Ze staan erop

De nachtelijke werkstukken staan prachtig op het schilderrijenblog. Ben ik weer gelukkig👌😉😎

Ach weet je wat ik zet ze gewoon ook hieronder. Uiteindelijk heb ik ze niet voor niets niet met het telefoontje gemaakt en dat is niet niets. Met het echte fototoestel.

Planning

Een mens wikt en god beschikt zei mijn moeder altijd. Nou dat is dan weer duidelijk.

Nog nauwelijks had ik het vorige blogje gepubliceerd of er kwam een berichtje dat het plaatsen van de inductiekookplaat wordt verschoven. Dat betekende dus dat ik vanmorgen gewoon kon gaan schilderen. En dat heb ik dan ook wijselijk gedaan. Heerlijk.

Bezig met een serie nachtelijke probeersels. Ja op de foto zijn ze laaaaaaang zo mooi niet  😉🤣😂   Ik ga ze binnenkort wel weer plaatsen op het schildersblog.

En vanmiddag zijn we voor het eerst in het nieuwe jaar weer aan het fotograferen geweest. Het was behoorlijk fris maar ik heb weer genoten. Een zonnetje erbij en wat fotootjes met de 20 mm in Sonsbeek gemaakt.

Maar ook van de reigers die al druk doende in de bomen waren met nestelen.

Een onverwacht heerlijk dagje.

Opruimen

We zitten middenin de rotzooi. Letterlijk. Maandag komt een installatiebedrijf de nieuwe inductiekookplaat installeren en daar voor moet een heel nieuwe elektrische leiding met speciale stekker etc. worden aangelegd. Er moet een gat geboord worden van de hobby kamer naar de keuken en dat betekent dat het hele bureau van Fer aan de kant moet.  Een hele verbouwing. Intussen zijn we driftig bezig oude papieren van meer dan 10 jaar geleden soms, op te ruimen. Ik heb al drie boodschappen karretjes met oud papier weggebracht. 

Eerst wilden we alles door een papier versnipperaar draaien.maar daar was geen beginnen aan. Dat bakje zat meteen vol met papierslierten die  zo vreselijk veel ruimte in beslag namen, niet normaal. Dus ben ik alle papieren aan het verscheuren gegaan door namen, adressen en sofinummers. Alles bij elkaar een hels karwei. 

En van het een kwam het ander. Videobanden die we nooit meer draaiden en niet meer konden draaien want daar is geen apparatuur meer voor in huis, Andere oude dingen waar we nooit meer naar omkijken, alles naar de kringloop gebracht hier om de hoek. Die mag proberen er een leuk prijsje voor te maken.  Ik weet al niet eens meer wat het was dat we allemaal bewaard hadden uit nostalgische overwegingen en ik denk ook niet dat ik er ook maar iets van zal missen.

Misschien hebben we nu een beetje ruimte om maandag wat te schuiven zodat de installateur erbij kan.. Het ruimt wel lekker op en dat geeft een goed gevoel. Het lijkt wel een voorjaarsschoonmaak. Laat  de lente maar komen. Ik ben er klaar voor... No ja, we zijn er nog niet er moet nog meer opgeruimd worden, maar het meeste hebben we nu gehad. Wat naar het vernietigingsstation gebracht moet worden staat in de kelder en moet komende week maar weg. Misschien kan ik dan ook weer een beetje bij de schilderijen komen. Dat zou ook wel weer plezierig zijn.

Vtijwilligerswerk

Ik kom zojuist gefrustreerd thuis van mijn vrijwilligersmiddagje klassieke muziek. Natuurlijk plakken daar als zwaan kleef aan, herinneringen aan vast uit de tijd dat ik als aktiviteiten begeleidster en later als hoofd van die afdeling, werkte in de zorg.

Natuurlijk zijn er veel integere mensen die in de zorg werken maar af en toe loop je tegen een muur aan van nalatigheid.

Het is altijd al lastig geweest herinner ik me, de communicatie met de zorg die bewoners naar activiteiten moet halen en brengen. Ook vanmiddag kwam ik dat weer eens tegen. Demente bewoners worden 'gedropt' bij een activiteit in dit geval, mijn klassieke muziek middagje, terwijl de interesse niet langer reikt dan een halfuurtje. Dan steekt de onrust de kop op en wordt het moeilijk de kalmte te handhaven voor de bewoners die wel graag willen luisteren. Meestal is dat nog wel voorzichtig te rekken en in te passen maar als het muziek uurtje voorbij is, is het wachten op de verzorging die de bewoners weer ophaalt. Als ze ze ophalen???

Tja, niemand te bekennen. Daar sta ik dan met een onrustige bewoner en kan geen kant op. Op het halsbelletje van een bewoner gedrukt  en 5 minuten later verschijnen er twee verzorgster op de gang. Ze komen van een kamer van een andere bewoner en waren 'bezig.'
Ja dat ken ik, meestal op een kamer van een 'goede' bewoner waar ze dan waarschijnlijk heel 'druk' mee zijn.
Wat zaten ze vroeger graag bij mijn moedert toen ze nog goed was. Altijd wel een pakje chocomel, een snoepje,een gezellig praatje en hele verhalen over hun vakantie. Mijn moeder was een grage toehoorder en genoot van de vele aandacht die ze kreeg. Dat werd anders toen ze niet meer aanspreekbaar en gezellig was. Dan zat ze een hele morgen met haar voeten in een bakje warm water dat koud werd en vergaten ze haar eruit te halen.  Dan gaven ze haar pilletjes niet  in haar hand zoals ik vroeg want ze kon niet meer zien maar zette ze toch gewoon op het aanrecht waar ze ze omgooide. Niet een keer maar altijd dezelfde.

Nog altijd krijg ik verhalen uit de zorg. Niet vanwege overbelasting maar vanwege nalatigheid en niet reageren op lastige bewoners. En nu maakte ik het weer mee. Gewoon de bewoners NIET ophalen zoals afgesproken.

Het blijft moeilijk, de goede niet te na gesproken. Maar soms lijken hele afdelingen geïnfecteerd. En daar komt overbelasting en burnout  natuurlijk wel om de hoek kijken voor de aandachtige goedwillende want het valt niet mee harder te lopen als je collega's het erbij laten zitten.

Ach ja zo'n frustratie duurt voor mij gelukkig maar even want je hebt er niets aan.
.
Als je er wat aan kunt doen heb je er niets aan want dan doe je er wat aan
Als je er niets aan kunt doen dan heb je er helemaal niets aan