Ik stroom mee.

Wie ik werkelijk ben?
 Ik zou het  niet weten. Niet dat het zo belangrijk is dat ik weet wat voor mogelijkheden er allemaal in mij huizen en eveneens welke onmogelijkheden ik in mij heb. De onmogelijkheid om dat te weten heeft te maken met de omstandigheden. Het is onmogelijk om alle omstandigheden die er mogelijk zijn in één leven mee te maken, dus kan ik ook niet weten hoe ik op dingen die ik niet ken zal reageren. En onder andere omstandigheden zou zelfs mijn hele karakter er wel eens anders uit kunnen zien dan ik van mijzelf ken.

Het betekent dat de dingen die ik wel ken helemaal niet zo vast staan als ik vermoed. Ik weet bijvoorbeeld dat ik gevoelig kan zijn voor hiërarchie, maar onder bepaalde omstandigheden kan ik heel dominant zijn. Als ik me vastpin op het zelfbeeld van 'onderdanigheid' en 'afhankelijkheid' en weinig zelfvertrouwen dan kan ik wel eens een heel vertekend beeld van mijzelf hebben.

Nee, ik hoef ook niet te onderzoeken wat er allemaal in me zit, veel te vermoeiend. Als ik maar opmerk wat er gebeurd en hoe ik reageer is dat voldoende.  Het is goed te zijn zoals ik ben. Ieder moment brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en steeds weer heb ik de mogelijkheid daarmee anders om te gaan. Dat is niet verwarrend, dat is helder, duidelijk en  geeft rust. Zo mag ik zijn. Vaak verbaas ik me over mezelf en moet glimlachen, zowel over de leuke als de minder leuke dingen.

Het lijkt dubbel, want toch wordt er gezegd dat het kennen van jezelf heel belangrijk is en daar ben ik het ook volkomen mee eens. De interpretatie kan zijn dat het zelf onveranderlijk is, maar ook dat het nooit hetzelfde is en dat ik alle mogelijkheden in mij heb. Ik ga voor dat laatste. Ik denk niet dat, als alles kan veranderen ikzelf gekristalliseerd kan zijn tot iets onbeweeglijks. Alles stroomt en ik stroom mee.

Juist in ieder moment ligt de mogelijkheid mezelf te ervaren zoals ik ben. 

De vergankelijkheid van ieder moment en daarmee leven is een eindeloze verwondering.

Als de Lotusbloem zich opent 

kan zij zich slechts toevertrouwen 

aan alles wat er in het zonlicht speelt.

Even iets anders

Voorlopig heb ik andere dingen aan mijn hoofd.
Dus even piano aan in het Magazijn.

Korte krabbels op
http://notitie.blogspot.nl/

De laatste klaproos.
Vergankelijkheid op zijn best.

Met z'n tweeën verder vieren.

 Het is vakantie en blijft vakantie.
Nu is Mika erbij en gaan we samen als het morgen een beetje wil lukken, naar het openluchtmuseum.
Hij zal vast zijn ogen uitkijken want hij vertelt me net dat hij 150% kan zien.
Geweldig toch?
Hij schrijft mij leuke briefjes en verstuurd ze met zijn mini quatje van playmobiel en dan schrijf ik hem een briefje terug.

Oude dagboeken lezen

Als ik hoor dat er mensen zijn die hun dagboeken niet meer in durven kijken, begrijp ik dat zo goed. Het is doodeng wanneer je zware dingen in je leven hebt meegemaakt.  Je moet een stevige basis hebben om op terug te kunnen vallen wil je jezelf ermee uiteen kunnen zetten. Als dat niet het geval is kan je oude problemen beter vermijden. Maar dat het voor mij heilzaam werkt erdoorheen te gaan, is mij duidelijk. Een methode die ik kan toepassen en in mijn levende ervaring van iedere dag kan gebruiken om ermee te leren omgaan is dan precies wat ik nodig heb. Als het functioneert is het goed. En bij mij functioneert mijn methode  gelukkig.

Mezelf in de ogen kijken en ontdekken, zonder de schuld naar buiten te schuiven,  dat ikzelf verantwoordelijk ben voor de problemen die mede door mijn keuzes tot stand kwamen. Het laat zien dat ik alles achter me kan laten en vanaf heden andere en naar beste kunnen betere keuzes kan maken. Ik kan er zelfs voor kiezen een dikke streep onder sommige zaken te zetten. Niet uit angst of schuldgevoel daarover want ik heb mijn eigen verantwoordelijkheid voor het verleden op me genomen en kan mijn pad rustig vervolgen wat ook de gevolgen moge zijn.