Balen

  Ik keek een docu over de schilder James Morrison. Prachtig. Een landschapschilder. Na zijn 25 ste en laatste expositie is hij iverleden. Op het laatst kon hij bijna niet meer zien en het deed me denken aan de achteruitgang van mijn ogen.  

Ik had mede daardoor plots erg veel zin om te schilderen en wilde ermee beginnen.  Eerst even wat opruimen. Er stonden nog wat schilderijen in de kamer die naar de kelder moesten en die pakte ik op nadat ik wat karton had ingevouwen voor de krantenafvalbak. Twee keer moest ik op en neer de kelder in met de lift en toen ik daar de hele kleine ruimte vol zag staan met de gestapelde schilderijen. zakte me de moed in de schoenen. Natuurlijk ik schilder wegens ruimte gebrek niet meer op canvas en alleen nog maar op papier maar ook dat stapelt zich op en wat moet ik er allemaal mee. Ik heb geen behoefte meer en heb ook niet meer de energie om te exposeren of het werk te laten zien. Bij de Rozet het MFC hier in Presikhaaf vroegen ze er wel naar maar ik breng het niet meer oo er iets mee te doen en mijn interesse om het werk tentoon te  is  minimaal/ Wat ik maak laat ik op internet social media zien en er is toch eigenlijk geen kip die daarop zit te wachten. Er is zoveel op de markt. Ik doe het alleen nog omdat ik er zelf plezier in heb en natuurlijk, dat is heerlijk. Maar waar moet ik er allemaal mee naar toe. Straks zitten de kinderen met een stapel zooi en komt het toch in de containers terecht en dat is goed.

Maar ik baalde zo verschrikkelijk van de ingenomen ruimte en de moed zakte me in de schoenen om nog meer te produceren. Wat zou het veel makkelijker zijn als je schrijver was Dan stop je alles wat je schrijft gewoon in de computer en houd voldoende ruimte over om je niet aan de zooi te hoeven ergeren. En juist door dat balen wordt de vermoeidheid nog erger. 

Niet dat dat zo gek is hoor want ik heb vanmorgen ook al staan te strijken en dat is ook zo'n werkje waar ik niet zo op zit te wachten. Een eeuwigheid geleden heb ik tijdens het vele strijkwerkt mijn hele scheiding uit zitten te denken. Daarop volgde een zware tijd maar ik moet erbij zeggen het is de beste stap en verandering die ik in mijn leven gemaakt heb.  

Waarom schrijf ik dit allemaal toch in mijn verborgen  ongepubliceerde kladblok. Ik moet het gewoon in mijn magazijn zetten. Waarom niet. er is toch niets mis mee. Iedereen mag weten dat ik ook weleens baal. 

Dus hier is het dan/ Ik heb er soms helemaal geen zin meer in en laat me gewoon even in de str. zakken. 

En al schrijvend merk ik dat de energie weer terug komt en misschien ga ik dan toch nog weer aan het schilderen en is het niet op papier of canvas dan is het  wel op tablet want de digitale mogelijkheden zijn ook voor schilderen eindeloos. 

Zie je.... het gaat wel goed komen. met mij 😄

op tabet

Het juiste focuspunt

 Soms  ben ik verbaasd over mijzelf. Zit ik me wezenloos te schetsen op mijn alptopje en het is zo lastig om iedere keer het pennetje op de goede plek neer te zetten. Het blijft zoeken naar het  focus punt want precies dat is verdwenen en ik heb dus een vertekend beeld en zie alleen de omgeving en vaak zit ik er  helemaal naast. En ik kladder maar door en wat er dan uiteindelijk nog uitkomt dat verrast me steeds weer. Het is natuurlijk ontzettend leuk om het te doen anders had ik de moed allang opgegeven. Maar voorlopig gaat het allemaal nog en wie weet misschien nog wel heel lang.

Het is dom dat ik tijdens het laatste bezoekje niet heb gevraagd of er een prognose is over de achteruitgang. omdat de prof. nu de schouders ophaalde en zei dat er niets meer aan te doen is. Alweer een jaar of twee zeker geleden heb ik nog injecties gehad maar die hebben ook geen verbetering gebracht en de staat operatie maar minimaal en dan hoofdzakelijk voor de kleuren die vergeeld waren.  Natuurlijk hoop ik een beetje dat ik dit niveau kan blijven behouden. Het is lastig en geeft mij duizeligheid waardoor ik me nu heerlijk veilig achter de rollator voel  maar ik zie nog steeds voor mijn idee voldoende. De dingen die ik nu niet meer kan zijn niet zo ernstig dat ik me daardoor gehandicapt voel, Wat ik niet meer kan doe ik niet meer en er zijn nog steeds genoeg alternatieven. Ik kan me goed redden,

En verder 

Las ik dat Remco Campert is overleden. Ik heb altijd wel veel gelezen maar nog nooit een boek van hem in de vingers gehad moet ik tot mijn grote schaamte erkennen maar nu heb ik toch in de digitale e book bibliotheek een gedichten bundeltje van hem gevonden waarin hij gedichten zette van mensen die hij bewonderde en ook zijn eigen gedichten,. Daar zat ik gisteravond even heerlijk van te gnieten en ik ga vast nog wel meer van hem lezen. 

Nieuwsgierig

 Iedere keer sta ik weer versteld van de vele mogelijkheden die er zijn en dat is met alles zo. Wat we zo oppervlakkig denken te weten heeft onder die oppervlakte nog veel meer mogelijkheden in zich. Precies dat is het wat mij altijd weer trickerd en waar ik naar op zoek ga om dat ik zo nieuwsgierig ben. 

Op die manier heb ik de vele mogelijkheden van de programma's  en mogelijkheden die ik nodig heb voor de fotootjes op de computer ontdekt. Allereerst hoe ik ze wil bewerken maar ook wat de nogenlijkheden zijn om te delen op pc, laptop, tablet en telefoontje.  En dan kom ik van alles tegen over hoe ik dat besturen en inrichten kan.  Aansluitingen met usb stick en verloopjes naar kaartlezers etc. Zo leuk om mee te experimenteren en ook de resultaten te zien. Het is 'leuk om alle mogelijkheden te onderzoeken zodat je overal zoveel mogelijk gebruik van kunt maken.

En wat is intussen de Katalpa weer schitterend. Gisteren fliepste ik hem in Wageningen

Stilstaan in verwondering

Heerlijk is Italië. Het is zo anders dan ons platte landje dat overigens ook prachtig is. Maar Italië  is voor mij toch bij uitstek het land waar de kunst op een heel bijzondere manier zijn historie heeft. Inderdaad niet mooier of beter maar gewoon  anders dan in de lage landen.

Zeker in Toscane kom je dit soort doorkijkjes overal tegen en het maakt niet uit welk dorp of stad, iedere keer is het weer bijzonder. Boven is een plaatje uit Assisi. Hieronder een schilderachtig vergaan muurtje in Peruggia.

Als je oud bent is het misschien wel makkelijker om met beperkingen zoals geen verre reizen meer en andere nieuwe dingen om te gaan . Maar je kunt wel terug  kijken op een heel leven met alle ups en downs die daarbij horen. Dan kijk je terug over het landschap van het verleden zoals ik hier terugkijk over de heuvels vanaf San Gimignano en herinner me hoe mooi het was. 

Want alles is vergankelijk dat zie je rondom je heen. En al is het misschien nog niet meteen verdwenen de verandering is duidelijk. 

Het oude bekeken vanuit een nieuw perspectief kan verrassende plaatjes oproepen waardoor de scherpe randjes van de vroegere ervaringen wat milder worden.

Al zijn de detailleringen en de helderheid van vroeger niet meer zo scherp juist dat geeft het hele leven de mogelijkheid ideeën te herzien en in verwondering even stil te staan.