Kerstgans

Hij keek me vragend aan.
Is het alweer bijna kerst?

Onderweg

Teruggekomen uit Dedemsvaart. Even op en neer voor een boodschap. Het was heiig onderweg en dat geeft altijd schitterende beelden. Ik kan het niet laten om onderweg te fotograferen. Maar thuisgekomen vallen de plaatjes op mijn kleine digitaaltje geschoten altijd enorm tegen. Het is echt hap snap werk en praktisch alles kan ik weggooien. Ach zegt Fer, heb je toch een leuke middag gehad. En daar heeft hij gelijk in.
Ik heb toch genoten van het ritje en de schitterende landschappen.

Willen

Zou dat een oplossing zijn? Moeten vervangen door willen.
Er zijn zoveel mensen die een hekel hebben aan moeten. Niet dat ik daar zo'n hekel aan heb hoor, ik heb meer last van mijn weerstand dan van moeten.
Als ik nou zeg: ik wil strijken, zou mijn weerstand dan verdwenen zijn? Zou ik mezelf dan vol vreugde achter de strijkplank zetten?
Ik denk dat ik toch maar gewoon op mijn eigen weerstand ga letten en  moet strijken. Wie weet kan ik heel langzamerhand van binnenuit acceptatie van mijn weerstand of zelfs plezier ontwikkelen.

En natuurlijk gaat het niet alleen om strijken. Het leven zit vol dingen waar we niet echt op zitten te wachten, toch?


Als mijn weerstand er niet was, was ook mijn acceptatie er niet. Als er geen licht is, is er ook geen duisternis. Misschien is het iets om me te realiseren dat werkelijk alles er mag zijn. Maar ja, dat is niet niets om daar achter te komen en mee te leren leven.

We hebben er een kamertje bij

Nog dichter bij de bomen mijn koffie gedronken.