uitgeleefd kun je je voelen?

In het moment leven

Een nieuw blanco velletje voor een logje en ik weet niet eens wat ik erop zal schrijven. Ik ben nog steeds in de running van de vakantie tot het einde van dit weekend. We doen allemaal ongewone dingen en toch is het heel gewoon lekker samen thuis.  Hopelijk duurt het niet meer al te lang dat het zo op deze manier  dagelijkse kost is en Fer, zoals hij zelf zegt "thuis komt wonen". Voor mij i.v.m. mijn leeftijd, vind ik dat ook hoog tijd worden. Wat zal dat heerlijk zijn als hij gepensioneerd wordt, maar wanneer die dag zal zijn, daar is nog geen zekerheid over. In deze crisistijd is niets zeker en wordt ook de dag van gepensioneerd worden of gedwongen moeten stoppen een onzekere zaak.

Nou is er helemaal niets zeker, dat weet iedereen, maar daar leven we over het algemeen niet zo bewust mee. Eerder denken we dat er morgen gewoon een volgende dag is. Velen zouden met het idee dat ze er morgen niet meer zouden kunnen zijn, niet kunnen leven.
Misschien vind je het gek, maar ik denk dat als ik wel op die manier zou kunnen leven, met het bewuste besef dat ik ieder moment eindig ben, dat ikdan veel intensiever en bewuster zou leven. Daarom probeer ik, als ik eraan denk, het toch hier en daar in te kalkuleren en werkelijk ik merk: dan geniet ik bewuster. Voorwaarde is wel dat de angst voor de dood niet of bijna niet op de loer ligt, want dan werkt het natuurlijk niet. Dan moet je daar eerst eens wat aan frunniken. :-)

Stel je voor dat ik nu zou leven met een onbeheersbare verlangen naar het bovengenoemde pensioen. Dan zou ik toch minder bewuste aandacht en genot vinden in de beslommeringen van de op dit moment aanwezige  werkelijkheid.  Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ieder moment echt je laatste kan zijn. Dan heb ik een hoop tijd verspild aan een verlangen dat nooit werkelijkheid werd zonder dat ik kon genieten van het moment omdat ik verlang naar iets anders..

En toch verlangen we altijd naar iets anders of beters . En maar denken dat we in het moment, in het nu leven ghaghagha.

En zo kalkte ik toch weer een blogje rond.

met de telelens gemaakt op een bergweitje langs de Moezel

Help, we zijn omsingeld