Sprookjesfeest in Sonsbeek

Vanmiddag hebben we weer even een wandeling in Sonsbeek gemaakt.
Wat wonen we toch in een heerlijke stad. Rondom zoveel moois te zien.

Als ik de foto s terug kijk kan ik bijna geen keus maken om te delen, want er gebeurde zoveel verschillende dingen. We dachten een rustig middagje, maar het was heel druk door de vakantie. In de steile tuin was een groot kinderfeest. Een sprookjesbos met allemaal kraampjes en spelende kinderen.
Laat ik het daar vandaag maar even bij laten. Meer dan genoeg voor één dag.

Van deze schoonheid maakte ik een leuke opname die ik op mijn fotoblog zette

https://ellyvandoorn.wordpress.com/2016/10/30/sprookjesfeest-in-sonsbeek/

Niet weten

Vrede hebben met het niet weten.  

Want wat weten we nou eigenlijk echt. ik bedoel over goed en kwaad.  Ntuurlijk, je buurman geen kwaad doen. Maar waar doe je dan wel goed aan in bijzondere omstandigheden. en hoeveel verschillende invalshoeken zij er niet.

Nee, we weten niet zoveel, zeker niet over hoe we met onze naasten op de beste manier om kunnen gaan. waar komen we de ander tegemoet en doen we onszelf tekort.

Misschien is gewoon vrede hebben  met NIET WETEN een manier om tot weten te komen. Zoiets zou ik me wel voor kunnen stellen. Door alleen maar geduldig te luisteren naar de verschillende invalshoeken en opmerkzaam zijn, kan weleens meer wijsheid brengen dan je verschrikkelijk druk maken en denken dat je weet wat wel en niet goed zou kunnen zijn. Ik moet daarbij even denken aan de heftige zwarte piet strubbelingen. 

 Maar goed als ik open blijf staan voor nieuwe inzichten kan het geen kwaad.

En gewoon doen wat we denken dat goed is. Daar kom je niet mee weg. Er zijn altijd winnaars en verliezers. Dat houdt ook in dat ik er volkomen naast kan zitten. Moedwillig kwaad doen, ach dat wil toch niemand al lijkt het daar soms wel op, helaas.

 Als we dan allemaal het juiste goede denken te doen en er is toch zoveel narigheid in de wereld…Hoe is het mogelijk! Als ik me daarin verdiep word ik helemaal door elkaar geschud. Al die mensen die denken goed te doen en elkaar in de weg zitten tot in het extreme en oorlogen aantoe. En maar denken dat ze goed doen. Nee, op dat denken goed te doen durf ik niet voor 100 procent te vertrouwen in mijn onwetendheid, dat nuchtere denken van  mij, gewoon doen wat ik denk dat goed is? Hoezo? 

Zouden we onszelf op die manier niet op een dwaalspoor hebben gebracht? De verwarring en de problemen in de wereld zijn groot.

Dan denk ik toch..

Gewoon open blijven staan voor alle invalshoeken en niet bekrompen in mijn eigen goeddenken blijven steken.

Of het iets oplost?

Ik zou het 

NIET WETEN.

Een tent van zwemvesten van de vluchtelingen

Mijn moeder

Prachtige muziek op mijn koptelefoon. Ik zit achter de computer. Eens zien of ik wat op kan schonen in mijn bestanden want het loopt soms de spuigaten uit. En dan kom ik al die oude fotootjes tegen.

Kijk mijn moeder.

Wat was ze oud. Achtennegentig is ze geworden. Steeds eenzamer, al maar pijn, bijna blind. Zo schuifelde ze door haar kamer. Iedere dag ging ik naar haar toe en dan zat ze voorovergebogen, aan het eind van haar leven bijna dubbelgevouwen in haar stoel omdat ze zo n pijn aan die plekken op haar bibs had. Heel lang was ze altijd vrolijk hoe moeilijk het ook was. Ze hielp me nog zo graag dus nam ik de zakdoekjes van de was mee, die kon ze dan vouwen.

 Soms wist ze niet meer hoe het ook alweer moest. O ja, natuurlijk. Is het zo goed. 

Tegen Helma zei ze. Elly... nee die komt niet. 

Het valt niet mee om oud te worden. Het kan heel lang duren voor er een verlossing is.

Naar bed.. Nee dat wilde ze niet, daar gingen de meeste mensen dood. Maar wat was ze blij en opgelucht toen ze zich uiteindelijk naar bed liet brengen. Dankbaar voor ieder lepeltje water dat ik haar gaf.

Een dag later overleed ze.

Blij en dankbaar ben ik voor alles wat ik van haar leerde. De manier waarop ze in het leven stond.

Ja dat komt zo even naar boven bij al die oude fotootjes en kleine filmpjes die ik in de laatste twee jaar van haar leven maakte. Uiteindelijk heel veel mooie en goede herinneringen om aan terug te denken.

Zucht. Verder, nu  al het onbelangrijke opschonen.

Opofferen en overgave

Wat is het toch verschrikkelijk lastig om zowel in het dagelijks leven en binnen een religieuze context duidelijjkheid te krijgen over offeren, opofferen, onderwerping en overgave. Ook in verschillende oude en mythologische verhalen komt dat onderwerp regelmatig naar boven. Het zou je doen geloven dat er niets meer van je persoonlijkheid over blijft als je graag een goed mens wil zijn. Wat is de werkelijke ultieme liefde voor ja naasten? Daar is zoveel verwarring over. Niet dat het voor mij altijd even duidelijk is maar er zit wel enorm veel verschil in de benadering en vooral in de uitleg en interpretatie die eraan gegeven wordt, waardoor er veel verschillende uitwerkingen in het persoonlijk leven mogelijk zijn.

Allereerst wordt er vaak voorbijgegaan aan het belangrijkste in de eerste fase. De mogelijkheid iets voor een ander te kunnen betekenen als je niet zelf goed in je vel zit. Wanneer je niet goed en tevreden met jezelf kunt zijn in de overtuiging dat je er mag zijn zoals je bent, komen er onherroepelijk frustraties naar boven bij het offeren of beter gezegd dan wordt liefde al gauw opofferen. Dan heeft al dat zogenaamde liefdevolle geoffer  een tegengestelde uitwerking. Je komt jezelf en de ander tegen.  Er blijft niets over van een sterke persoonlijkheid die nodig is om de offering aan te gaan met allegevolgen van dien.

Die wisselwerking tussen de kracht en vrede in jezelf en de liefde voor de ander is een heel pad van bewustwording om te gaan. Als daar heel langzamerhand iets meer duidelijkheid in komt, nou dat is al heel wat. Iedere keer naar jezelf kijken en leren erkennen dat er dingen een onmogelijke opgaaf voor je zijn. En dan heel mischien een volgend keer een stapje meer kunnen offeren, of misschien ook niet. En dan toch tevreden  met jezelf zijn zonder oordeel kijken naar wat is, naar wie je werkelijk bent.

Als je het goed beschouwd is dat op zich al een hele overgave aan jezelf. Want je hoeft niet beter te zijn dan je bent. En dat willen we veel te vaak veel te graag en erkennen niet liefdevol onze eigen tekortkomingen.

Al overdenkend kom ik tot de conclusie.

Overgave aan je hele zelf brengt rust en vandaaruit kun je er voor een ander of/en voor je spirituele levensweg zijn.