zaterdag 30 juni 2012

Het werkt.



Het werpt zijn vruchten af. Alle dagelijkse oefeningen, recitaties, geduldoefeningen, ademhalen, reflekteren en alle verworvenheden die verzameld worden weer wegschenken zodat iedereen er voordeel mee kan doen en ik me er niet aan vastklamp als een bevestiging. Letterlijk alles weer loslaten. Meditaties en oefeningen om me eigen te maken die in de dagelijkse praktijk gaan werken.

Ik kom het nu in alle handelingen tegen. Het werkt en geeft de rust om door te gaan zodat ik met humor de problemen kan overzien. Er niet in vast zit en op tijd de rust in mijn geest kan herstellen.

Zojuist een half uurtje op mijn kussentje zittend, kwam het allemaal weer heel duidelijk binnen. Hoeveel profijt ik eraan heb en hoe blij ik ben dat ik dit pad gevonden heb dat voor mij functioneert.

Vanmorgen ben ik heerlijk lang in bed gebleven en pas opgestaan toen de energie weer ontwaakte en ik er weer zin in kreeg. Nu nog even wachten tot de TT van de TV is verdwenen en dan gaan we er weer tegenaan. Hopen dat we de dozen er tussenuit kunnen vissen  die noodzakelijk zijn voor het normale leven.




;-) 

foto van internet.

vrijdag 29 juni 2012

Verwonderlijk,


hoe weinig lust ik heb een blogje te maken.. Dagelijks bloggen vind ik een leuke bezigheid maar het vele en harde werken plus de emoties rondom de verhuizing van mijn schoonouders maken dat ik totaal geen behoefte heb om  een en ander hier neer te zetten.
Toch is het heel dubbel gevoel, want een poosje achter mijn PC hangen doet me goed en werkt ontspannend,  merk ik nu ik het toetsenbord weer hoor rammelen. Er komt misschien niet zoveel zinvols over het voetlicht maar dat is ook niet het uitgangspunt van mijn logjes, daar maak ik me niet zo druk over. Er zijn al genoeg dingen waar ik me op dit moment door de dag heen druk over maak.

Ik kom een heel arsenaal aan dingen tegen waar ik tegenaan loop. Verwachtingen die tot teleurstellingen leiden en soms mijn boosheid trikkeren die ik maar beter niet naar buiten kan laten komen want daar heeft niemand wat aan en daarmee maak ik de gang van zaken niet makkelijker. Stapels dozen waarvoor geen plek meer is en mijns inziens kan daar (op mijn manier) wel plek voor gemaakt worden. Het stelt mijn geduld danig op de proef omdat het een andere manier van werken is dan 'mij eigen'. En zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei emoties die boven komen naar aanleiding van de werkzaamheden en omstandigheden.

Maar mijn schoonouders zijn over en hoelang het uitpakken gaat duren, dat kan weleens een zeer langdurige kwestie worden, ik hoop alleen dat zij het nog even poosje samen heel goed en naar de zin zullen hebben ondanks de moeilijk omstandigheden. Dat hebben die schatten dik verdiend.

Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met helpende handen.Tussendoor zal ik het toetsenbord wel weer weten te vinden.


Wat ik ervan leer is dat het heel raadzaam is vóór een verhuizing veel verzamelingen weg te gooien.
:-)


maandag 25 juni 2012

Verhuizen



Druk druk druk
maar altijd wel een gaatje voor een blog.
Morgen en overmorgen mijn schoonouders helpen verhuizen.
En daarna dozen uitpakken.
Ik heb al spierpijn van het afgelopen weekend...


Ik ga naar bed, vast vooruitslapen hahaha.
Weltrusten.


Ik bèn niet boos.




Is jou dat ook weleens overkomen? Dat er in een hoog oplopende conversatie gezegd werd: Je hoeft niet boos te worden...
En dat jij of de ander antwoordde: IK BÈN NIET BOOS MAAR...

Zo'n typetje met het hart op de tong kan dan behoorlijk uit het evenwicht raken en heeft daar over het algemeen zelf behoorlijk last van.
Mij gebeurde dat maar al te vaak en het bezorgde me vaak vervelende situaties. Ik had daar niet alleen last van, maar de emoties vlogen van hoog naar laag en van links naar rechts.  Ik zat er al middenin voor ik het in de gaten had om dan nog maar te zwijgen over de consequenties die het met zich meebracht. Daar zou ik nog een heel boek over kunnen schrijven nu ik erachter kan kijken hoe mijn eigen houding heeft meegewerkt aan de gevolgen in mijn leven. Ik wilde dat wel veranderen want ergens last van hebben is niet leuk maar mijn overweging was dat de emoties die me naar de toppen van de bergen voerden er niet zouden zijn als er ook geen dalen waren en die toppen wilde ik niet missen. Dat leek me vrij logisch. Toch wilde ik de ellende van 'mezelf niet in de hand hebben' kwijt maar ik had geen idee hoe je dat aanpakt.

Kleine oorzaken hebben grote gevolgen. Velen herkennen die heftige emoties misschien niet. Zijn altijd kalm en beheerst, denken eerst na voor ze zich ergens over uitlaten en lopen daardoor niet zo vaak tegen problemen aan. Zo zit ik nu, na jaren oefenen nog steeds niet in elkaar en dat is ook niet het streven, ik mag zijn die ik ben. Ik kan nu op tijd een stapje terugdoen om naar mezelf te kijken. Dat scheelt een slok op een borrel. Dat realiseren is niet van de ene op de andere dag gegaan. Het is een proces van oefening geweest. Ik kon het niet leren tussen de dagelijkse beslommeringen door zoals me dat nooit is gelukt. Het ontglipte me altijd weer.  In eerste instantie moest ik het leren op mijn kussentje door meditatie. Ik heb nu geleerd waar het begin is van problemen en dat is in de geest die aan het denken voorafgaat. Dat heb ik leren zien op mijn kussentje. Gruwelijk vervelend in het begin. Lijf en geest protesteerden verschrikkelijk. Het is  evenals vingeroefeningen om goed piano te leren spelen niet leuk en evenals spierpijn het gevolg is van lichamelijke training, onaangenaam.  Uiteindelijk werd het kussentje een verademing en een plek van rust in mijn geest die ik mezelf gunde. Het concert van het dagelijks leven is nu ook het oefenterrein naast de rustgevende 'vingeroefeningen' die ik niet meer opgeef. En waar ik bang voor was is niet gebeurd. De vreugdevolle toppen van emotie en diepe dalen zijn nog altijd aanwezig maar ik laat me er niet meer door meenemen omdat ik ze nog voor het denken zie en erken. Al klinkt dat hetzelfde het is wezenlijk anders in de ervaring. Ik heb niet alleen zelf baat bij de verandering maar ook mijn directe omgeving heeft minder last van me waardoor er de laatste jaren bijna geen vervelende situaties meer zijn. Maar ja, dat komt natuurlijk ook omdat ik me daar niet meer zo in mee laat gaan en ze daardoor op een andere manier waarneem.


Voor mij is het duidelijk dat je kunt veranderen als je wilt en daarbij kun je gewoon  je persoonlijkheid behouden. Je hoeft nooit te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal' dat is een dooddoener .



Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...