Snotverdulleme.

 Toch maar eens een keer een baal blogje schrijven. Want het zit al een tijdje tegen met het schilderen. Er komt niet zoveel uit de laatste tijd en ik denk dat ik de bakens weer moet gaan verzetten. Hoe? Ja dat is nou juist zo lastig want wat ik altijd zo graag heb willen leren, gaat verloren door mijn steeds lastiger wordende handicap.  Ik zou graag wat betere en perfectere detailleringen daar waar ik het nodig vind in mijn over het algemeen impressionistische werk aanbrengen maar dat wordt dus steeds lastiger en is eigenlijk totaal niet meer haalbaar Door de vertekening van de blinde vlek in mijn ogen  precies in de focus verspringt het beeld omdat ik altijd naast het focuspunt moet kijken en het plaatje nooit goed binnenkomt.

Op die manier is de exacte plek nooit te bepalen van waar ik mijn detaillering wil hebben.  Het is laltijd op goed geluk en zelfs als ik het opnieuw bekijk als het er staat weet ik nog niet of het juist is want ook het gefotografeerde werk, of ik hert nu groot of klein projecteer kloppen niet in mijn kijk op de dingen, gezichten zijn een scheef en vertekend plaatje. Of het nou op de TV of op straat is,  ik herken niemand meer terwijl ik toch het idee heb dat ik redelijk goed kan zien omdat ik wel het totaal overzie.  Het schilderen kost me zoveel moeite dat de lol er een beetje afgaat. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik er zin in heb dus ik moet opzoek naar een andere manier van inspiratie. want het is toch mijn lust en mijn leven. 

Ik zoek een weg en zal ik er op een andere manier mee om moeten leren gaan. 

Ik kan me nu voorstellen hoe Monet met hetzelfde probleem geworsteld moet hebben. Niet dat ik me met zijn werk wil vergelijken maar hij moet dezelfde frustratie gekend hebben lijkt mij. Toch schilderde hij door tot het eind van zijn leven. En de impressionistische werken van zijn tuin en waterlelies zijn prachtig. Steeds minder detaillering.

Ziezo, snotverdulleme, dat is eruit. En nu verder. 

Voorlopig is het weer om te fotograferen een aardige compensatie alhoewel ik ook daar tegen mijn grenzen aanloop en gelukkig mijn lief heb die me op veel attent maakt dat mij ontgaat. 

Het is de natuur

 Op 10 april maakten we ook fotootjes in Sonsbeek. Net als vandaag kwamen we een fuut tegen op de grote vijver. Vandaag was hij meer gekleurd dan de vorige keer en dit zou dus een gewone fuut kunnen zijn .

De vorige keer had ik meer het idee dat het een kleine fuut was ook minder kleurrijk maar heel wat succesvoller dan die van deze middag. 

Ik heb heel lang staan fotograferen hoe hij een veel te grote vis ving en die maar amper op kon krijgen. Het is me ontgaan of hij werkelijk opgegeten werd want aan het einde dook de fuut onder water. Later had hij weer een grote vis die hij wel duidelijk doorslikte maar die foto's zijn minder goed geworden. 

Hieronder de beste van hele serie en als je het naar vind kijk dan maar gewoon niet. 

Arnhem en jeugdherinnering

 Wanneer we gaan fotograferen in Wageningen komen we meestal over het Willemsplein in Arnhem. En nu heb ik vanuit de auto daar eens een mooi plaatje van kunnen maken van mijn oude werkplek waar ik als meisje van 16 tot en met mijn 20ste levensjaar heb gewerkt. Daarna was het afgelopen. Ik ging trouwen en als getrouwde vrouw mocht je daar niet meer werken,.  Tja dat waren andere tijden. 

Tegenwoordig zit er een kantoor van Tempo Team in maar toen ik er werkte stond er Utermöhlen boven de rechter grote deur en daarachter bevond zich een groot magazijn met verbandstoffen die door de chauffeur naar apotheken en drogisten in de regio werden gebracht. 

Wanneer je door het magazijn liep naar achter kwam je in het kantoortje waar de depothouder en ik achter de grote Olivetti zaten en ik de orders uittikte (en de administratie op kaarten bijhield), die door de chauffeur bezorgd gingen worden nadat hij alles bij elkaar had gezocht.  Op de foto zit dat kantoortje precies achter de brievenbus op het schuine stuk naar de Oude Stationsweg. En omdat de vloer vanaf de ingang natuurlijk waterpas was lag de vloer van het kantoortje wat lager dan de stoep.  

Boven het kantoor woonde een heel groot gezin en iets verder op de Oude Stationsweg zat een schilderbedrijf die de grote borden verzorgde die boven het Luxor kwamen te hangen als er weer nieuwe films werden gedraaid. Regelmatig kwam de handkar voorbij waarop die plakkaten lagen. 

Het Luxor wordt nu niet meer voor films gebruikt. Maar het is mooi gerestaureerd voor zover ik het nu aan de buitenkant kan zien. Ik ben in mijn archief op zoek geweest naar een foto die ik jaren geleden maakte van het Luxor Theater maar vond het helaas niet. Wel de serie over Arnhem die ik ooit  op Youtube plaatste. Ruim 6 minuten film over Arnhem  en dat duurt veel te lang voor het vluchtige sociaal media publiek 😅

Maar als je wilt kun je het  onder deze link bekijken  

Het grote Pathé theater kun je nog net zien tussen de twee gebouwen door achter de brievenbus. Dus ook deze blog is alweer meer dan lang genoeg. 

Help

Ik kom tijd tekort. Er is zoveel moois en leuks te doen in zo'n prachtig voorjaar