Soms zou ik wel eens iets zinvols willen schrijven. Maar alles is al gezegd en alles is al gedaan. Wat is er nou eigenlijk nog zinvol en voor wie is het dan zinvol?
Nou ja als je je eigen ei kwijt kunt is dat misschien zinvol voor jezelf omdat het je een goed gevoel geeft, prima toch. Maar of er iemand anders is die ermee wordt geholpen of er blij mee is, dat is maar zwaar de vraag.
Heb je ook weleens dat je in een gesprek probeert je ei kwijt te raken en al pratend merkt dat er niet geluisterd wordt en dat er plots een heel ander onderwerp door een mede luisteraar wordt geponeerd. Weg is je verhaal en je blijft met een rot gevoel en onbegrepen aan tafel zitten.
Dan kun je natuurlijk verschrikkelijk in je wiek geschoten zijn. Boos worden of verdrietig en daar uren of zelfs dagen in blijven hangen. Wat voel je je dan ellendig. Je kunst je afvragen of je verhaal niet boeiend genoeg was of misschien was het verhaal alleen maar jouw interesse en totaal niet de interesse van de toehoorders.
Nog een variant van je emotie en denken is:
Ik moet altijd maar alles aanhoren en naar mij wordt nooit geluisterd.
Nou ja de variaties zijn ontelbaar en iedereen denkt dat zijn of haar eigen idee over de situatie de juiste is. Maar misschien is alles gewoon heel spontaan, onnadenkend en onbewust gebeurd. Weet de ander zich er later helemaal niets van te herinneren. En daar zit jij dan met al je emoties.
Misschien is het zinvol eens rustig naar de eigen emoties te kijken en ze niet zo serieus te nemen.
Ze gewoon als wolkjes voorbij te laten gaan en vrolijk verder te leven met alle dingen die gewoon op het pad komen.
De levensweg gaat over bergen en dalen evenals de weg naar Cordoba die ik binnenkort op het
Spanjeblog ga zetten.
Was dat nou zinvol?
