Onderlinge afhankelijkheid

We denken dat  dat we op onszelf bestaan, maar in werkelijkheid zijn we onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen. We trekken een muur op tussen onszelf en de ander. In stilte en aandacht worden onze gedachten  als een kabbelend beekje. We houden ons niet langer bezig met onze eigenzinnige gedachten die hun eigen gang lijken te gaan. We  verbinden ons er niet langer mee Ze zijn er, maar we identificeren ons er niet langer mee. We zijn anders dan we denken en overstijgen of worden  vrij van het conceptionele denken.

Maar daar gaat een hele weg aan vooraf. In feite een weg zonder einde van opmerkzaamheid en in stilte gefocust leren leven midden in een wereld vol drukte. Helaas hebben we daar in onze westerse wereld maar weinig tijd voor. Of eigenlijk MAKEN we daar te weinig tijd voor. Wanneer je eenmaal gewend raakt om voor die 'oefening' ruimte vrij te maken kunnen we op weg gaan naar een vredevol innerlijk dat zich niet zo snel door de omstandigheden onderuit laat halen. Dan gun je jezelf de tijd en de rust om in stilte te verblijven en slechts daarmee bezig te zijn waar je mee bezig bent. Niet vooruitlopend op- en niet blijven hangen in oude overwegingen. Rust wordt heel langzamerhand iets vanzelfsprekends. Vandaaruit leven met alles wat er is. Ook met dat waar we ons zo makkelijk tegen verzetten als het ons niet past en wat we toch niet kunnen veranderen.

Frisse neus

Ik ben even op Vreedenhoff geweest want binnenkort ga ik mee met het Oldschool project naar een festival in Rotterdam voor maatschappelijke dienstplicht om foto's te maken. Meteen even aangewipt bij mijn nicht die nu in Vreedenhoff woont en een babbeltje gemaakt. Ze is blij als ik langs kom.

 Ik had mijn compact camera De Panasonic  de fz 82 meegenomen. Hij is niet zo goed als het andere toestel maar er zit een enorm zoom bereik op met een groothoek van 20 mm. Die heb ik na mijn bezoekje eens heerlijk uitgeprobeerd in het naastgelegen park. En... meteen een lekker frisse neus neus gehaald.

Deze hieronder zoomde ik iets meer in

En toen was er koffie

Donkere dagen

En het is nog niet eens Sinterklaas geweest.

Rondom mij heen zijn er zieke mensen en zelfs een goede vriendin die terminaal is. Vooral dat grijpt me wel aan. Ik heb aardig geleerd me niet door emoties te laten overweldigen maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Vooral in zulke tijden heb ik veel profijt van mijn meditaties. Het geeft rust en ik zet me daarmee ook in voor een goede houding ten opzichte van degene die het zo zwaar te verduren hebben. Want wat kun je betekenen voor iemand wanneer je eigen emoties met je op de loop gaan?Heel misschien kan ik me dan wat minder machteloos voelen en er zijn als ik nodig zou zijn.

Intussen gaat het leven wel gewoon door en zijn er ook de gewone dingen en verplichtingen. Dingen die gewoon gedaan moeten worden. Weet je wat, ik zet hier maar eens een mooi vakantie plaatje neer want er is niets dat eeuwig is. Geen donkere dagen, maar ook geen zonneschijn en vakantie, geen regen, geen sneeuw, geen ziekte, geen pijn, helemaal niets heeft een  eeuwig bestaan zelfs geen leven...en misschien is dan ook de dood wel niet eeuwig???

Langs de IJsel naar Zutphen

Prachtig weer en mooie wolkenluchten

 Er ontstonden grotere plassen naast de rivier door zandafgravingen. Gefotografeerd met tegenlicht door de laagstaande zon in dit jaargetijde

 Aan de overkant van de Ijsel een van de verschillende dorpjes

De Hoven een wijk voor Zutphen

 Rechts aan de overkant Zutphen

 maar eerst de oude brug over

 Voor we aan de ijsselkade belanden. Van hieraf ook de brug waar de trein over rolt naar het station.

En van hieraf zullen we de hanzestad gaan bekijken.

Pietepeuterig steuntje

Ik maakte een wandelingetje rondom ons huis.
Zo heerlijk dat we midden tussen de parken wonen. Ik hoef niet ver te gaan om te genieten van een prachtige omgeving.

Er zijn momenten dat ik me zo volledig bewust ben van de goedheid van het leven en hoe bevoorrecht ik ben. Meestal komen zulke gevoelens naar boven wanneer zich grote tegenstellingen voordoen. En dat was zo vandaag.


Allereerst dat berichtje van Amnestie International over die ter dood veroordeelde Iraanse koerden  van wie het doodvonnis tot uitvoer werd gebracht.. Zo vreselijk dat zulke dingen bestaan ondanks alle protesten van over de hele wereld. Het minste dat ik kan doen is ook reageren op de oproepen van Amnestie en daar mijn stem laten horen. En verder beginnen bij mezelf. Goed in de gaten houden met analytische meditatie en zelf reflexie wat mijn onsympathieke of soms wel agressieve of boze kantjes zijn zodat ze niet de pan uit kunnen rijzen.

Verder waren we op bezoek bij een lieverd die gelukkig eindelijk een hele serie chemo's en bestralingen achter de rug heeft. Wat ga je dan door een diep dal van ellende. En wat hadden we nu een fijne middag met haar.  Ze hoopt dat ze over een tijdje te horen zal krijgen dat het flink zoden aan de dijk heeft gezet. En ik hoop het met haar mee. De perspectieven zien er redelijk goed uit.

En als ik dan na zo'n enerverende dag dat wandelingetje maak ben ik diep dankbaar dat ik er mag zijn. Hopelijk ook als een pietepeuterig klein steuntje voor anderen.

Wat is het toch belangrijk in relatie met anderen te kunnen leven. Op wat voor manier dan ook en je daar bewust van te zijn. Ook als het leven niet altijd over rozen gaat.

Arme Ekster

Vanmiddag zijn we weer even naar Sonsbeek gegaan. Een rondje om de grote vijver. Dat is inspannend genoeg .  Mijn energie wil maar niet verbeteren en de huisarts heeft mijn bloed laten prikken. Gelukkig schijnt er niets bijzonders aan de hand te zijn maar volgende week moet ik even naar het spreekuur komen. Dan zal ik wel meer horen.

In Sonsbeek was het dus weer een klein rondje maar we hebben heerlijk even kunnen fotograferen.

Ik zag een ekster die er niet zo florisant uitzag volgens mij misthij een stuk van zijn vleugel en hij scharrelde door de struiken op de grond. Die gaat waarschijnlijk de winter niet overleven.

Maar eer waren ook veel mooie dingen te beleven. De hele sfeer ademt alweer de herfst. Vreemd want er is toch nog niet zoveel kleur in het blad te bekennen of  toch...

De jonge zwanen zijn intussen behoorlijk uit de kluiten gewassen.

Als kers op de taart liet de citroenvlinder zich mooi fotograferen. Mijn dag is weer goed.

Afhankelijkheid

Krishnamurti zei: leven is relatie.



Er is niets dat geen relatie heeft met iets anders.

Alleen onze gedachten maken dat we denken dat we niet afhankelijk zijn maar in werkelijkheid is niets onafhankelijk van iets of iemand anders. Als je daar goed over nadenkt, het onderzoekt kom je tot die conclusie. Dan moet je wel de diepte in en het kan heel confronterend worden maar ook verhelderend. Waardoor je op een heel andere manier in het leven kunt komen te staan. Er is geen enkel leven mogelijk zonder oorzaken en omstandigheden. Het is aan ons om te bepalen hoe we daarmee omgaan.

Zo klein en heel afhankelijk

En de bloemen zijn weer afhankelijk van zon, water en goede aarde

 En van de overlevingsnood van de bijen worden 

we ons wel bewust zo langzamerhand.

Zonder bijen geen  eten op tafel

ook de ekster is op zoek naar voedsel maar 

kan ook gegeten worden door de roofvogel

De kikker is afhankelijk van water

en waar zouden wij zijn zonder ouders.😁

En als we dan eenmaal zijn geboren,  hoe zelfstandig we ook zouden willen functioneren, waar zijn we dan toch niet overal afhankelijk van?

Is dat erg?

Ik denk het niet. Het is gewoon zoals het leven in elkaar steekt en hoe blij kan je zijn als je iets voor een ander hebt kunnen betekenen. In afhankelijkheid ben je dus nooit nutteloos zoals ik laatst een oudere man op tv hoorde zeggen. Het zijn de emoties die je dat doen laten geloven. 

Insectentuin

Aan de overkant van de weg tegenover de Heemtuin is de kinderboerderij. Verleden jaar is de insectentuin daarvan grondig op de schop gegaan en kwam ik daar mijn schildersvriendin weer tegen die intussen haar opleiding landschapsarchitect heeft afgerond. We hebben toen weer heerlijk samen het laatste nieuws uitgewisseld.  Ze heeft er een prachtig nieuw ontwerp van de insectentuin gemaakt en aangelegd

 en nu alles volop in bloei staat was er een weelde aan vlinders te fotograferen.

Er stond aardig veel wind dat is te zien aan de bewegingsonscherpte van de bloem op de achtergrond en dat is niet optimaal voor het maken van macro's. Maar de dagpauwoog is toch redelijk scherp geworden.

Ik heb dan ook zoals gewoonlijk het overgrote deel van de foto's naar de prullenbak verwezen
maar dit koolwitje heeft het overleeft. Het licht speelt zo mooi door de vleugeltjes

En als ze wegvliegen maken ze de mooiste capriolen

Soms kijken ze je recht in de ogen

Een volgend keer nog wat andere insecten die water kwamen drinken in de vijver