Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar
mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische
emoties, me in de greep van ellende vasthouden.
Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het
mogelijk te leren loslaten. Ik ben niet
de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.
Schreef ik in het vorige logje.
Zou je misschien eens een persoonlijk voorbeeld kunnen
geven? of een ander voorbeeld mag natuurlijk ook.
Een goede vraag Novelle, maar niet zo eenvoudig te
beantwoorden. Om duidelijk te vertellen
wat voor mij een steek in mijn hart is, die een probleem kan veroorzaken.
Maar ik denk dat iedereen wel dat gevoel kent van een steek
in je hart. Dat is de plek waar je voelt dat je geraakt wordt wanneer iemand
met woorden pijlen op je afschiet. Vaak niet eens bedoeld om te kwetsen, maar als je de steek
voelt betekent het dat je je aangesproken voelt. Je kunt denken het hoort bij
het leven en dat soort van lijden maar gewoon voor lief nemen, maar ik denk dat
ook dat niet nodig is want het kan traumatische vormen aannemen in uitzonderlijke
omstandigheden, zoals ik ook wel in mijn biografie schreef.
Als ik die steek in mijn hart voel, dan weet ik dat ik
geraakt ben. Dat kan soms heel heftig zijn, afhankelijk van wie de op- of
aanmerking plaatst. Maar laten we even uitgaan van een ‘simpele’ belediging.
Vroeger werd ik dan heel boos en dat uitte zich niet door
kwaad te worden en terug te katten, daar was ik niet altijd assertief genoeg
voor. Ik liet het oplopen tot het vat vol was en dan knalde de deksel eraf en
kon ik heel lelijk worden. Het zou me zo weer kunnen gebeuren als ik niet
oplet.
Er zijn vele mogelijkheden om ermee om te leren gaan. De
psychologische manier is in eerste instantie de beste weg om te gaan. Meer
zelfvertrouwen opbouwen. Weten waar je voor wilt staan en genoeg zelfrespect
hebben om er een weg in te vinden. Boos worden, doen of het je niet
interesseert, terug kaatsen of jezelf beter voelen dan de ellende die je toegeworpen wordt etc.
MIJN spirituele weg is, kijken naar mezelf en ervaren dat ik
me gekwetst voel. Ik krijg geen erkenning en vraag me af of ik dat nodig heb. Ja,
misschien wel. Als ik eerlijk ben moet ik dat ook toegeven. Is dat mijn egootje dat spreekt? Ik weet en heb geleerd dat het
komt omdat ik me identificeer met iets dat ik zou willen zijn, daardoor voel ik me aangesproken. (Dat is het normale proces waar we meestal
in vastzitten. We identificeren ons doorlopend met dat wat we denken te zijn en allerlei andere dingen.)
Ik BEN niet dat wat ik denk te zijn. Ik denk alleen maar dat ik ben die ik ben
maar er is veel meer heel diep in mijzelf verborgen dat ook tot uitdrukking kan
komen.
Ik voel me in mijn IK eer aangetast. Welke eer…? Aan welke
norm of eer wil mijn IK beantwoorden en is dat nodig? Ik mag zijn die ik ben en
ik ben in de ogen van de ander misschien niet wat mijn IK zou willen, maar dan
nog… ook ik mag ‘fouten’ maken. Ik hoef niet perfect te zijn.
Om wat die ander zegt hoef ik de persoon in kwestie niet boos
aan te kijken, want ook hij/zij is niet alleen maar dat wat ze (op dat moment) zegt. Waarom zou ik ervan
uitgaan dat ze de intensie heeft me te beledigen en als dat wel het geval is,
hoef ik daar nog niet moeilijk over te doen. Misschien is het gewoon een
reactie op haar eigen innerlijke staat van zijn.
Maar het grootste spirituele onderzoek voor mij is toch te
herkennen waar mijn ego in het hele verhaal zit. Als ik daarnaar op zoek ga kan ik het niet eens vinden. Het is slechts een idee dat zich in mij heeft gekristalliseerd, maar in liefde mededogen opgelost kan worden. Dat zelfbedachte ego dat ik niet nodig heb, is degene die me de steek
bezorgd en me laat weten dat ik me weer eens met haar identificeer. Dat ik haar heb vastgezet en onwrikbaar overeind wil houden. Bang dat er iets te verliezen is. Al
gaande die, lange maar vreugdevolle weg ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets te verliezen is,
omdat ik bij nader inzien gewoon overeind blijf ook als ik niet bang ben de minste te zijn en
daardoor zelfs in kracht win. Als een duikelaartje kom ik weer boven. In
het begin deed ik daar soms weken over omdat ik nog niets anders in mijn systeem had zitten, maar nu is het me duidelijk dat ik soms
niet eens om hoef te vallen omdat ik het op tijd in de gaten heb. Alleen mijn ego wordt aangesproken en ik ben
zo blij dat ik het nu heel snel ontdek. Mijn ego kan ik laten voor wat het is. Niet meer maar ook niet minder dan een probleembezorger. Zonder dat ego blijft de mogelijkheid overeind om zeer betrokken te blijven. Daar heb ik het echt niet voor nodig, al probeert het er steeds tussendoor te sluipen. Misschien is DAT wel loslaten bedenk ik hier ter plekke. Zo'n ontdekking veranderd mijn hele wereld
Misschien hebben anderen dat al veel sneller in de gaten
maar ik heb er heel wat jaartjes van oplettendheid over gedaan en ben blij dat
ik nu regelmatig mijn ego kan herkennen in al die kleine steekjes hier en daar. Het grappige is dat ik ze nu vaak als kleine steekjes voel maar het blijft een kwestie van opletten. Het leven wordt er eenvoudiger door en er komt meer blijdschap want ik heb
geleerd dat het voor mij DE manier is om te ontdekken dat
ALLES ER MAG ZIJN.
Nu ik alles terug lees dekt het geschrevene lang niet de lading, dit is ook onmogelijk in een paar woorden te beschrijven. Toch hoop ik dat er iets van overkomt.
800.jpg)
