Carolientje

Marleen hoorde gerommel in de keuken. Was het kind al op? Ach ja natuurlijk, Ze moest weer in slaap zijn gevallen. Ze raakte er zo aan gewend dat ze zich zo goed zelf wist te redden. Ze kon haar eigen boterham en drinken al maken. Ook was ze groot genoeg om zelf naar school te gaan. Ze kon zelfs in de lift al bij het knopje van de 11^de verdieping komen en haar ophalen uit school hoefde ook al niet meer te doen. Ze draaide zich om in haar warme bed. De dag was weer begonnen en wat moest ze zo vroeg op? Ze had toch geen plannen voor vandaag. Of zou ze vanochtend bij het arbeidsbureau gaan kijken of er een vacature was?

Carolientje at in stilte haar broodje en kleedde zich aan. Ze kon nog niet in de spiegel van de badkamer kijken, maar in de hal hing een heel grote spiegel waar ze zich helemaal in kon zien. Haar lange blonde krullen waren altijd een wanhoop. Die kreeg ze nooit goed in de paardenstaart. Ze stapte op het krukje om de borstel van het schapje in de badkamer te pakken en wandelende al borstelend naar haar evenbeeld in de hal.

Au! het lukte vanmorgen echt niet. Zou ze mama vragen haar te helpen?  Nee, toch maar niet. Dat zou ze vast niet leuk vinden en dan begon ze misschien te mopperen. Nog maar even doorzetten met die borstel. Maar wat ze ook probeerde, ze kwam er niet doorheen. Er zat zo’n vreselijk dikke klit in. Natuurlijk, ze wist wel een oplossing. In de la lag de schaar, ze zou die dikke knoop er gewoon uitknippen dan had ze er geen last meer van. Gewapend met de schaar ging ze voor de grote spiegel staan. Kijk, daar zat hij. Netjes probeerde ze het warrige bosje van de andere haren te scheiden en zette de schaar erin. Zo dat was klaar. Kijk, nu ging het veel beter. Even later waren haar haren keurig in het elastiekje bij elkaar gebonden.

Ze legde de schaar netjes terug in de la en trok haar jasje aan.

Het was nog donker buiten toen ze over de galerij naar hal wandelde om op het knopje van de lift te drukken. Wachten duurde altijd zo lang, maar als ze eenmaal binnen was stond ze zo beneden. Misschien kon ze even met Astro knuffelen, die kwam ze vaker onderweg tegen.

Halverwege stopte de lift. Een grote hond stak zijn neus door de opening gevolgd door een zwaarlijvige buurman. De hond herkende haar onmiddellijk. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer en moeiteloos legde Carolien haar armen om zijn nek. Ze was stapel op honden.

Al babbelend liep ze met de buurman naar de overkant van de weg. Ze moest goed uitkijken, maar nu kon ze dat rustig aan de buurman en Astro overlaten. Er werden veel kinderen naar school gebracht met de auto. Bij school gaf ze Astro nog een aai en buurman verdween in de richting van de uiterwaarden. De kinderen van groep vijf verzamelden zich in het klaslokaal.

Uitslapen

Vanochtend hoefde ik niet vroeg mijn bed uit. Het is nog vakantie voor wat de yoga betreft en die begint al om negen uur. Ook mijn kleinzoon heeft nog vakantie en overnachtte deze keer niet hier. Mijn partner had een vrije dag en we konden zonder problemen uitslapen.
Ja ja, dus was ik om zes uur wakker. Hoe krijgt een mens het voor elkaar. Altijd moeite met opstaan en dan...klaarwakker. Na twee uur viel ik toch weer in slaap.

Tien uur, ontbijten op ons gemak, praten en rondkuieren. Er moesten wat telefonische afspraken worden gemaakt. Een beurt voor de auto volgende week, wat financiën geregeld en boodschappen. Tja en dat was het dan weer. De uren vliegen je door de vingers. Maar het was toch een heerlijk rustig dagje.

Winters voorjaar

Het moet niet gekker worden...
Nog even en ik hang de plantenbakken die ik voor de winter op de grond zette weer aan de balustrade.

En de narcissen willen ook al aardig tevoorschijn komen.

Een zware dag

Een zware dag vandaag. Pijn, waar ik zo ontzettend moe van word. Mijn benen worden er ook pijnlijk van en als lood zo zwaar. Het duurde bijna de hele dag. Gelukkig zakte het in de middag en kon ik opgewekt naar mijn kleindochter, alhoewel de vermoeidheid niet meteen over is.
Wat een schatje is haar zoon. Zo vrolijk en opgewekt hobbelt hij de kamer door nu hij een jaar is klimt hij zelf op de bank en laat zich er ook weer netjes af glijden. Ik heb hem nog niet dreinerig boos of huilerig gezien. Hij lacht altijd. Wat een schatje. Toen ik mijn jas weer aantrok zat hij op de grond en begon met dat kleine handje te zwaaien. 'Dat heeft hij nog nooit gedaan', zei mijn kleindochter. Genieten zo'n kleine vent.

De computer is weer veilig voor een jaar, St Marten in the Field  bespeelt de radio en ik hang achter de computer uit te zakken terwijl de regen alweer op de bak van het rolluik tikt.