Vakantie en religare

Wat heeft vakantie nou met religare te maken?

Ik ben regelmatig in half Europa en zelfs een keer op Curaçao met vakantie geweest. Het is heerlijk om andere landen, streken en steden te verkennen en er rond te kijken.

Je kan denken: “Ach, het zijn allemaal steden, het zijn allemaal landen, het zijn allemaal streken”.  Ja, maar ze zijn allemaal unique en dat maakt iedere vakantie weer een feest. De verschillen kunnen zien is heel bijzonder en een grote verworvenheid. Ik ben blij dat niet alles hetzelfde is, dat zou de wereld niet zo interessant en aantrekkelijk maken.

Het zijn steeds weer vakanties waar ik me op verheug en waar ik blij mee ben.

Stel nou, Parijs heeft me deze reis bijzonder geraakt. Ik voel me er bijna thuis en zou er veel meer van willen weten. Misschien zou ik er wel willen wonen. Als dit een stelling is kan je natuurlijk alle andere vakantie oorden daarop toepassen. Kreta bijvoorbeeld. ;-) En nog steeds hebben we het over de verzamelnaam, vakantie heerlijk!

Maar goed, ik heb me voorgenomen om meer over Parijs aan de weet te komen omdat de eerste indrukken goed zijn en ik me erdoor aangetrokken voel. Misschien als ik er meer over weet dat ik afhaak omdat het toch niet aan mijn verwachtingen voldoet. O.K. maar daar hebben we het nu even niet over. Uiteindelijk heb ik een vrije wil om te onderzoeken en te stoppen wanneer ik wil.

Parijs, ik duik er steeds verder in en val van het een in het ander. Ik leer de geschiedenis van de stad kennen en zie bijna voor me hoe het gegroeid is. De sociale omstandigheden van arm en rijk en hoe het zich heeft gehandhaafd binnen de hele landelijke context. Geweldig!. Ook zie ik de relaties in de kunst tussen alle andere steden in Europa, hoe een en ander synchroon loopt met de kunst in Italië en Florence en daardoor gaat ook die stad me steeds meer boeien. Het leuke is dat, hoe verder ik me in Parijs verdiep hoe breder ik kan kijken naar andere steden waar ik veel minder van weet, maar die beslist niet hetzelfde zijn. Toch zit mijn verdieping niet in Florence maar in Parijs.

Van de Aziatische steden weet ik nog minder of bijna niets, zij zijn op een heel ander sociaal fundament gebaseerd en ik kan onmogelijk zeggen dat het dezelfde structuren en onderbouwingen heeft als Parijs. Niet minder, maar wel anders. Toch zou ik daar ook wel met vakantie naartoe willen, maar mijn diepgang en thuisvoelen in die steden zal een heel andere frequentie hebben en meer aan de oppervlakte blijven van OOO en AAAAAH. Erica Terpstra, geweldig toch J.

Je begrijpt. Het is allemaal prima en het is maar net waar je voor kiest.

Het heeft niets te maken met kunnen of eraan toe zijn wanneer je je wilt verdiepen in datgene waarvan je voelt of vermoedt dat je daar je thuis in zult gaan voelen. Slechts met willen heeft het iets te maken. En als ik niet wil, dan verdiep ik me toch niet.

En zo is het ook met religie.

Het is niet logisch om alles op één hoop te gooien en te zeggen dat alles hetzelfde is en naar hetzelfde voert. Dat zou de hele wereld en het universum wel erg klein maken. Als ik me verbonden met iets voel, met Kreta bijvoorbeeld, dan wil ik daar steeds weer naartoe, ik voel me er thuis. En misschien voel jij je thuis op de hele wereld en heb je geen enkele behoefte om je in het één meer te verdiepen dan in het ander en te ervaren wat dat betekent. Of misschien heb je je hier en daar een beetje in verdiept. Nou prima hoor. Maar dat wil nog niet zeggen dat de hele wereld hetzelfde is. Pas als je verder gaat kijken ga je de verschillen zien. Toch?

Zo is het ook met de verschillende tradities. Het oosterse denken over wat God(en) is, Hemel, Hel en allerlei andere zaken zoals wat er na de dood is en waartoe die 'ideeën' daarover dienen,  heel anders dan in de christelijke context . Als ik dat door elkaar ga halen dan kloppen dingen niet meer. Dan krijg ik een vertekend plaatje van waar oosterlingen het over hebben en leer ik niet begrijpen waar het in de oosterse tradities werkelijk om gaat.

Evenals wanneer ik me niet echt eigen heb gemaakt waar de mystiek in de christelijke traditie het over heeft en bij voorbaat dingen afwijs of misschien wel denk dat ik het weet. Zonder me in het waarom, waardoor en waartoe te verdiepen zal ik niet zo eenvoudig achter de diepgang daarvan komen die ik uiteindelijk kan gebruiken om me eraan te spiegelen.

Want dat is het waar het om gaat in religie, religare. De blik naar binnen richten, aandachtig worden en de diepgang in mezelf leren herkennen en ervaren.  Religies van Oost en West geven mogelijkheden tot spiegelen en jezelf leren kennen. De methoden en uitkomsten zijn even verschillend als de verschillende steden waarin je je wel of niet thuisvoelt en dat is goed. De bron in jezelf wordt door iedereen op een unique manier ervaren.

Ik wil hier alleen maar duidelijk maken dat ik blij ben met alle verschillen die er zijn en hoop dat het nog lang zo zal blijven zodat velen zich ergens en daardoor vooral in zichzelf geborgen en thuis kunnen (gaan) voelen. Niet meer en niet minder dan dat.

Jacques Louis David

Napoleon kroont zichzelf en zijn vrouw tot keizer

Druk druk druk

Een uit de hand gelopen week kun je wel zeggen. Het begon met een lege agenda en ik dacht, 'dat is leuk ga ik woensdag gezellig met het treintje naar een vriendin' en ik maakte een afspraak.
Het enige dat ik als een vaste verplichtingen op mijn lijstje had, was het vrijwilligerswerk in de bibliotheek van de Theosofische Vereniging op maandagmiddag en op vrijdag een uurtje Yoga, nou ja, met de koffie erachteraan wordt het toch een halve morgen.
En toen liepen alle dagen weer vol, nog voller dan ik gewend ben met allerlei onverwachte zaken. Een heel zieke vriendin die ik niet kan laten versukkelen, een kleinkind met vakantie die een dagje bij oma wil komen, De hulp die het nodig vind mijn gordijnen en ramen te doen, maar waar ik natuurlijk ook niet zonder kleerscheuren afkom en na afloop heb ik de hele avond nodig om bij te komen en daarbij het andere kleinkind dat normaal één maal per week bij ons komt overnachten vanuit school , kwam deze week plotseling twee maal uit school overnachten. Toen zijn ouders, mijn zoon en schoondachter dus ook nog een hapje mee wilden eten hebben we de chinees maar aangesproken voor een heerlijke indische rijsttafel.  Al met al lag ik gisteravond op apegape en moest toen ook nog naar de geplande lezing over 'Het Elektrisch Universum', want ik kon mijn mede vrijwilligers van de organisatie toch niet in de steek laten. Het was overigiens een heel interessante en bijzondere lezing.
Lichtelijk overspannen, maar met een gevoel van voldoening kijk ik op de afgelopen week terug, maar hoop wel dat de aankomende week iets minder hectisch en chaotisch zal worden met een agenda die nu al redelijk duidelijk is en minder onvoorspelbaar. Dat werkt iets minder vermoeiend ook al staat er voor iedere dag wel iets op het program.
Ik heb goed geslapen en ga met frisse moed een heerlijk weekend tegemoet.

Als ik het zo bekijk kan ik me goed voorstellen dat ik geen foto's in Arnhem ga maken. De tijd ontbreekt me normaal gesproken nog steeds om dat zomaar even te gaan doen. En als ik tijd heb, dan kies ik eerder voor wat anders.

Dan toch maar weer een rustgevende  foto van Zwolle.

Snuffelen in de Koninklijke Bilbliotheek

en een  familie geschiedenis.




Kom dacht ik, laat ik eens kijken of ik mijn boek daar terug kan vinden. En jawel hoor, het kwam met één klik tevoorschijn; Elly van Doorn, Als de hemel valt.

Maar er is nog veel meer te snuffelen. Een krant uit 1880 bijvoorbeeld. Tja wat moet ik daar nou mee? 
Ik vond een advertentie die me aansprak. Achter deze advertentie gaat een heel verhaal schuil. Twee gezinnen die met problemen te kampen hebben. De werkgever ziet zich genoodzaakt zijn trouwe knecht te ontslaan. De knecht en zijn gezin komen zwaar in de problemen, want werkeloosheid in die tijd is armoede. De werkgever doet er kennelijk alles aan om het leed zoveel mogelijk te beperken. Ik lees:

Koetsier

Door afschaffing van Rijtuigen wordt door een Patroon voor zijnen getrouwen Knecht, Gehuwd en van den P.G., eenen plaatsing gezocht als Koetsier. Van Boeren afkomst is hij ook zeer bekwaam tot Verzorging van Vee. Aanbiedingen worden verzocht, onder lett.IJ E, Nieuws van den Dag.

Helaas  kan ik jullie niet vertellen waar die P.G. voor staat.

Mijn grootvader werd rond die tijd geboren en had later een sleep bedrijf. Met paard en wagen heeft hij vele ritten door Arnhem gemaakt om stenen aan te slepen voor de toenmalige nieuwbouw van de steeds groter wordende stad. Waarschijnlijk gaat het in de voorgaande advertentie om een koetsier van een rijtuigje. Heel wat anders dan het zware werk dat mijn grootvader enkele jaren later deed. Ook hij had knechts in dienst en er was veel armoe. Ik ben me aan de hand van foto's en de verhalen die mijn moeder vertelde in die tijd aan het verdiepen en aan het schrijven daarover.
De  mooiste haam, waar het  paard mee werd opgetuigd, is terechtgekomen in het Depot van het openluchtmuseum waar het nu hangt te pronken. De laatste keer dat ik daar was maakte ik er een foto van. Aan het eind van de oorlog overleed Opa aan een longontsteking. Ik heb hem nooit leren kennen want 8 maanden later werd ik geboren tijdens de slag om Arnhem.

Notre Dame in de nacht

In de jaren tachtig was ik verschillende keren in Parijs. Soms op doorreis met mijn nicht als we met vakantie naar Frankrijk gingen of langer. Poepie, de piepkleine caravan parkeerden we op een camping op Ile de France even buiten Parijs en dagelijks  reden we op en neer, parkeerden de auto soms vlak naast een politie bureau voor het Pantheon en trokken met de metro verder de stad in. Aten een broodje in een van de tientallen parkjes, berzochten wijken, winkels, musea en vermaakten ons kostelijk tot we 's avonds  hondsmoe altijd weer zoekend  via alle kades langs de Seine op goed geluk en met veel plezier, terugreden naar Poepie die nog trouw op ons stond te wachten.
Heerlijke herinneringen uit een tijd vol turbulentie vanwege de grote problemen tijdens mijn echtscheiding en de agressieve houding van mijn ex die me met doodsbedreigingen achtervolgde. Ik schreef daarover in mijn biografie "Als de hemel valt''.

Nu vijf dagen lang opnieuw rondwandelen in de stad, die ik toen beter kende dan Amsterdam, was een hele mooie belevenis. Ik heb onnoemelijk genoten. Er was veel veranderd, maar ook helemaal niet. De sfeer van toen vond ik weer terug en ik heb onnoemelijk genoten van alle herkenning, nu in rustigere omstandigheden. Dat was ook wel nodig, want gelukkig werden we overal met de bus naartoe gebracht. Om ook alles nog te belopen zoals vroeger had ik niet meer overleefd. Wel hebben we toch nog even een ritje met de Metro gemaakt op de late avond.

Een feest van herkenning.

's Avonds zijn de kast winkeltjes langs de seine gesloten en is het rustiger op straat, alhoewel er deze avond verschillende keren met luide sirenes politie auto's en motoren aan ons terrasje voorbijschoten.  Het was heerlijk zoel en goed terrasweeer. De Notre Dame bij nacht bleef er onbewogen onder.

Onderlinge afhankelijkheid

Herman reageerde op het loge dat ik maakte over wijsheid. Daarom het volgende.

Fijn dat je reageert Herman.

Natuurlijk is er veel verbeterd in welvaart op heel veel plaatsen in de wereld maar nog niet overal en het is te hopen dat het zo zal blijven en groeien, dat ben ik helemaal met je eens en een waarheid die wij waarheid zouden willen noemen bestaat niet.

Maar als we allemaal vanuit liefde en mededogen zouden functioneren dan denk ik dat er nog heel wat verbeterd zou kunnen worden en als er inzicht zou zijn dat alles en dan ook werkelijk alles van elkaar afhankelijk is, dan waren we al enkele stappen verder en dat is Wijsheid.

Ik heb het dan niet over de kerkelijke voorschriften maar over het inzicht dat je in jezelf kunt ontwikkelen.

Ik zie nog veel te veel onderdrukking en geen rekening houden met het geheel, waardoor er niet vanuit wijsheid, mededogen en de wetenschap dat alles afhankelijk van elkaar is, geleefd wordt.

En als ik zie wat er tegenwoordig aan de orde is en iedereen economisch gaat voor het eigen gewin, of dat nu individueel, landelijk of op wereld niveau is, dan twijfel ik eraan of vandaag of morgen de boel niet in zal storten. Er wordt niet geleefd vanuit de wetenschap dat iedere kleinigheid afhankelijkheid is van het geheel. Iedereen leeft alleen maar met de blik op zijn eigen bankrekening.

Waarheid is datgene wat je aan heilzame zaken in jezelf kunt ontwikkelen voor jezelf en de medemens in de context van de onderlinge afhankelijkheid.

Natuurlijk doen we regelmatig heel goede en mooie dingen en daar kunnen we blij mee zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat er niet veel meer mogelijk is in de hoop dat we een totale ineenstorting weten te voorkomen. We zouden niet de eerste beschaving zijn die aan zijn eigen welvaart ten onder gaat.

En nogmaals dank voor je reactie, leuk je hier te ontmoeten.



De Golf.
Acrylverfschilderij

Feest

Eerst moesten de partytent en de eettent opgezet worden. Dat was een heel gedoe. Hoe moet hij ook alweer in elkaar? Na veel vijven en zessen hadden de mannen het eindelijk voor elkaar en liepen de vrouwen af en aan met alles wat er genuttigd moest worden. Gelukkig is de BBQ maar voor een kleine groep die het over het algemeen goed met elkaar kan vinden en… het is maar één keer per jaar.

Opmerkelijk hoe een mens verandert. Vroeger vond ik zulke avondjes leuk, maar op één of andere manier heb ik er niet zoveel meer mee. Als ik er eenmaal ben ja, dan vermaak ik me prima, maar meestal heb ik van te voren geen zin. Ik vind het leuk om me heen te kijken en op te merken hoe iedereen en alles functioneert op zo’n avond. Mijn verwondering is dan niet van de lucht. Ik viel van de ene verbazing in de anderen. Uiteindelijk barste letterlijk de bui los en stortte de eettent in onder een enorme hoosbui die door het opduwen van de natte builen in de partytent zoveel mogelijk buiten de deur werd gehouden, want toen werd het pas echt gezellig. Hier en daar lekte het en de tango’s waren op maat gesneden om de nattigheid tot op het bot te beleven.

Klapstuk van de avond was de ‘discjockey’ achter zijn PCtje. Met een felgekleurde paraplu in zijn linkerhand bediende hij zijn computer en met de rechter produceerde hij, na de wervelende Spaanse dansen, onverstoorbaar de ene Deutsche Schlager na de andere. Gefocust op zijn apparaat ontging hem veel van de algemene vrolijkheid. Er werd gedanst op het gras dat door een van de bewoners voor een prachtig tapijt werd versleten. De foto’s die ik naderhand heb bekeken liegen er niet om. Het was  gezellig.