woensdag 7 maart 2012

Marius Nuy

http://crossingmysoul.blogspot.com/ whispering of the soul


Vanmiddag om één uur reed ik naar Doetinchem waar Marius Nuy werd begraven
.
Een woordkunstenaar en ethicus in hart en nieren. Ik leerde hem kennen in 2007 via de blog en we kwamen tot de ontdekking dat we op amper een paar kilometer afstand van elkaar woonden.
Ik leefde met hem mee op zijn blogjes en we dronken heel gezellig een kopje cappuchino met amaretto op mijn balkon. Hij had geen eenvoudig en makkelijk leven. De man met de vogelkop noemde hij zichzelf. Zijn atlas was aangetast door de ziekte van Kahler. De chirurg zette zijn hoofd letterlijk op zijn schouders vast met ijzeren pennen. Daardoor leefde hij dagelijks met pijn.  Toen hij in Klimmmendaal werd opgenomen na een hersenbloeding bezocht ik hem verschillende keren.
Het leven werd steeds moeizamer voor hem met veel pijn en hij verhuisde naar Doetinchem waar Marieke hem liefdevol omarmde en de zorgen met hem deelde.
Nog maar net had hij te horen gekregen dat er meer botkanker was ontdekt en de vooruitzichten slecht waren. Een dubbele longontsteking maakte een einde aan een zwaar leven. Maar hij liet prachtige gedichten en levensverhalen achter die hij met ons deelde op zijn blog.



Heel hartelijk dank Marius voor alles wat je was en met ons durfde delen.
Rust nu maar uit van de vreselijke pijnen die je hebt doorstaan.

Groot respect en bewondering heb ik voor Marieke die hem zo trouw en liefdevol door dik en dun heeft bijgestaan.



dinsdag 6 maart 2012

Matkop- of glanskopmees


Artmus maakt prachtige foto's en twijfelde over haar meesjes. 
Doe ik even met haar mee, want deze is slanker dan die van haar
Wat is het? Wie het weet mag het zeggen


Joyce

Hoe vreugdevol kan het leven zijn?

zondag 4 maart 2012

Rodin

Balzac by Auguste RodinDè Balzac

Vol verwachting zet ik mijn fiets op het grote plein voor de kerk op slot. Voor de deur op het bordes staat een meer dan levensgrote Balzac. Dè Balzac. Hij staat een beetje verloren op het bordes tegen de monumentale deuren van de Eusebiuskerk geplakt. Er is toch veel meer ruimte op het plein een paar treden lager? En dan, hadden ze hem niet beter op een sokkel kunnen plaatsen. Maar goed. Ik ga naar binnen en moet concluderen dat ik het reductiekaartje thuis op tafel heb laten liggen. Ik heb geen zin weer terug te fietsen om het alsnog op te halen maar betaal liever de volle entreeprijs in de overtuiging dat de tentoonstelling het waard zal zijn.
De volgende zware deuren geven toegang tot het middenschip van de kerk. Het is altijd weer ademen en ervaren wanneer ik een kerk binnenga. Dat doet me iets. Een gevoel van ruimte, rust en gelijkmoedigheid. Of is het iets anders? Maakt niet uit wat het is, maar het is er weer en ik ga om de hoek van de deur zitten, om die eerste indruk op me in te laten werken en een glimp op te vangen van ‘De Denker’, die achterin de ruimte tegenover me zit te doen wat hij nou eenmaal moet doen. Wat is de ruimte van de kerk groot. Prachtig ruim en leeg; na de beeldenstorm is er waarschijnlijk weinig of geen kerkelijke kunst in blijven staan. Sinds de restauratie na de verwoestingen van de laatste wereldoorlog wordt de kerk alleen nog gebruikt voor exposities en andere kunstzinnige of culturele zaken. Toch blijft de middeleeuwse rust van de ruimte voor mij onmiskenbaar behouden.
Ik kan me maar moeilijk van de stoel en het genieten losrukken om mijn rondgang te beginnen en bekijk alles nog maar even van een afstand. Wat lijken de beelden in deze ruimte klein. Toen ik Rodin voor het eerst ontdekte was de tijd waarin ik leefde en voelde heel anders. Ik voelde me vrij en ongebonden na een jarenlang slecht huwelijk. De emancipatiegolf kon me eindelijk geven wat ik wilde en daar maakte ik graag gebruik van. Rodin was een van mijn ontdekkingen. Ik ging naar Parijs om daar zijn werk in zijn eigen woon- en werkomgeving te bewonderen in een roes van ongeëvenaarde vrijheid. Ik was helemaal verkocht. Maar er is veel gebeurd sinds dien.
Dat wordt me heel duidelijk tijdens de rondgang. De beelden zijn schitterend en geen spat anders dan ze horen te zijn. Maar ik ben niet meer de vrouw van toen en ze staan in een heel andere omgeving. Het enthousiasme van die dagen kan ik nergens meer vinden. Het lyrische gevoel, de emotie, hoe was dat ook alweer? Jaren geleden heb ik alles onder bepaalde omstandigheden op een bepaalde manier beleefd en bekeken. Wat er was is er niet meer. Het is slechts een herinnering en dan nog een zwakke, want ik weet dat de ervaring heftig was. Misschien heb ik me te lang niet meer in Rodin verdiept. Het lijntje niet vastgehouden dat me aantrok. Dat was toch ook al weer ruim twintig jaar geleden. Eigenlijk ben ik zwaar teleurgesteld.
Er wordt me nog meer duidelijk. Zo werkt dat dus. Alles bestaat alleen in onderlinge afhankelijkheid. Alles kan zo onder je eigen ogen veranderen; ook zonder dat het object zichtbaar in het moment verandert. Voor oude interpretaties komen nieuwe in de plaats. Daar kun je richting aan geven en keuzen voor maken. Daar kun je energie in stoppen. Zo kun je een eigen kijk op de wereld scheppen onder allerlei omstandigheden en je eigen ervaringen beïnvloeden, waardoor je hele wereld verandert. Mijn wereld is niet meer de wereld van twintig jaar geleden. Er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen. Ook mijn kijken naar de dingen is veranderd. Maar als je het enthousiasme in iets wilt behouden, dan moet je blijven investeren. Anders dooft de vlam.
Ik kijk nog eens om. Fijn is dat. Kom ik haal mijn fiets van het slot en trap tegen de wind in. Een illusie armer, een leven rijker.

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...