Het zuchtje van de schilder

 Vanmorgen hard gewerkt. Jaja. Zo kun je het noemen wanneer je op je oude dag gewoon hard aan je uit de hand gelopen liefhebberijen kunt werken. Dat zegt mijn  lief ook altijd. Hij is altijd hard aan het werk en ik ben druk. 😂 Maar vanmorgen ben ik  niet alleen maar druk geweest maar heb ook nog eens hard gewerkt. Schilderen wel te verstaan.

Iedere maand krijgen we een nieuw thema om te schilderen. Vorige maand ging het over licht en lichtval. Nu gaat het over twee grote schilders. Hopper en Rothko

Moeilijk te combineren zul je misschien denken maar het is verwonderlijk wat ik er allemaal van leer. Allereerst ben ik bezig geweest met kleuren in lagen op te bouwen waardoor er een gelaagdheid ontstaat en dan ook nog het vinden van kleurcombinaties. Het was heel bijzonder om te doen en gaf meer inzicht in hoe het werkt. Eerst was ik niet erg tevreden maar toen ik het werkstuk wat langer bekeek werd het steeds beter. Ja zo werkt dat het is goed als het niet verveelt en steeds interessanter wordt. Nou moet ik zeggen dat ik ook erg houd van het werk van Rothko.

En als ik dan naar Hoppers werk kijk dan boeit mij het meest de warme maar toch ook koele afstandelijkheid die ik altijd weer voel in zijn schilderijen en  Amerikaans aandoende  taferelen 

Nog maar eens spelen met een vlakverdeling en een gelaagdheid aan kleuren. Zo leuk en interessant om te doen. Eigenlijk zijn het allemaal geabstraheerde landschappen. Ik vind het prachtig om mooie overgangen in kleur te creëren en te zien waar spontaan de gelaagdheid naar boven komt.. Hopelijk is dat ook een beetje op de foto's te zien.

En dan maar eens aan de gang met een tafereeltje. Niet volproppen met alles wat ik in de werkelijkheid zie maar zoals ik het WIL zien. 

Ik schilderde een impressie van de ruimte waarin we aan het werk waren. Niet alle ezels en tafels en verfpotten maar een rustgevende ruimte in grote vlakken waarin de schilder doet wat hij wil en creëert wat hij kan.

Het zuchtje van de schilder

Niets meer aan doen zei Annemarie

Nieuwe ervaring

 De foto's uit het vorige blogje had ik verkleind door ze op facebook te plaatsen en daarna hier in mijn Magazijn. Maar nu ik terugkeek schrok ik. Ik zie toch al slecht maar ik zag toch wel hoe de kwaliteit vreselijk door de verkleining van FB achteruit is gegaan. Niet iets om aan te bevelen. Dan verklein ik ze dus weer gewoon op mijn eigen manier om ze op het blog te plaatsen.

En nu maakte ik dus weer wat fotootjes van onderweg want ik geloof dat ik de smaak te pakken begin te krijgen 

.Ik stapte weer op mijn fietsje en maakte een foto van Bronbeek een klein eindje ver op de Velperweg. Daar wonen nog een paar KNIL oudjes in een prachtige omgeving. Achter het grote huis ontspringt een beekje vandaar de naam Bronbeek. Jaren geleden bezocht ik het museum en een oud bewoner nam ons mee naar zijn kamer die uitkeek op die bron.  Ik weet niet of er nu nog oud bewoners over zijn na verloop van jaren zal dat op een gegeven moment ophouden.  Verder is er een museum in gevestigd en kun je er ook op afgesproken tijden heerlijk een Indische rijsttafel eten. Ook zijn er af en toe optredens van een gamelan concert/

Verder over de Velperweg is er aan de linkerklant vlak voor Velp weer een parkje. Ja echt we wonen tussen allemaal verschillende parken. Arnhem heet niet voor niets de parkenstad. Daar ben ik nu dus ook eens gaan kijken. Ik was er nooit eerder in geweest.  

Ik dacht eerst dat het grafstenen waren maar zo zagen ze er toch niet echt uit. Geen idee wat het wel is. Misschien kom ik er ooit achter. 

Van hieruit kijk je over het watertje op de Velperweg

Iets verder naar boven staat een Trompetboom die intussen al zijn blad is verloren.

Iedere keer scheen het zonnetje tussen de  wolken door en gaf dat mooie winterlicht met  een  lange schaduw

Maar de wolkjes werden wolken en ik fietste naar het zuidelijke deel, Velp zuid om vandaar terug naar huis te gaan maar ik moest snel opschieten omdat de eerste druppels begonnen te vallen. Onder de brug kon ik schuilen

Ik p[robeerde weer een eindje door te fietsen maar moest toch  bescherming zoeken  in...

Dat voorkwam een doornat pak. 

Maar ik heb er toch van genoten. Nat regenen op de fiets een bijna nieuwe ervaring na vele jaren. 😲😜

De wereld gaat aan vlijt ten onder

 Het eerste literair boek dat ik in mijn leven las was op aanraden van mijn nichtje die leerde om engels te kunnen gaan geven op middelbare scholen. Terwijl ik druk was met huishouden en kinderen. Het was in de jaren 60 en ik was meteen om. Daarna volgde er een boekenkast vol waar ik doorlopend van genoot. Maar dat eerste boek, ik zal het nooit vergeten. 

En nu heb ik het als e book op mijn tablet staan. Boeken lezen is me te moeilijk geworden en op het tablet functioneert het makkelijker ivm het slechte zien. Ik ben  zojuist aan het e book begonnen en merk dat ik me er nog  weinig of eigenlijk niets meer van herinner. Ik ben heel benieuwd of het nog zo boeiend is of misschien wel gedateerd. 

Het was 

De wereld gaat aan vlijt ten onder 

Van Max Dendermonde. 

Eerlijk gezegd heb ik het idee dat er sindsdien niet veel veranderd is en we er alleen maar dichterbij zijn gekomen. 

Ik ben benieuwd of ik de  inhoudelijkheid van het verhaal een plekje kan geven.

Als je het ook wilt lezen kan ik het je sturen. 

E n verder hier maar wat plaatjes van de herfstkleuren. Hopelijk hebben we daar nog  ons hele leven plezier van 

Overtuigend bewijs

 Vanmormiddag ben ik eens vol goede moed op mijn fietsje gestapt. Het komt er niet zo vaak van er zomaar op eigen houtje uit te gaan. Maar ik weet als ik eenmaal onderweg ben dat ik het heerlijk vind. Ik kan op of afstappen als ik daar zelf zin in heb en hoef met niemand rekening te houden. Heerlijk vind ik dat. En toch... en toch ben ik geen einselgänger. Dus moet ik mezelf altijd weer overtuigen voor ik de deur uitga fat het leuk is. 

Nou werkte het weer ook niet echt mee. Wat dat betreft gaan we niet de goede knt op en verstevigt het mijn idee van lekker thuis leuke dingen doen, maar het is dan toch gelukt. Op de heenweg had ik wind tegen en ik heb bewust niet op het motortje (waarmee ik ook zonder trappen kan rijden ) gereden.  Foei foei ik ging niet harder dan 11 km p/u maar dat hoefde ook niet want het moet wel leuk blijven. Met een paatr kennisjes en 2 scootmobiels erbij moest ik vaak wel op het motortje gaan anders draaiden mijn trappers in het luchtledige. Dus gewoon lekker rustig peddelen. 

Ik wilde even bij de Rijn kijken en dat is gelukt. Op de terugweg had ik wind mee. Heen  en terug was maar 7 km  maar mooi genoeg voor een oud mens .🤣 .  Ik vind dat ik goed mijn best heb gedaan. Hopelijk overtuig ik mezelf vaker van dit genot. 

En hier is het bewijs.