filosofie voor ouderen

Gistermorgen wandelde ik weer naar Vreedenhoff voor de maandelijkse filosofiekring. Een klein groepje ouderen heeft me gevraagd deze kring voort te zetten toen hij ter ziele dreigde te gaan. Voor mij was het een sprong in het diepe maar al spartelend merk ik dat ik zo af en toe kan zwemmen en het heerlijk vind.
Er komen interessante onderwerpen aan de orde waar we ons mee uiteen zetten er wordt diep nagedacht en we houden de filosofische ideeën heel dicht bij onszelf. Hoe werkt dat bij mij?

Hoe beïnvloeden onze emoties en zintuigen ons doen en laten? In gedachten maakten we een wandeling en kwamen allerlei geuren, gebeurtenissen etc,. tegen en merkten onze reacties daardoor op.
Daaruit kwamen heel wat mooie dingen naar voren en we werden het erover eens dat we eigenlijk niet anders doen dan reageren op de dingen die bij ons binnenkomen. En dat is heel veel, want een andere ingang als deze hebben wij niet kunnen vinden.
Daaruit volgen weer verschillende andere stellingen zoals:
Is het mogelijk om objectief waar te nemen. En daar halen we dan uitspraken van Kant,Hegel  etc bij.
Volgens zowel Kant als Hegel moet er noodzakelijkerwijs een "Ding an Sich" berstaan. Een werkelijkheid die volgens de eerste niet te bevatten is. Hegel is het hier niet mee eens en stelt dat we deze essentie wel degelijk kunnen begrijpen.

Zo zijn er gelukkig nog talrijke dingen om ons bewust van te worden en onderwerpen om ons mee bezig te houden.

Ook voor ouderen is er nog heel wat grond te bewerken.

Hildegard von Bingen

Kijk naar de zon. Kijk naar de maan en sterren. Kijk naar de schoonheid van de groene aarde. En denk dan na.

Hildegard von Bingen1098-1179

De merel

Die grote boomstronk was zo prachtig en hij lag daar, voor de ingang van de Heemtuin. Hij was zeker meer dan een meter in doorsnee en hol. Ik boog me eroverheen en daar zat hij. We keken elkaar aan en voorzichtig haalde ik het fototoestel naar boven. Hij bleef rustig zitten alsof hij wist dat ik hem geen kwaad zou doen. Zo stond ik zeker vijf minuten, samen met mijn kleinzoon foto's te maken. Even oog in oog met een merel alsof we communiceerden. Was hij misschien ziek met al die zandkorreltjes op zijn veren? Of gewoon onbevreesd voor onze uitstraling?

De boomstronk was een prachtige entourage

Vooruitzicht.

Het is weer bijna weekend. Alhoewel ik niet meer werk en veel vrije tijd heb, nou ja... :-) ???

Ben ik toch altijd weer blij dat het weekend is. We hoeven niet vroeg op, want een of twee maal in de week begint de dag om 5 uur 30 en daar heb ik toch zo'n moeite mee. Ik ben echt een avondmens. Toch wil ik graag solidair zijn en we staan altijd weer samen op, ook als ik eens een keer in het weekend er vroeg uit moet, maakt Fer de broodjes en zet de koffie klaar.
Wat lijkt het me heerlijk als hij ook niet meer naar zijn werk hoefde te gaan. Maar daar moeten we misschien nog wel even op wachten. Aan de andere kant is het natuurlijk erg mooi dat hij nog steeds werk heeft in deze tijd.
Maar morgen is het zaterdag en het fijnste van de vrijdag vind ik dat vooruitzicht.

Ik vind een blog toch leuker met een plaatje.

vandaar.

Vakantie

Wekelijks komt mijn kleinzoon hier naartoe. Omdat hij vanuit Markelo hier naar school gaat overnacht hij hier een of twee maal in de week en wordt hij ook al vroeg gebracht en later op de dag weer opgehaald. Aanmoediging bij zijn huiswerk heeft hij meestal wel nodig, maar nu was het vakantie en kwam hij voor de lol zonder de druk van het huiswerk.
Oma misschien kunnen we samen gaan fotograferen?
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en we hebben er een heerlijk middagje van gemaakt. Ik heb al een hele tijd weinig of geen foto's gemaakt en het weer is ook wat aangenamer. Ik ben nou eenmaal een koukleum.

En dit is één van zijn resultaten.

Redactievergadering

Ik zit in de redactie van het Jewel Heart Magazine. We streven ernaar om drie maal per jaar een blad uit te geven met interessante artikelen over Boeddhisme. Ik werk daar zo ongeveer tien jaar aan mee. Niet omdat ik artikelen schrijf maar ik probeer het geheel in een herkenbaar en aangenaam jasje te steken en versier het met afbeeldingen en foto's. Ik heb daar veel plezier in en alhoewel de samenstelling van de redactie  regelmatig wijzigt en Albert en ik de langstzittenden zijn is het met alle medewerkers door de jaren heen, een aangenaam samenzijn en overleg wat we er de volgende keer weer van gaan maken. Er is altijd wel wat uit te wisselen, te stoeien en te graven naar ideeën en onderwerpen. Het blad dat nu op de plank ligt ging over communicatie en het zag er wel weer mooi uit met leuke artikels. Het achterkantje wordt meestal direct gelezen door de ontvangers want Paula Boon weet er altijd iets leuks van te maken.

Enfin de vergadering is weer achter de rug en nu moet er gewerkt worden aan het volgende nummer maar hier speciaal voor mijn bezoekers even de tekst van het achterkantje van de laatste uitgave.

Vrouw: ‘Nee, ik verrek het om er heen te gaan! Daar heb ik helemaal geen trek in!’.

Man: ‘Verdomme hé, wat doe jij agressief!’

Vrouw: ‘Ja, zo voel ik me ook!’

Man ‘Maar jij bent verdomme niet de enige die er een probleem mee heeft. Je doet alsof je de enige op de wereld bent! Jij denkt alleen maar aan jezelf!’

Dat alles hoorde ik terwijl ik op een bankje lekker in een zonnetje zat. Terwijl ze wegliepen dacht ik: hoe zouden ze zich nu, na dit gesprekje, voelen? Gesteund, begrepen? Ik dacht het niet. 

Ik was een aantal jaren geleden in Plum Village in Frankrijk. Tijdens een lezing nodigde Thich Nhat Hanh een echtpaar uit om voor de groep van honderden mensen met elkaar een ‘opnieuw beginnen’ gesprek te voeren:

Vrouw: ‘Ik heb de laatste tijd gezien dat je het moeilijk had, maar ik was er niet voor je. Ik was te druk met mezelf bezig. Ik sloot me voor je af en dat spijt me oprecht. Ik wil je nu vragen om wat meer over jezelf te vertellen.’

Man: ‘Ik heb me de laatste tijd niet zo goed gevoeld. Ik was in beslag genomen door allerlei problemen. Ik was somber en terneergeslagen. Dat was voor jou niet gemakkelijk. Het is een opluchting voor me om met je te praten. Ik was er ook niet voor jou en dat spijt me. Wil je me helpen…. ?’

Het echtpaar leek alles om zich heen, behalve elkaar, te vergeten. Spreken en luisteren met een open hart in al je kwetsbaarheid. Zo kan het ook!

Ik raakte ontroerd en de tranen liepen over mijn wangen. Om me heen hoorde ik gesnif van neuzen en geritsel van zakdoekjes.

In de lotus soetra wordt aangeraden om met de ogen en oren van mededogen te kijken en te luisteren.

Wat heb ik nog veel te leren!

Staartmees

Deze foto maakte ik begin maart 2009. Ik vermoedde dat het een staartmeesje was, maar was dat wel echt zo?. Nu ik hem weer terugzie lijkt het me een heel jonge staartmees, maar toen ik naar de datum keek waarop ik hem maakte leek me dat erg onwaarschijnlijk het was 10  maart en dat is wel heel erg vroeg voor jonge vogeltjes. Ik plaatste hem nooit want  ik vond hem niet zo goed.
Nu wil ik hem jullie toch laten zien, want ook de foto daaronder is op dezelfde dag gemaakt en het lijkt wel of zijn moeder hem scherp in de gaten houdt.
Maar ik kan me vergissen. Klopt het wat ik hier neerschrijf en is het echt een jonge staartmees??
Wie weet het?

De smid in het openluchtmuseum

Hij smeedt het ijzer als het heet is.

Als liefde en vakmanschap samen gaan, verwacht dan een meesterstuk.

John Ruskin

Kantwerk

Het heeft vannacht wel weer gevroren maar het ziet ernaar uit dat we geen Elfstedentocht meer krijgen. De carnavalsstoeten liggen ook weer achter ons en het is de vraag of zulk kantwerk deze winter nog zichtbaar wordt.
Iedere dag heeft weer zijn eigenheid. Er is niet één dag gelijk aan de ander. Zoals alles uniek is in deze wereld, geen moment hetzelfde.
Als ik daar goed over nadenk kom ik tot de ontdekking hoe geweldig dat is. Een oneindige hoeveelheid  uniciteit evenals het universum, vind je alleen al op deze aardkloot . Geen grassprietje hetzelfde en daarvan mag ik me bewust zijn.

 Ik mag onderdeel zijn van dit totale universum. Het lijkt wel of ik er nauwelijks invloed op heb en toch....is er een gegeven dat alles met elkaar verbonden is. Zonder het één kan het ander er niet zijn. Dat betekent ook dat ik verschil maak. Door mijn houding, door mijn wezen, door mijn zijn. Ook al lijk ik nog zo nietszeggend en nietig.

Maar dat geeft verantwoordelijkheid. 

Hoe meer en intenser ik me daar bewust van ben hoe mooier wordt de wereld en het leven.

Hoe meer ik BEN

Een dik of een dun takje

allemaal zijn ze belangrijk om het geheel te vormen.

Overdaad

Net als het lichaam vervalt de geest vaak tot een puisterige, slecht geconditioneerde toestand, als gevolg van overdaad en comfort.


Charles Dickens


Wie de schoen past trekt hem aan zou ik zeggen in deze westerse wereld van overdaad. :-)

'Doe wat je wilt', is niet altijd een wijs advies. Het kan maken dat we grenzen overschrijden in een wereld waar overdaad voor handen is.
Daar komen we dan vaak door schade en schande achter. Het is wijzer gedisciplineerd met grenzen om te gaan. In die zin kan iets  'moeten'  heilzaam zijn, ook al hebben velen daar 'een broertje aan dood' in deze moderne westerse maatschappij van alles moet kunnen.
Niet alle beslissingen, gebaseerd op de emotie van wat we graag willen, is heilzaam.

Heel vaak is de afkeer van 'het moeten' (nog steeds) een reactie op het idee 'arbeid adelt', waarmee velen helaas vroeger zwaarwegend geconfronteerd werden.

Vogelen

 Ik ben een beetje aan het vogelen geweest.

Onsterfelijkheid

We geloven niet in onsterfelijkheid omdat we het kunnen bewijzen, maar we proberen onsterfelijkheid te bewijzen omdat we het niet kunnen helpen dat we erin geloven.

Harriet Martineau


Wat ik geloof?
Dat er iets doorgaat staat voor mij als een paal boven water, maar of het bewustzijn dat doorgaat zich van zichzelf bewust is, dat is de vraag.

Als dat niet zo is, wat gaat er dan door. IK? Wat is dat IK dan, bewustzijn? Wat is bewustzijn werkelijk zonder hersenen (het denken) en zintuigen?
Ik wil en kan dat in  mijn diepere zelf onderzoeken en ervaren. De plek waar je de Stilte kunt raken.


De religieuze verhalen over het voortbestaan na de dood hebben vooral als doel ons te helpen deze werkelijkheid te ontdekken. Daarom helpen deze verhalen ons niet alleen om onze dood serieus te nemen, maar ook ons leven.


Uit: de dood serieus nemen
Perspectieven op leven na de dood


Dr. Daniël van Egmond.

Het wintert

De vorst is (even) geweken, maar het is koud en mistig in het park.
Uit mijn raam kijk ik naar mensen die honden uitlaten,
naar werk of school onderweg zijn.

 Maar even de handschoenen erbij aantrekken

Een grijs verleden.

 Naarmate ik ouder word komen er steeds meer herinneringen naar boven. Als kind heb je nog niet zoveel herinneringen en doe je er ook niet zoveel mee. Het leven ligt nog voor je en je denkt meer aan de toekomst dan aan het verleden. Ik herinner me dat ik het liefste ouder wilde zijn toen ik jong was. Zelfs toen mijn eerste kind geboren was, daarvan herinner ik me dat ik er vol spanning op wachtte dat hij wat groter zou zijn en ik was altijd weer heel nieuwsgierig naar hoe dat dan zou zijn. Wat hij dan allemaal wel zou kunnen, wat hij op het moment dat ik dat dacht, nog niet kon.
Die tijd licht intussen ver achter me en nu herinner ik me steeds meer van mijn kindertijd. Ook de manier waarop ik toen in het leven stond, wordt me steeds duidelijker. Ik leefde werkelijk in het moment en nam niet zoveel  ballast mee. Als ik blij was was ik blij en als ik bang was was ik bang. Vooruit denken en zorgen over..., was niet aan de orde.
Ook begin ik het steeds leuker te vinden om oude foto's op te zoeken en soms vind ik het jammer dat ik niet meer weet van de personen die erop staan. Ze komen allemaal uit de albums van mijn ouders die ik na hun overlijden in mijn bezit heb. Veel weet ik gelukkig wel, maar hier en daar mis ik wat informatie.
Deze foto is wel duidelijk. Het is een trouwfoto van mijn ouders die twee jaar voor de oorlog uitbrak in het huwelijk traden. De meeste familieleden staan erop. Mijn Opoe en Oma, mijn grootvader die ik nooit kende en de ooms en tantes die allemaal  het leven verlaten hebben.
 De vergankelijkheid is een wonderbaarlijk verschijnsel dat veel mogelijkheden in zich heeft die gepaard gaan met zowel vreugde als verdriet.
Door de vergankelijkheid is er verandering mogelijk. Het zou niet best zijn als er geen verandering mogelijk was. Het leven zou niet geleefd kunnen worden.
Zo gaat het, alles wat nu het heden is, wordt ooit het grijs verleden. Rare gedachte, maar zo waar.

O was ik maar normaal geweest.

Dan was ik waarschijnlijk niet vannacht om drie uur wakker geworden om een oplossing te zoeken voor het laatste schilderij dat maar niet goed wil worden. Nu zit ik achter de computer om daar een verhaaltje over te schrijven over mijn abnormaliteiten, terwijl ik beter terug naar mijn bed kan gaan. Zo vroeg in de ochtend om half zeven zou ik nog best een uurtje kunnen gaan slapen.
Maar goed er ligt weer een hele dag voor me en er is nog zoveel te doen. Niet dat het allemaal belangrijk is. Wat dat betreft is naar bed gaan even belangrijk want vanmiddag val ik natuurlijk om van de slaap. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb dan graaf ik dat tot op de bodem uit om de vinger erachter te krijgen. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar de drijfveer en de nieuwsgierigheid om te weten hoe dingen functioneren zit diep geworteld.
Natuurlijk wil ik dat ook helemaal niet veranderen, want ik vind het een soort van noodzaak dingen die me boeien te leren kennen en herkennen. Het leven zelf. Weten hoe het werkt in het doen en laten van alle handelingen. Hoe mijn gewoonte patronen en mijn zintuigen al mijn reacties beïnvloeden vind ik heel bijzonder.
Mijn zoon zei ooit tegen een vriendje die hij mee naar huis nam: 'Mijn moeder is een beetje vreemd hoor'. Toen ik dat hoorde moest ik wel even lachen. Eigenlijk kwam ik er toen achter dat er toch heel wat vreemde mensen op de wereld rondlopen, want heb je wel eens een normaal mens ontmoet? Nou ik niet hoor.

Voor vandaag

En altijd.

Hij die iets krijgt zou dat nooit mogen vergeten.

Hij die iets geeft zou het zich nooit mogen herinneren.

Pierre Charron.

Wat fijn is het toch dat er mensen zijn die zulke uitspraken doen. Dingen zeggen waarbij je eens even in je geheugen moet peuteren hoe dat nu bij jezelf zit. Heb ik wel eens iets gekregen waarvoor ik allang niet meer dankbaar ben.  Nou dat is bij mij best wel het geval. Een tante bijvoorbeeld die altijd voor me klaarstond en waarvan ik weet dat ze veel van me hield. Heb ik op het eind van haar leven, toen het niet meer zo gezellig was in het verpleeghuis waar ze noodgedwongen moest verblijven, wel genoeg aandacht aan haar besteed?

En omgekeerd. De uitdrukking 'stank voor dank' heeft me ook weleens in mijn hoofd gezeten, misschien heb ik het niet uitgesproken, maar wel gedacht. Tja. 

Eens kijken wat er allemaal naar boven komt.

Er valt vast nog wel wat te verbeteren aan

solidariteit

medemenselijkheid

vriendelijkheid

de dingen niet zo zwaar maken

loslaten

en dat alles met

een beetje humor.

Maar het is wel moeilijk de grond in te komen.

die is keihard als het heeft gevroren

:-)

Verlichting??

Toch nog een blogje.
Een aardige anekdote over een Tibetaanse  monnik die ik ooit eens een keer hoorde van Gelek Rimpoche, vrij naverteld om zelf een beetje af te kikken  :-).

De monnik had maanden in een grot op de berg gezeten, die was ingericht voor de mogelijkheid tot meditatie, eten en drinken. Al die tijd had hij onder heel primitieve omstandigheden geleefd. De bewoners uit het dorp beneden kwamen regelmatig met wat gaven naar boven en zo overleefde hij. Het was een goede tijd geweest. En er was een grote rust en blijdschap over hem gekomen vanuit zijn diepe ervaringen en overdenkingen. Natuurlijk was het de bedoeling dat hij naar het klooster terug zou gaan om daar zijn dagelijkse taken weer op te pakken, maar hij zou er niet rouwig om zijn geweest nog langer in retraite te verblijven. Het voelde zo goed en vertrouwd alles in zichzelf te leren kennen en ervaren en de diepzinnige dharma leringen te overdenken. Nu was het tijd terug te keren in de bewoonde wereld.
Hij wandelde lichtvoetig de berg af naar het dorp in het stralende voorjaars licht. De zon scheen warm op zijn rug. In de grot was het koud geweest en hij had heel spaarzaam met brandstoffen om moeten gaan. Het was hem zelfs overkomen dat hij zich met veel moeite  uit de sneeuw had moeten graven. Gelukkig ging de deur  naar binnen open, anders was hij niet zeker van zijn overleving geweest.
In het dorp werd hij met open armen ontvangen. De bevolking wist van zijn retraite en de beëindiging daarvan. Ze verwachtte toch min of meer wel een verlichte monnik te kunnen ontvangen. Er werd een feest georganiseerd. De traditionele torma's en tsogofferanden voor de Puja werden klaargezet en de komst van de monnik afgewacht. Iedereen was in bovenste beste stemming. Tijdens de rituelen werden onder gezang de  heerlijkste broden,  koeken drank en lekkernijen van de tsog uitgedeeld.

De moderne tijd had ook zijn intrede gedaan in het Tibetaans dorpje en na de rituele gezangen pakte Ugine zijn kleine transistor radio en schalden de Chinese muziek door de ruimte. De monnik zat vlak naast de jongen en keek verwonderd op. Zo ver achter de Himalaya's  werd je daarmee niet zo snel geconfronteerd al wist hij wel van het bestaan van veel moderne apparatuur.  De muziek was niet bepaald een streling voor zijn oor.  Na de stilte van de grot en het ingekeerde leven was het bijna onverdraagzaam. Hij vroeg Ugine vriendelijk het radiootje wat zachter te zetten.
Maar Ugine oren waren gewend aan deze klanken en hij genoot ervan. Hij draaide het knopje nauwelijks lager en de monnik vroeg hem een tweede keer het geluidsniveau te verlagen. Ugine hoorde hem niet eens. De Monnik voelde hoe zijn emoties getrikkerd werden en zijn hoofd werd roder en roder. En dat was niet van het vroege lentezonnetje. Hij kon de harde klanken van de Chinese muziek waar hij ook zoveel ellende van meegemaakt had niet langer meer verdragen  Toen hij Ugine voor de zoveelste keer vroeg het radiootje wat te dempen en het kind niet reageerde brak er plotseling iets. Hij rukte het radiootje uit de handen van het kind en met een reuze zwaai belandde het in duizend stukjes in de hoek van de kamer.

Uitdelen van de tsog

Tja...

Ik ben er weer.

En ik heb zoveel diepzinnige lessen en meditaties gehoord en gedaaan waar ik weer geïnspireerd mee aan de gang kan dat ik niets zinvols te melden heb. hahahaha.

Nog maar even laten zakken en ik volsta met een plaatje.