hoe weinig lust ik heb een blogje te maken.. Dagelijks bloggen vind ik een leuke bezigheid maar het vele en harde werken plus de emoties rondom de verhuizing van mijn schoonouders maken dat ik totaal geen behoefte heb om een en ander hier neer te zetten.
Toch is het heel dubbel gevoel, want een poosje achter mijn PC hangen doet me goed en werkt ontspannend, merk ik nu ik het toetsenbord weer hoor rammelen. Er komt misschien niet zoveel zinvols over het voetlicht maar dat is ook niet het uitgangspunt van mijn logjes, daar maak ik me niet zo druk over. Er zijn al genoeg dingen waar ik me op dit moment door de dag heen druk over maak.
Ik kom een heel arsenaal aan dingen tegen waar ik tegenaan loop. Verwachtingen die tot teleurstellingen leiden en soms mijn boosheid trikkeren die ik maar beter niet naar buiten kan laten komen want daar heeft niemand wat aan en daarmee maak ik de gang van zaken niet makkelijker. Stapels dozen waarvoor geen plek meer is en mijns inziens kan daar (op mijn manier) wel plek voor gemaakt worden. Het stelt mijn geduld danig op de proef omdat het een andere manier van werken is dan 'mij eigen'. En zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei emoties die boven komen naar aanleiding van de werkzaamheden en omstandigheden.
Maar mijn schoonouders zijn over en hoelang het uitpakken gaat duren, dat kan weleens een zeer langdurige kwestie worden, ik hoop alleen dat zij het nog even poosje samen heel goed en naar de zin zullen hebben ondanks de moeilijk omstandigheden. Dat hebben die schatten dik verdiend.
Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met helpende handen.Tussendoor zal ik het toetsenbord wel weer weten te vinden.
Wat ik ervan leer is dat het heel raadzaam is vóór een verhuizing veel verzamelingen weg te gooien.
:-)
