Een tweede

En dan ook nog een tweede die ik ook in het plakboek plakte.


Deze twee samen praktiseren  zou geweldig zijn en gelukkig maken.

Sing it out.

Goed voorbeeld doet goed volgen.

Zoveel dingen die ik tegenkom en me prikkelen of boeien. Ik dacht een nieuw blog te openen, een soort plakboek waar ik alles in orden en neerzet, gewoon voor mezelf om in te kunnen bladeren. Maar toen dacht ik: waarom een nieuw log, dit is toch een Magazijn, ik kan er alles in kwijt, gewoon onder het Label Plakboek. Dus hier is de eerste.

Noodvaart

Met een noodvaart heb ik gisteren de verfkwast over dat akelig witte doek gehaald dat me nu al een paar dagen vanaf de ezel aanstaart. Ik had te weinig tijd er meer kleur van te maken en ook vandaag zal me dat niet lukken. Een rood accent lijkt me wel wat .

Er staat weer een heel programma te wachten. Het is weer Vreedenhoff tijd en ik heb iets voorbereid waarvan ik hoop dat het aanslaat. Ik ben in de Wikipedia gedoken onder de noemer Heraclitus en Panta Rhei. Nou dit zal vast weer een aardige ochtend worden. Een kopje koffie met een koekje krijgen we erbij zolang de crisis het toelaat, neem ik aan.
Vorige keer waren er veel afwezigen en zat ik alleen met Marijke, ik hoop dat er nu weer wat meer deelnemers zijn.
Daarna snel naar schoonmama voor de wekelijkse boodschappen. Pa is zwaar ziek en heeft niet zoveel tijd meer voor de boeg. Ik hoop dat ik hem niet al te slecht aantref maar...Gelukkig wonen ze heel dichtbij.
En dan komt Niels (14) alweer uit school. Hij blijft deze nacht hier extra slapen, normaal  is hij er alleen van donderdag op vrijdag en dat betekent ook weer volop  'afleiding'.  Ach die dagen van mij lopen altijd wel weer vol.
Ik hoef me niet te vervelen.

Ja rood ...of....

Niets is zeker

Vanmorgen nog raasde de wind om ons flatgebouw en deed de bomen schudden. Nog maar weinig bladeren hebben als laatste stand gehouden en het park is doorzichtig geworden. Wanneer het donker wordt schijnen de lampjes van het verpleeghuis iets verderop, als te vroege kerstboom verlichting door het karkas en brengen een winters sfeertje over. Intussen schijnt het zonnetje weer vrolijk in de kamer door de vitrage die beschermt tegen de inkijk van de flats aan de andere kant van ons appartement  Het is plezierig vrij naar buiten te kunnen kijken aan de park zijde.
Ik voel me veilig en tevreden in ons huis en deze omgeving. Maar hoe anders kan het zijn of zomaar worden.

Zeven jaar geleden, tijdens de eindfase van de bouw werd een ruit ingegooid bij de buren. Was het hier wel zo veilig? In oktober betrokken we onze nieuwe woning en na een prachtige zomer viel al snel de eerste sneeuw.  Plotseling hoorden we veel gejoel van jongelui in deze toch wel heel rustige buurt. Met een enorme klap belandde een natte sneeuwbal tegen ons raam. Ik schrok  verschrikkelijk en herinner me het sterke gevoel van onveiligheid dat in me opkwam. Het drong door tot in mijn botten. Hoe kun je je voelen als je niet eens meer zeker bent van het huis waarin je je veilig terug kunt trekken. Beelden die ik dagelijks voorbij zie komen op het nieuws. Misschien was mijn gevoel nog maar heel betrekkelijk, maar er hangt zoveel lijfelijk welzijn aan af. Die pijn en onzekerheid kan plotseling opkomen in ieder situatie. Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?

Iedere dag dringen er beelden in onze huiskamer binnen van mensen die op de vlucht zijn en onder barre omstandigheden alles verloren hebben. Hoe voelt dat. Kan ik meevoelen of loop ik er voor weg en heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar ook hier kunnen plotseling zulke omstandigheden de kop op steken.
Ik ben er steeds meer bewust van dat we slechts in een schijnveiligheid leven. Niet alleen vanwege materiële omstandigheden, maar ook fysieke onzekerheden kunnen ieder moment voor onze deur staan. Weet ik me dan staande te houden? Wat kan ik doen om overeind te blijven? Mensen met een onoverkomelijk ziekte zullen daarover veel kunnen verhalen.

Niet iedereen wil of kan zich met de onzekerheden van het leven bezighouden want iedereen heeft zo zijn eigen weg. Mijn weg is het om me bewust te worden van alle schijnzekerheden in mijn leven en als die weg zouden vallen wil ik een basis hebben om op te staan. Vertrouwen in de onzekerheid zelf en alles leren aanvaarden wat op mijn pad zal komen zonder valse hoop. Een basis van onzekerheid dat er niet iets is om me op te verlaten maar alles er mag zijn en mag komen zoals het is. Daaraan heb ik mijn handen wel vol en ik merk dat het me sterker maakt 'onder ogen te zien wat IS' en ook wat kan komen zonder onwaarschijnlijke verwachtingen. Uiteindelijk is ieder mens vergankelijk.
Van nature grijpen we naar zekerheid uit zelfbehoud. Ook dat onder ogen zien, dat het zelfbehoud is en het misschien wel nergens op slaat want ook IK ben vergankelijk.

Of dat ook zal werken onder moeilijke omstandigheden? Ik weet het niet, misschien helpt droogzwemmen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik op deze manier al veel stappen in vertrouwen heb kunnen zetten en het me sterker heeft gemaakt. Dat is waar het voor mij om gaat.

 *Het hele leven gebruiken om te leren en kwaliteiten te ontwikkelen in de geest, zodat ik er onder alle omstandigheden kan zijn in vrede en harmonie met wat er is. Vertrouwen in het niet iets. Rust in het onvoorstelbare. HIER, NU.

Dat kan (in mijn idee als vangnet) gelieerd zijn aan een Godsvertrouwen of een toevlucht nemen in de lessen van de Boeddha. Maar de onzekerheid blijft. Boeddha leert daarover en ook Jezus zei aan het kruis Mijn God mijn God waarom hebt gij mij verlaten.

*Ik gebruik het leven om te leren en niet andersom het leven is er om mij te leren. Een wezenlijk verschil van uitgangspunt.