Wat een verzameling beelden in het Kröller Müller museum. We waren een dagje naar buiten om te fotograferen en nog maar nauwelijks onderweg toen Ferry me al attent maakte op een hertje in het veld. Zelf had ik dat nooit kunnen ontdekken met mijn slechte ogen. Raampje van de auto open en dan is mijn fototoestel meteen een prachtige verrekijker en kon ik een paar mooi opnamen maken. Blij met mijn maatje en zijn ogen 😎😊😌
Maar eerst wilde ik graag even in het museum kijken. Er waren zoveel beelden van al die ouwe bekenden.
Rodin, Lehmbruch, Zadkine, Lipschitz, Maillol, Charlotte van Pallandt, Hepworth, Moore. Wouters, Visser en last but not least Marino Marini
Wat heb ik genoten.
En daarna nog een heerlijke wandeling buiten door de beeldentuin. Het kon niet op.
Het vergaan van de dingen. Daarvan kan ik intens genieten. Een dode boom, Een huis dat op instorten staat, oude mensen en hun soms verweerde gezichten. Prachtig. Een bloem die begint te verwelken verspreidt meer geur dan wanneer hij begint te bloeien. Al die dingen kunnen zo bijzonder mooi zijn.Wat is het dat mij boeit in de vergankelijkheid?
Ook het menselijk verouderings- en stervensproces heeft veel aspecten die fascinerend zijn. Er vinden kennelijk processen plaats die tot nadenken stemmen. Niet alleen lijfelijk veranderd er veel maar ook mentaal vinden er veranderingen plaats. Niet bij iedereen hetzelfde maar voor ieder mens weer anders. De een wordt wat rustiger en meer ingetogen de ander zal juist minder snel een blad voor de mond nemen. Soms lijkt het alsof de rem het niet meer doet. Vaak ook worden mensen ongeduldiger, alsof de dood hen op de hielen zit, meestal zonder er zelf die invulling aan te geven. Want doodgaan doen anderen en daar wordt voor onszelf liever niet aan gedacht.
Ach ja, misschien denken we er weleens aan maar altijd in de zin van: dat duurt hopelijk nog even en veel verder... Nee nu nog niet.
En toch.
Misschien als we meer iedere dag als onze laatste zouden beleven, Veel bewuster zouden zijn van de onzekerheid van het leven en dat echt iedere dag de laatste zou kunnen zijn, in ieder geval onder de goede omstandigheden waarin we nu leven. Als we daarover zonder angst en depressieve ideeën na zouden kunnen denken, zouden we dan niet veel beter weten wat belangrijk is, ons veel vrijer voelen en minder emotioneel reageren op dingen die er eigenlijk niet toe doen. Beseffend hoe mooi het leven in ieder moment is?
Ook verdriet is de keerzijde van de mooie medaille die leven heet al kunnen we dat niet altijd zo ervaren.
Gewoon een beetje helemaal niks. Ik ik heb de laatste dagen wat geschilderd en we zijn niet meer op stap geweest. Er zitten nog heel veel foto's in mijn mappen en terwijl ik er zo doorheen blader gooi ik regelmatig weer opnamen weg, Wat heb ik veel bewaard. Veel te veel. Het wordt hoog tijd dat de bezem er doorheen gaat. Daar maak ik geen extra werk van maar doe ik op het moment dat ik erdoor blader en bedenk 'tja, hier doe ik echt niets mee' of 'dat is de zoveelste dubbele foto waar ik de beste uit wilde zoeken.'
Met kleding is dat heel wat lastiger. Dat gaat niet weg met een muisklik. Sommige dingen heb ik jaren niet aan gehad en toch blijft het maar hangen. Gewoon omdat ik er toch veel plezier mee had. Op dit moment ontbreken me dan de combinatie mogelijkheden. Maar zo plots komt er weer wat tevoorschijn weer ik weer veel plezier mee heb. En zo hangt mijn kast dus vol en zou ik in geen jaren nieuwe dingen hoeven kopen ware het niet dat...
O O wat is een mens toch een raar iets. Dat hebbe hebbe hebbe zit er lijkt het gewoon ingebakken. Is het niet voor kleding dan is het wel voor iets anders waar je je mee bezig houdt. Nou ja, zolang het geen MUST is en je er ook weer makkelijk van los kunt komen, valt het misschien nog wel mee. Voor mij geldt,
Als het maar niet het belangrijkste is waar ik me mee bezig houdt. Er is zoveel dat veel belangrijker is. En dat ligt ook voor iedereen weer ergens anders.
Wat is er nou ECHT belangrijk?
Voor een slak is dat zijn eten en zijn huisje denk ik.
