Een bijzondere dag

Wat een bijzonder en heerlijk dagje. En de dag is nog niet eens ten einde.
Gisteren was het heel anders. De morgen begon met buikpijn. De bekende krampen die energie vreten. Toch maar doorgaan met boodschappen halen maar verder kwam er weinig of niets meer van een actief leven want bij het minste geringste ben ik dan uitgeput.

Vanmorgen begon het al heel wat beter. Goed geslapen, samen ontbijten en wat dingetjes doen die ik gister niet meer kon. Gewoon lekker huishoudelijk bezig zijn. Dat geeft een voldaan gevoel. En dan is er het telefoontje van mijn jongste zoon, een fijn gesprek. Daarna de lunch en wat leuke dingen met de computer en tablet. Heerlijk de meditaties gedaan en daarbij merk ik de ene keer veel meer diepgang dan de andere keer en nu was het bijzonder. En  dan komt er ook nog een heel fijn videogesprek met mijn kleindochter die morgen 30 jaar wordt. Als dat alles bij elkaar niet genieten is, dan weet ik het niet meer.

Een hartje waard.

Rakesh

20091105 donderdag

Rakesh

Hij zat op de kledingstandaard aan het voeteneind van mijn bed en keek me aan. Zijn kleine priemende oogjes leken dwars door me heen te boren.

‘Ik heb je lang niet gezien’, zei ik.

‘Dat heb je ervan als je niet oplet’, antwoordde hij arrogant.

‘Heb je goed geslapen?’ voegde hij eraan toe om de pil te verzachten.

Ik keek op de wekker, het was half zes.

‘Jawel, maar veel te kort. Heb jij me wakker gemaakt?’

‘Ik zou niet durven.’

‘Vroeger hoorde ik je nog weleens als je ’s morgens op de rand van de dakgoot ging zitten. Je riep drie keer en ik wist dat het goed was. Vanaf we zijn verhuisd ben jij ook verdwenen. Ja, ik weet wel dat dingen veranderen. Maar toch, ik mis jouw gekras wel hoor.’

Hij schudde wat aan zijn veren en draaide verwaand zijn kop naar de rug om het zwarte pak glad te strijken terwijl hij mompelde: ‘ik ben er altijd, dat zou je nu toch moeten weten.’

Ik knikte nog toen hij driemaal kraste en wegvloog

Steeds meer beperkingen

Vanmorgen ben ik bezig geweest met wat aanpassingen op het nieuwe blog dat ik maakte .

Aanpassen van paginá en labels en zo groeit het langzamerhand naar de vorm die ik graag wil. Ik houd ervan daarmee bezig te zijn. Evenals van het schrijven, schilderen en fotograferen. 

Gelukkig is er dus niets om me te vervelen in deze Corona tijd, al ben ik er nog steeds niet helemaal aan gewend. Dat ik niet naar buiten ga daar heb ik ook geen moeite mee want ik kan wel naar buiten voor een wandelingetje als ik dat wil. Wat ik wel lastig vind is er een gewoonte van leren maken op een vaste dag in de week onze boodschappen te halen en de andere manier waarop ik nu naar de winkel ga. Niet naar de mij zo bekende super maar naar een andere omdat het daar wat georganiseerder overkomt. Maar door mijn slechte zicht vind ik daar minder makkelijk wat ik wil hebben dan in de mij bekende winkel. Ik neem nu zelf een scannertje mee en scan de boodschappen voor ik ze in de kar leg. Ook dat was oefenen.  En voldoende meenemen zodat ik niet onverwacht iets mis en toch bij moet halen. Wat dat betreft ben ik normaal gesproken nogal chaotisch en ga spontaan wanneer ik wil gaan. Maar dat zit er nu voor mij niet meer in. Ik rijd zelf geen auto meer en de Corona vraagt om er zo min mogelijk uit te gaan voor boodschappen.

Maar dat is het enige waar ik wat moeite mee heb. Verder lopen mijn dagen vol met genieten van wat ik allemaal WEL kan doen. Ook de mogelijkheden die het meer in huis bezig zijn mij geven. Ja dat bevalt me prima. Een goede oefening voor het steeds ouder worden. Want dat zal ook steeds meer beperkingen met zich meebrengen.

Dode bomen

Vanmorgen zijn we even naar Ede gereden zodat Fer de Bergman kliniek waar ik mijn staar operatie krijg makkelijk kan vinden. 

Onderweg naar Ede was het verbijsterend te zien hoeveel dode en doodgaande bomen er langs de snelweg stonden, Hele stukken bos waren bruin geworden. Triest om te zien. Er is al in weken weinig of geen regen gevallen.

Plotseling bekroop me het idee dat de hele Veluwe langzamerhand zou ontbossen en in een woestijn veranderen. Dat kun je je toch niet voorstellen en als dat al zou gebeuren dan zal ik dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Maar die arme kinderen...

Is dat nou zo'n rare gedachte? Er zijn hier toch ook ijstijden geweest en nu zijn wij zelf hard op weg de wereld om te toveren van blauwe planeet tot grauwe planeet. 

Wie weet bewerkstelligt de Corona crisis ook nog iets goeds en worden we ons er meer bewust van dat we de planeet blauw willen houden.

Ik maakte ze vanuit de auto en het was nog veel erger dan op de foto's