Filosofie en het innerlijke weten

Ik lees een boek van J.J. v.d.Leeuw: Illusie en werkelijkheid.
Een heel interessant boek. Uit het hoofdstuk: intuïtie en intellect, maakte ik een kleine samenvatting voor de liefhebbers. Maar eigenlijk is het toch weer uit zijn context gehaald en kan nooit verwoorden en de duidelijkheid geven over dat wat met zorg in de tekst is opgebouwd.
Al lezende word ik er helemaal blij van. Het is op mijn lijf geschreven :-)

Een sluitende redenering en een ogenschijnlijk sluitend bewijs kunnen bij gebrek aan tegenargumenten een schoorvoetende instemming achterlaten, maar kunnen nooit opwegen tegen een innerlijke en directe gewaarwording van waarheid.
Het vermogen om waarheid waar te nemen en te erkennen hebben we nodig om onderscheid te kunnen maken  tussen de levende wijsheid, in welke gedaante ook, en een briljante maar lege intelectuele schittering. In deze tijd van het intellect zijn er maar weinigen in staat om de stem van de intuïtie te herkennen, als die ontbreekt kunnen de logica en de argumenten haar niet vervangen.
Voor velen wordt de intuïtieve erkenning van waarheid geassocieerd met ideeën van onzekerheid en vaagheid.


Hoe kunnen we onderscheid maken tussen een goede en verkeerde intuïtie?
Wij kunnen kracht putten uit de wetenschap dat de grootste leraren aller tijden  hun conclusie over de innerlijke waarde steeds als intuïtie hebben gepresenteerd. Wij kennen geen Christus of Boeddha die de waarheid van zijn leer bewijst of logisch beredeneert.


Toch zouden we de waarde van de logische redenering en het intellectuele bewijs nooit mogen miskennen als een techniek  van communiceren van datgene wat we weten aan onze medemens. 

Pimpelmezen vliegen uit

In 2009 maakte ik een filmpje met mijn fototoestel van de pimpelmezen op ons balkon.
Hopelijk kan ik het hier plaatsen.

Zowaar het is gelukt.

Foto's op wordpress

Ik heb zin om weer eens wat meer aandacht aan mijn fotowerk te besteden. Het weer nodigt uit om naar buiten te gaan en als je mee wilt kijken ben je hartelijk welkom op
http://ellyvandoorn.wordpress.com/

Mystiek

Es schreef

Mijn eerste ultieme mystieke ervaring had ik in de jaren zeventig op een lsd-trip. Er was geen binnen of buiten meer, pure heldere wezenlijke werkelijkheidsbeleving. In die tijd las ik graag boeken van Castaneda en de gedichten van Allen Ginsberg die over hetzelfde verhandelden.
Het voordeel van deze ervaring was dat min of meer de basis werd gelegd tot een groeiend bewustzijn ongeveer vergelijkbaar met het aanreiken van een sleutel waarmee je de deur kunt openen die op slot is.

Leuk dat je hiermee komt Es. Tijdens de B. lessen die ik kreeg, hoorde ik dezelfde ervaringen. Allen Ginsberg werd een leerling van Rimpoche.
Bij zelfbewustwording en het boeddhistische pad van liefdevolle vriendelijkheid is er geen trip nodig. Het is een pad dat je bij vol bewustzijn zonder drugs kunt gaan. Zo kom je in het paradijs van je eigen innerlijk wezen. Waar je onderweg regelmatig weer mee in aanraking kunt komen. In toevallige ontmoetingen of zoals in de christelijke traditie wordt gezegd door genade.

Er bestaat geen paradijs buiten ons eigen diepste innerlijk  ZIJN. 

Daarover wordt in vele tradities, mystieke werken en  mythologische verhalen verteld.  Het betekent dat er velen zijn die het pad kennen en weten dat het door de mens begaanbaar is. Zij kwamen in hun innerlijk paradijs en konden er daardoor over schrijven. De ervaring was zo groot dat ze het niet voor zich wilden houden en het graag wilden delen. Dat deed een ieder op zijn eigen manier en men zocht daar woorden voor die een  aanwijzing geven voor dat wat hun belevenis was. Een belevenis waar moeilijk woorden voor te vinden zijn. Ook vertellen ze over de weg die ze gingen,  niet eenvoudig te gaan maar ook niet onoverkomelijk en zeker de moeite waard.

In het Boeddhisme worden handvatten aangereikt door het pad van de Boehdda te volgen zoals o.a.  in de Lam Rim, het Vajra Yana en de zes paramita's wordt beschreven.
De Joods-Christelijke traditie kent zijn tien geboden, geen VERboden, maar tien voorstellen die ons (aan)geboden worden om beter te kunnen leven, spiegels waarin je naar jezelf kunt kijken hoe het er met je voor staat en waar je iets mee kunt doen) en in het nieuwe testament de liefde voor God en de mens.
In het Hindoeïsme is een prachtig pad beschreven in de verhalen van de Mahabarata waar Krishna in de Bhagavat Gita aan Arjuna vertelt  hoe je de strijd aan kunt gaan op je weg.
In de mystiek lees je over de beklimming van een berg, bij Johannes van het Kruis en Teresa van Avila vertelt over de innerlijke burcht waar je in de diepste innerlijke kamer de Koning kunt ontmoeten. Een modernere schrijver is Anselm Grün. Hij schrijft daarover in zijn boekje: De hemel begint in jezelf.
Ook de boeken van Dürckheim zijn heel bijzonder en Walter leest ze graag heb ik begrepen :-)
Verder zijn er vele sprookjes en andere verhalen die vertellen over een weg  naar je diepste zelf. Je kunt ze allemaal gebruiken als spiegels.

Voor ieder wat wils als je geïnteresseerd zou zijn. Maar vergis je niet, 'je kunt het pad niet gaan als je het niet zelf geworden bent', wordt er geschreven in  'de stem van de Stilte'.
Kennis en lezen is niet voldoende voor resultaten, die kunnen er pas zijn als je het heel langzamerhand tot je door laat dringen door  te leren, erover te denken en STIL te zijn, te mediteren en het je eigen te maken. Er komt heel veel zelfreflectie bij kijken.  Het hoort er allemaal bij. Het is goed voor jezelf goed voor de medemens, aan het begin van het pad, voor onderweg en voor altijd.

En zoals altijd heb ik ook dit niet alleen voor jullie opgeschreven, al lijkt dat misschien zo, maar het geeft mijzelf ook weer een  ondersteuning op het pad dat ik wil gaan en waarop ik nog lang niet uitgewandeld ben.