Nostalgie

 Gelukkig mijn suiker is goed volgens de laboratorium uitslag. Ik moet nog wel even bij de assistente langs. Dat zou morgenvtoeg moeten maar ze belde me vanavond om de afspraak te verzetten terwijl ik midden in een zoom sessie zat. Een hele fijne trouwens waar ik zo mijn ei in kwijt kan. Maar goed ze belt morgenvroeg op voir een andere afspraak en ik hoef niet vroeg op. Heerlijk.  

En die blaasontsteking is gelukkig ook over 

Al met al drukke weken. Het is tlch wel heerlijk dat we maar een ding tegelijk kunnen doen en het geen enkele zin heeft alles wat ook moet op mijn nek mee te slepen dus we komen er successievelijk wel doorheen. 

 Al drie dagdelen aan het schilderen geweest. Ook zo fijn. Maar nu is de afvoer weer verstopt. Jaren geen last van gehad maar nu komt het regelmatig terug.  Hij loopt superlangzaam door en kan ik me niet permiteren nog even lekker onder de warme douche te blijven staan want dan gaat ie over het randje. Wel goed voor het milieu natuurlijk .

Het schijnt druk te zijn bij de ontstopbrigade want ze kunnen vrijdag pas komen en we leven er al twee dagen mee.  Maar we zijn mog niet ondergelopen en hebben nog steeds droge voeten.

Een tijdje geleden kwam ik dit tafereeltje tegen in het openluchtmuseum. Kijk zo zat mijn moeder dagen achter de naaimachine toen zij haar zus en schoonzus een eigen bedrijfje waren gestart en ameskleding  maakte. Wat een herinnering wat een nostalgie

Het was een mooie dag

 Zondag was een heerlijke dag. Prachtig weer en windstil. Dat is ideaal weer om te fotograferen. Zaterdag heb ik de laatste antibiotica pil ingenomen en mijn fitheid was beslist niet op een hoogtepunt maar we gingen lekker naar Wageningen want even naar buiten in de lage herfstzon is nooit weg. Dat is genieten.

Het gebouw van het Depot is ook weer open en zeker een bezoekje waard maar nu, met dit mooie weer lekker buiten rondkijken. En er was genoeg te zien.\

Lekker wandelen en de lichtval is zo mooi

bij de vijver waar we zomers de kikkers en libellen zien kijk ik nu mijn ogen uit op de hortensia's die achter het bankje aan de vijver staan. 

De vergankelijkheid heeft voor mij toch altijd weer iets fascinerends. De schoonheid van de vergankelijkheid.

Maart er waren zelfs nog parende libellen

Frisse roosjes tussen de bottels.

Een nog jong uitziend zandoogje op een oud blad

Nou ja je begrijpt het wel, toen 's middags ook zoon en schoondochter met Niels nog eens kwamen en we met zijn alleen aan de Indische rijsttafel zaten kon mijn dag niet meer stuk. Enige consequentie was dat ik later op de avond  hondsmoe was. Maar daarvoor hebben we een geweldig bed.

En vanmorgen kon ik weer fris en vrolijk aan het schilderen. 

Morgen prikken voor de suiker controle en meteen na laten kijken of de blaasontsteking verdwenen is. 

Ik ben op alle kermissen thuis.

Ja en dan die blogjes schrijven dat is ook zo leuk om te doen zoals ik alles wag ik doe zo graag doe. Happiness is the way. maar ik merk dat ik daar ook steeds anders mee omga. Zo heb ik bijvoornbeeld helemaal geen behoefte meer om er labels bij te plaatsen. Er is waarschijnlijk geen kip die behoefte heeft om in mijn labels te duiken en daar een bepaald onderwerp uit op te diepen nog afgezien van het aantal mensen dat echt behoefte heeft aan het lezen van blogjes. . Waarom zouden ze. Dus alle volgende blogjes label ik niet meer. 

De belangrijkste dingen die ik voor mezelf terug wil vinden heb ik in aparte blogejs onder gebracht/ Mijn schilderijen blog, een blogje over wat meer spirituele zaken, maar zelf zie ik eigenlijk niet eens zo het verschil tussen mijn dagelijks leven en spirituele zaken en er zijn verschillende blogjes waar ik vakantie foto's heb onder gebracht. En hier schrijf ik gewoon voor de lieve vaderlanden over wat me te binnen schiet. En ik denk dat ik in de toekomst alle fotootjes die ik kwijt wil maar op facebook ga zetten. Dat is leuk delen en kort door de bocht met likejes. Ook dat past me wel. Zo zie je maar ongecompliceerd 

" ik ben op alle kermissen thuis" 

En het zonnetje gaat schijnen en het waait niet en dan is het prima weer om naar buiten te gaan fotograferen. Het waait niet misschien iets voor macro opnamen. Yes. 

Ik zie intussen dat ik mijn blogjes al veel langer niet meer gelabeld heb, hihihi

Een zoektocht naar ... en schoonheid vinden.

 Ik wil mijn laptop wat meer gaan gebruiken. Ik kan daar zo heerlijk mee in de kamer op mijn schoot uit de voeten. Lekker op de bank in kleermakerszit en een kussentje op schoot.  Er zitten voldoende mogelijkheden op en geheugen ook prima.  Maar door mijn visuele beperking loop ik bij ieder medium weer tegen andere problemen aan. Op de pc heb ik bijvoorbeeld een verlicht toetsenbord. Dat is eigenlijk een game toetsenbord maar ik kan de letters als het donker wordt prima vinden. En dat ontbreekt dan weer op de laptop en ook het scherm is kleiner en daardoor moeilijker om op te focussen. Alhoewel ik de layout van het beeld zo groot mogelijk heb gemaakt.

Net als brillen hobbel ik van het een naar het ander en iedere keer denk ik weer, ja dit is toch beter maar het blijft behelpen. Nu herken ik de dingen die mijn  moeder ook had, dat wat ik toen niet zo goed begreep. Nu heb ik precies hetzelfde.  Ook herinner ik me een vrouw in het verzorgingshuis waar ik werkte die altijd vertelde dat ze blind was en de steken van haar breiwerkje niet kon zien. Ik stond met haar in de lift in een tijd dat er nog asbakjes in de lift hingen met een dekseltje. Toen ze de lift uitliep klapte ze het dekseltje dicht en ik begreep niet dat ze dat had kunnen zien dat dat dekseltje open stond. 

Nu begrijp ik dat allemaal wel. Je moet eerst zelf dingen ervaren voordat je pas inzicht krijgt in de problemen van anderen. Of je moet je daar heel goed in verdiepen en dan wordt het misschien duidelijk wat het is.  Ik herinner in dat opzicht ook als ik bij mijn moeder zat en ze vertelde wat ze wel en niet zag dat ik probeerde door mijn oogwimpers te kijken om hetzelfde beeld op te roepen. Maar nu weet ik dat het niet klopt want juist het middelste focuspunt verdwijnt waardoor wanneer je iemand aankijkt juist dat gezicht helemaal of gedeeltelijk niet meer zichtbaar is. Wat beter zie ik het dan wanneer ik naast het gezicht kijk maar ja dan is er geen scherpte meer maar overzie ik het gezicht beter in zijn geheel. En zo probeer ik dan ook de details in mijn schilderwerk te vinden om ze te verbeteren. Maar het blijft moeilijk een soort van scannen wat je constant doet. Evenals de moeite die ik heb met schrijven. Dat doe ik bijna niet meer en als ik het doe is het op gevoel juist omdat het focuspunt van de letters verdwenen is. Hoge contrasten zijn ook heel belangrijk want dan breekt er nog wel iets meer door de grijze vlek heen maar als de contrasten te hoog worden werkt het weer verblindend omdat de lens in het oog dan verkleint.  Het blijft een zoektocht naar de juiste verhoudingen en mogelijkheden.

Wat een genot dat ik hier nu moeiteloos op mijn laptopje zit te tikken en dit nog allemaal kan schrijven. Als ik uit het raam kijk nog alles  te kunnen zien omdat ik dat  als het ware scan en er zo een compleet beeld ontstaat van de herfst. Voor zover ik denk dat het helder is want Fer weet wel dat ik heel veel dingen die hij wel zegt te zien , nee helaas dat zie ik dan niet meer. Maar ik zie nog voldoende schoonheid om me heen en met waar ik mee bezig ben is het al niet anders want ik geniet ervan en dat is ook schoonheid. 

Een ding is zeker. Het leven heeft zoveel meer facetten waar ik van kan genieten. Mateloos boeiend wat er door de dag heen allemaal op mijn pad komt en zoveel dingen die zo bijzonder zijn. Gisteravond naar de film over Bernard Haitink gekeken. Wat heb ik daarvan genoten. Wat een geweldig mens die werkte vanuit een eenheidsgevoel met muziek en het orkest .  Andere woorden heb ik er niet voor. Overweldigend mooi vond ik het. Ja ze zijn er nog die mensen die weten hoe een compleet leven eruit ziet ondanks alle onvolmaaktheden is er schoonheid te vinden als je het maar kunt en wilt zien. 

Na verloop van tijd toch nog wat dingetjes aan veranderd, Zo moet het kunnen toch.