Airco

We krijgen een airco.
Maar dat is nog een heel gedoe wanneer je in een appartement woont waar niet zomaar ergens een buitenunit mag hangen.

Nu hebben we die op de balkon gepland maar die balkon hebben we een paar jaar geleden helemaal in het glas gezet. Nu moeten er weer allerlei aanpassingen komen zodat alle ramen open kunnen en de buitenunit met voldoende ruimte erop kan zodat die kan draaien in tijden van hittegolf.
Gaat allemaal goed komen maar ik word wel weer met mijn leeftijd geconfronteerd. De reorganisatie waar ik vroeger mijn hand niet voor om zou draaien lukt me niet meer en ik laat alles heel geduldig aan Fer over. Terwijl zulke dingen altijd MIJN dingen waren. Nu zit ik het hier even uit te typen terwijl hij hard aan het werk is.

Heb ik daar moeite mee???
Nou ja valt eigenlijk best mee. Maar ik zou wel willen dat ik ⁷tot meer in staat was.

schilderen

Morgen is er weer een schildersbijeenkomst via de whatsapp. Heel fijn en ik hoef er de deur niet voor uit. Ik heb nog niet bedacht wat ik wil gaan doen maar de opdracht was duidelijk en daar heb ik ook vorige week al iets mee gedaan.

Ik denk dat de plaatsjes wel laten zien dat we van bijvoorbeeld mooie verscheurde kleuren een landschap zouden maken. Dat heb ik nogal letterlijk vertaald maar er waren ook medekunstenaars die op heel andere en ook abstractere dingen uitkwamen. Zo kunnen we elkaar dan ook beïnvloeden en leren.

Wat ik morgen ga doen, ik weet het nog niet. Soms weet ik het lang van te voren maar vaker speel ik in op hetgeen zich op het papier afspeelt. Want ik schilder veel op papier omdat mijn kelder vol doeken staat en er niets meer bij kan. Helaas. Maar hoe dan ook het schilderen blijft leuk.

Ik ben gelukkig ook weer helemaal boven jan van de vreselijke koliek aanval ik van zaterdag op zondagnacht in mijn darmen had. Dat heb ik zo af en toe maar nog nooit zo erg als nu gehad. Gelukkig is het leed alweer geleden. Vroeger hield ik er vaak pijnlijke ontstekingen aan over maar dat blijft nu gelukkig weg. 

maar nu ff moe

He he. Wat dat toch is? Ik ben zo gauw moe. Het zal wel komen door alle toestanden rondom die staar operatie. Niet dat het zo erg is maar ik denk dat het me veel energie kost. Het kijken alleen al is zo anders. En dat gedruppel en een kapje s nachts op mijn oog en het zanderige gevoel in mijn oog. En dan altijd weer die vreemde manier van kijken. Maar nu heb ik gelukkig weer voorzichtig mijn haar kunnen wassen. Dat scheelt een slok op een borrel.
 Ik weet van mijzelf dat ik gewoon heel veel energie stop in te zien wat ik zie en daar dan liefst het optimale uithaal. Misschien zit mijn hele leven wel zo in elkaar.
Enfin zojuist zijn we even naar die andere Hans geweest en heb ik gevraagd of ze een vensterglas in mijn bril konden zetten voor het behandelde oog waar ik nu op een afstand zonder bril helder mee kijk. Behalve natuurlijk die vlek in het midden van de MD waar ik omheen moet kijken.
Laat ze nou een glaasje vinden uit een bakje en dat paste zo goed als. Ik moet er wel voorzichtig mee omgaan want het past niet perfect maar dat lukt wel.

Sjonge jonge wat een vreemde gewaarwording. Daar moeten mijn kleine hersentjes even aan wennen. Ik was er duizelig van. Gelukkig heb ik niet veel aanleg voor hoofdpijn. Dus nu gewoon even wennen.

Kijk en dat kost me kennelijk allemaal energie op de oude dag. Maar ik voel me zo kip als een hoentje met alle mogelijkheden die er voor me klaar liggen.

Jaajaa ik weet het wel, zo fris maar nu ff moe.

Het gaat wel weer meneer Dröge

Mogelijkheden genoeg

Vannacht weer een kapje op mijn oog geplakt. Dat is niet zo'n probleem, maar die pleisters er de volgende morge n aftrekken . pffff. En dat oude vel trek je er bijna mee vanaf foei foei. 😁. Nog een nachtje dat voorzorgsmiddel zodat ik niet in de slaap in mijn oog ga wrijven en dan mag ik ook mijn haar weer wassen.

Dat doe ik altijd dagelijks onder de douch maar ben nu tot de ontdekking gekomen dat dat eigenlijk niet noodzakelijk is. Vroeger had ik een heel vette huid en moest het wel anders had ik dagelijks slierten haar op mijn hoofd. Maar zoals normaal is er niets dat hetzelfde blijft, ik niet en mijn huid ook niet. 

Wat is het toch een zegen niet alleen te zijn maar een lieve partner te hebben die overal voor klaarstaat. Zo zorgzaam. Dat had ik in 1985 niet kunnen bedenken toen ik nog alleen was na de heftige scheiding. 

Vandaag dus weer een gewoon rustig dagje. Ik geloof dat ik weer eens wat ga schilderen of met de oude fotootjes aan de gang maar het wordt nu ook beter weer. Misschien toch naar buiten met het fototoestel. We zien wel. Niets moet alles kan. Dat is zo super als je gepensioneerd bent. Ik geniet er elke dag van.

Even de heemtuin hier achter het huis in. Altijd leuk. Mogelijkheden genoeg